Το κόμμα της Αλέκας

Κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα δίνουν στο ΚΚΕ μια ποσοστική εκλογική άνοδο ψήφων που φτάνει το 8% από το 6% που είχε κατρακυλήσει. Βέβαια αυτό το 2% δεν λέει τίποτα και δεν πρέπει να καταμετρηθεί σαν κάποια νίκη αν δούμε τον τρόπο που ακολούθησε και τις συνθήκες που επικρατούσαν για να φτάσει μέχρι το κόμμα. Δίοτι όλοι αυτοί δεν είναι ούτε οπαδοί, ούτε φίλοι, ούτε συμπορευόμενοι, ούτε καν συμπαθούντες. Είναι αυτοί, που στις τελευταίες τοπικές εκλογές για να τιμωρήσουν τα δυό μεγάλα κόμματα δεν ήξεραν τι να κάνουν την ψήφο τονς και μια και δεν αποτελούσε κάποιο διεκδικητικό στοιχείο γι’ αυτούς, την αγνόησαν. Έτσι – στην κυριολεξία – την πέταξαν στο κόμμα της Αλέκας. Θα σας φανεί παράξενο αλλά αυτό πλέον θα πρέπει να είναι το όνομα του ΚΚΕ. “Το κόμμα της Αλέκας”. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πορεία του ΚΚΕ από τα νεανικά μου χρόνια. .Ήταν τότε, αμέσως μετά το τέλος του Β! Παγκοσμίου πολέμου. Ήταν τότε, που το ΚΚΕ ανέτελε ελπιδοφόρο και που εμείς, νέα παιδιά, ζητούσαμε μια καινούργια ζωή, μια άλλη κοινωνία, κάποια δικαιώματα και το ΚΚΕ μας υποσχόταν πολλά. Ήταν τότε που σ’ αυτό το κόμμα υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να κάνουν πολλά. Έζησα όλους αυτούς, που έδεσαν το όνομά τους με την πορεία του κόμματος κι’ έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους για το κόμμα αυτό, που τότε πραγματικά ήτανε το κόμμα του ελληνικού λαού. Η μεγάλη ελπίδα του. Βελουχιώτης, Βαφειάδης, Πορφυρογένης, Μπελογιάννης, Ιωαννίδης, Μπουκουβάλας, Φλωράκης, έτσι μερικά ονόματα στην τύχη, και που θα χρειαζόταν μια μεγάλη και ατέλειωτη σειρά για να τους ονομάσει κανείς όλους. Όλοι αυτοί, στις πρώτες γραμμές του αγώνα, έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτό πουτ πίστευαν, γι’ αυτό που έννοιωθαν, γι’ αυτό που έπρεπε. Για τον ελληνικό λαό.
Σήμερα η Αλέκα έχει γράψει στα παλιά της τα παπούτσια την κομμουνιστική ιδεολογία και τον ελληνικό λαό τον χρησιμοποιεί για τις ανόητες κόντρες της με τα αντίπαλα κόμματα και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Το κόμμα, έτσι όπως το έχει καταντήσει σήμερα, δεν έχει κανένα από τα παλιά του ιδανικά. Δεν έχει κανέναν στόχο και τελικά δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον. Απλά όλους αυτούς τους οπαδούς, που και αυτοί δεν γνωρίζουν αν είναι οπαδοί κι’ ακόμη δεν γνωρίζουν αν είναι κομμουνιστές, η Αλέκα τους χρησιμοποιεί προκειμένου να επιτυγχάνει τα εμπορικά σχέδια του Περισσού. Και τα σχέδια αυτά απλά είναι ότι το κόμμα αυτό πρέπει να υπάρχει όχι για να προσφέρει στο λαό και τη χώρα αλλά για να εμποδίζει την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας. Αυτό είναι το σκεπτικό της Αλέκας και των περί αυτήν. Και για να τα επιτύχει όλα αυτά έφτασε ακόμη και στην κατασκευή του ΠΑΜΕ (Πανελλήνιο Αγωνιστικό Μέτωπο ) Διότι περί προσχεδιασμένης κατασκεύης πρόκειται και όχι κάποιας ανάγκης.
Αν προσέξει κανείς την πορεία και τις δραστηριότητες αυτού του υποτιθέμενου «κινήματος» θα διαπιστώσει ότι δεν είναι τίποτε άλλο από μια ομάδα ανθρώπων, που σαν σκοπό έχουν να διοργανώνουν απεργίες, κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και ό,τι άλλο θα μπορούσε να εμποδίζει τη χώρα από του να βρει το δρόμο της. Μιά μάζα από εικοσάχρονα παιδιά, χωρίς κανένα σκοπό ύπαρξης, χωρίς κάποιο ιδανικό, κάποιο στόχο. Αυτός είναι ο στρατός, οι επαναστάτες, το υποτιθέμενο μέλλον της Ελλάδας. Παρατάσονται με το τσιγάρο στο στόμα, την κουκούλα και ρίχνουν ξύλο σε όποιον διαφωνεί με αυτούς. Αν αυτός είναι ο κομμουνισμός που ονειρευόταν ο Βελουχιώτης δίνοντας τη ζωή του, αν αυτός είναι ο κομμουνισμός που ανέπτυξε στην απολογία του ο Μπελογιάννης, τότε η κ. Παπαρήγα έχει αποτύχει οικτρά.
Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι και τα άλλα κομματικά στελέχη και οι σύμβουλοι που περιστοιχίζουν την Αλέκα δεν βρίσκονται σε καλύτερη κομματική κατάσταση. Αμφιβάλω αν γνωρίζουν γιατί υπηρετούν ένα κόμμα, που έχει το κομμουνιστικό όνομα και υποτίθεται ότι είναι κομμουνιστικό.
Η Αλέκα Παπαρήγα έχει έναν δικό της δρόμο πολιτικής πορείας, που αμφιβάλω αν έχει κάποια σχέση με την έννοια της πολιτικής και τα κομμουνιστικά δεδομένα. Δεν φτάνει μόνο να αρνείται και να αμφισβητεί τα πάντα στην οποιαδήποτε κυβέρνηση. Θα πρέπει κάποτε να καταλάβει ότι ο ελληνικός λαός από το ΚΚΕ περιμένει πολλά. Γιατί κάποτε το κάμμα αυτό ήταν η μεγάλη ελπίδα του ελληνικού λαού. Αλλοιώς ας αλλάξει το όνομά του και ας το λέει. “Το κόμμα της Αλέκας”.