Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Το γράμμα ενός πατέρα.

Μιά απάντηση ενός πατέρα στο άρθρο του Σπύρου Γκάρου

Πριν από λίγες μέρες σε τούτη εδώ τη θέση είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο του καλού μου φίλου και συνάδελφου δημοσιογράφου από τη Γερμανία, του Σπύρου Γκάρου. Τίτλος του
“Τα πολύτιμα νειάτα μας φεύγουν για την ξενητιά”
To άρθρο αυτό συγκίνησε πολλούς και τάραξε κάπως τα φαινομενικά ήρεμα νερά. Πολλά τα σχόλια και πολλές οι αντιδράσεις. Πολλές και οι ψυχές που κάπως ανταριάστηκαν με τα όσα έγραφε ο Σπύρος Γκάρος. Πολλοί αυτοί που προβληματίστηκαν κι’ ανάμεσά τους γονείς παιδιών που βιώνουν το μεγάλο πρόβλημα της ανασφάλειας που αντιμετωπίζει η νεολαία της πατρίδας μας. Ανάμεσα τους κι’ ένας καλός φίλος, από καποιο σημείο της Ελλάδας ένας επιστήμονας και εξαίρετος οικογενειάρχης,ένας πολύτεκνος πατέρας, ο οποίος ζει αυτό το πρόβλημα πάνω στα ίδια του τα παιδιά. Έστειλε αυτό το γράμμα, το οποίο μέσα στις λίγες γραμμές του λέει πάρα πολλά. Με την άδειά του το δημοσιεύω. Παρακαλώ διαβάστε το με προσοχή. Αγαπητέ κ. Διονύση
Ομολογουμένως το πρόβλημα με τη νεολαία της πατρίδας μας είναι πράγματι πολύ σοβαρό.
Τα πολύτιμα νειάτα μας φεύγουν για την ξενητιά!
Τι άλλο μπορεί να κάνει, σεβαστέ μου κ. Διονύση, ο μεγάλος γιός μου, για παράδειγμα, που τελειώνει του χρόνου την Ιατρική Σχολή και χρειάζεται να περιμένει επτά έως οκτώ χρόνια μέχρι να βρει θέση για ειδικότητα στην Ελλάδα;
Ή τι να κάνει ο αμέσος μικρότερος; αδελφός του, που τελειώνει επίσης του χρόνου την Οδοντιατρική Σχολή; Που θα βρει περί τις εκατό χιλιάδες ευρώ για να στήσει το οδονοιατρείο του; Και με τι αμοιβές θα μπορέσει να ξεπληρώσει ένα τέτοιο μεγάλο ποσό μέσα σε μια χώρα πάμφτωχη;
Περνάμε δύσκολες μέρες, αλλά ελπίζουμε πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Είναι κρίμα να φύγει από την πατρίδα η αφρόκρεμα της νεολαίας μας. Κι’ εκείνο που φυγαδεύει τα παιδιά μας δεν είναι τόσο η φτώχια όσο είναι η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Να μπορούσαμε τουλάχιστον να αναθαρρέψουμε. Να πάρουμε τα πάνω μας. Να ψυχωθούμε λιγάκι.
Να είστε καλά
Ένας πολύτεκνος πατέρας από την πατρίδα. Ειλικρινά το γράμμα αυτό του καλού μου φίλου με προβλημάτισε πάρα πολύ. Τι να του γράψω; Κι’ ακόμη ποιός μπορεί να δώσει μιάν απάντηση στα τραγικά ερωτηματικά που βασανίζουν την οικογένεια του φίλου μου; Υπάρχει κράτος να σκύψει με πόνο πάνω σ΄αυτά τα προβλήματα; Υπάρχουν υπέυθυνοι άνθρωποι σ΄αυτόν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα να δουν με θάρρος που έχουν οδηγήσει τη νεολαία; Υπάρχει κανείς υπεύθυνος που να μπορέσει να δει ποιά θα είναι η τύχη της πατρίδας μας αν όλο αυτό το δυναμικό πάρει τους δρόμους της ξενητιάς; Τέλος υπάρχει κάποιος από αυτούς τους άχρηστους της ελληνικής Βουλής που να έχει λίγο φιλότιμο; Ένας,. Μόνο ένας. Υπάρχει;

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Η Μάχη της Κρήτης

Έχουν περάσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια από τον Μάιο του '41, που η Κρήτη έγραψε την δική της ιστορία κατά την διάρκεια του Β! Παγκοσμίου πολέμου.

Ήταν περίπου 9 η ώρα πρωί της 20ης Μαϊου 1941Πάνω από την Κρήτη έλαμπε ένας καταγάλανος ουρανος Ο ήλιος με τις χρυσοκίτρινες αχτίδες του είχε αρχίσει να απλώνει την ανοιξιάτικη ζεστασιά του πάνω στο νησί.
Ο στρατηγός Μπέρναρντ Φράϋμπεργκ, διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων, που είχαν συγκεντρωθεί στην Κρήτη μετά την κατάρευση του μετώπου στη Ελλάδα, έπαιρνε το πρωινό του στον εξώστη του εξοχικού σπιτιού, που χρησιμοποιούσε γιά κατάλυμά του, λίγο έξω από τα Χανιά.
Από μακρυά ένας υπόκοφος θόρυβος ακουγόταν, που ολοένα δυνάμωνε και πιό πολύ. Κάποια στιγμή ο στρατηγός Φράυμπεργκ σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε ψηλά.
Ο καταγάλανος Μαγιάτικος ουρανός της Κρήτης είχε γεμίσει από γερμανικά μεταγωγικά αεροπλάνα και ανεμοπλάνα, τα οποία είχαν ήδη αρχίσει να κατεβαίνουν βιαστικά προς την γη. Ο στρατηγός κοίταξε το ρολόϊ που φορούσε στο χέρι του και γυρίζοντας προς τον Κρις Γουντχάουζ, που έπερνε το πρωινό μαζύ του, του είπε.
-Ήρθαν στην ώρα τους. Και συνέχισε ατάραχος το πρωινό του.
Ο Κρις Γουντχάουζ λίγο πριν είχε μεταφέρει κάποιο σημαντικό μήνυμα του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής και ο Φράϋμπεργκ τον κράτησε να πάρουν μαζϋ το πρωινό τους. Όπως αναφέρει σε ένα προλογιακό του σημείωμα στο βιβλίο “Η μάχη της Κρήτης”, μέρες πριν ο στρατηγός Φράυμπεργκ γνώριζε την ακριβή μέρα και ώρα που οι Γερμανοί θα επιχειρούσαν την επίθεση στην Κρήτη. Ο Βρεταννός διοικητής είχε στην διάθεσή του, από το συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, μιά ανεκτίμητη πηγή πληροφοριών σχετικά με τις γερμανικές κινήσεις. Την ULTRA. Ήταν η συνθηματική ονομασία των μυστικών πληροφοριών που οι σύμμαχοι, υπέκλεπταν και αποκρυπτογραφούσαν από τις γερμανικές ασύρματες επικοινωνίες. Από τους πρώτους παραλήπτες αυτών των πληροφοριών ήταν και ο στρατηγός Φράϋμπεργκ. Κατεβαίνοντας στην Κρήτη από την Ελλάδα ο Φράϋμπεργκ διαπίστωσε ότι το αεροδρόμιο του Μάλεμε, κύριος στόχος των Γερμανών, αλλά και το στρατηγικό κλειδί γιά την εξέληξη της μάχης που θα επακολουθούσε, δεν είχε την κατάλληλη προστασία. Όμως από τον αρχιστράτηγο των δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, Άρτσιμπαλ Γουέϊβελλ, είχε την εντολή “να μην μεταβάλει τις στρατιωτικές του θέσεις” από τον φόβο μήπως οι Γερμανοί αντιληφθούν ότι οι σύμμαχοι ήσαν γνώστες των προθέσεών τους, οπότε η μακροπρόθεσμη αξία της ULTRA θα είχε απωλεσθεί. Αυτό ήταν ένα από τα πολλά τραγικά λάθη που έγιναν στην Κρήτη από τους συμμάχους. Έτσι η τύχη της Μάχης της Κρήτης είχε περάσει στα χέρια των Γερμανών χωρίς και οι ίδιοι να το γνωρίζουν.
Μέσα στο ιδιωτικό τραίνο του Χίτλερ, που ήταν σταθευμένο στο Σέμμερινγκ Πας της Αυστρίας αποφασίστηκε η επίθεση κατά της Κρήτης. Ο στρατηγός Κούρτ Στουντέντ, ο δημιουργός και γνώστης της στρατηγικής των αλεξιπτωτιστών, ήταν ο υποκινητής στο Συμβούλιο αυτό, που έγινε μέσα στο τραίνο στις 21 Απριλίου του 1941.
Ο Στουντέντ είχε να αντιπαλέψει με τις απόψεις των στρατηγών Γιολντ και Κάϊτελ, που συμμετείχαν στο Συμβούλιο, και οι οποίοι ορθά υποστήριζαν πως «...θα ήταν καλύτερα να εξαλείψουν και να κάμουν ακίνδυνη την Μάλτα, αυτό το θανατηφόρο αγκάθι στην καρδιά των γερμανικών και ιταλικών ανεφοδιαστικών γραμμών.» Τελικά οι απόψεις του Στουντέντ επεκράτησαν αφού κατάφερε να πείσει τον Χίτλερ ότι με την κατάληψη της Κρήτης θα μπορούν να απειλούν τις Ρουμανικές πετρελαιοπηγές του Πλοέστι, ένα στόχο μεγάλης στρατιωτικής σημασίας, θα εξασφαλίσουν την ανατολοκή Μεσόγειο από τον αγγλικό στόλο, θα αποτελέσουν μιάν απειλή γιά τις βρεταννικές βάσεις της Αιγύπτου και θα εξασφαλίσουν μιά γερμανική βάση από την οποία θα μπορούν να απειλούν την Παλαιστίνη και την Κύπρο. Πέρα από όλα αυτά όμως εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι ο Στουντέντ ήθελε πάρα πολύ στην Κρήτη, να δοκιμάσει και να αποδείξει στον Χίτλερ ότι οι αλεξιπτωτιστές του θα μπορούσαν πλέον να παίξουν κάποιον αποφασιστικό ρόλο στην εξέληξη του πολέμου. Όμως γιά τον υπερόπτη αυτόν στρατηγό, η δόξα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών θα άρχιζε και θα τελείωνε στην Κρήτη. Εκεί έμελλε να είναι η αρχή και το τέλος τους Από τότε το Σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών αχρηστεύτηκε και δεν έλαβαν μέρος πλέον σε καμμιά από τις μάχες του πολέμου. Αρχικά ο Χίτλερ δεν ήθελε να συνεχίσει τις επιχειρήσεις του στα νησιά της Ελλάδας. Εξ ΄άλλου θεωρούσε αδύνατη την κατάκτηση της Κρήτης από αέρος.
-Αυτή η επιχείρηση θα αποτύχει και θα κοστίσει πολλές ζωές, είχε πει.
Όμως ο Στουντέντ κατάφερε να τον πείσει. Και ο Χίτλερ έδωσε το πράσινο φως γιά την επιχείρηση “ΕΡΜΗΣ” όπως ονομάστηκε η επέμβαση στην Κρήτη, αλλά έθεσε τους όρους του. Η επιχείρηση να αρχίσει το συντομότερο και να τελειώσει σε μικρό χρονικό διάστημα. Αμέσως να ανασυνταχθούν οι μονάδες και τα μεταγωγικά αεροπλάνα να είναι διαθέσιμα γιά το σχέδιο ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ, την επίθεση στη Ρωσσία.
Απ΄όλα αυτά το μόνο που επέτυχε ο Στουντέντ ήταν η σύντομη αρχή της επιχείρησης. Τα υπόλοιπα τα διαχειρίστηκαν οι Κρητικοί και οι βρεταννικές δυνάμεις που είχαν αναλάβει την άμυνα του νησιού. Κερδισμένη η Ρωσσία, που η Μάχη της Κρήτης καθυστέρηση την γερμανική εισβολή με αποτέλεσμα εκτός από τις ρωσσικές στρατιές, οι Γερμανοί να έχουν να αντιμετωπίσουν και τον μεγαλύτερο εχθρό τους, τον ρωσσικό χειμώνα.
Οι έντεκα ημέρες που κράτησε η Μάχη της Κρήτης, μπορεί να πει κανεί υπεύθυνα, ότι είναι οι έντεκα ημέρες που άλλαξαν την εξέληξη του πολέμου. Τόσο οι Βρεταννικές δυνάμεις του νησιού αλλά πολύ περισσότερο οι κάτοικοί του έγραψαν τις πλέον ένδοξες σελίδες στην ιστορία του Β! παγκοσμίου πολέμου. Και θα μπορούσαν να γράψουν ακόμη περισσότερες αν είχαν καταφέρει να αποφύγουν κάποια καθοριστικά, γιά την μάχη, λάθη. Με κυριότερο την έλλειψη προστασίας στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, εκεί όπου ήταν ο κύριος στόχος της γερμανικής επίθεσης αλλά και η θέση κλειδί της όλης μάχης. Το αδύνατο αυτό σημείο στο νευραλγικό αεροδρόμιο στην Κρήτη εκείνη την επόχη, ήταν κάτι που ο Φράυμπεργκ το είχε διαπιστώσει από την πρώτη μέρα που έφτασε στο νησί. Όμως η διαταγή από το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής ήταν ρητή. Να μην μεταβάλει τις στρατιωτικές του θέσεις. Έτσι όταν το πρώτο κλιμάκιο των Γερμανών κατάφερε να οχυρωθεί σε κάποιο απο τα υψώματα του αεροδρομίου ουσιαστικά η τύχη της Κρήτης είχε κριθεί. Είχε κριθεί μέσα στις πρώτες 48 ώρες.
Πόσο όμως γνώριζαν εκεί κάτω, στη Μέση Ανατολή, ποιές ακριβώς ήσαν οι στρατιωτικές θέσεις στο Μάλεμε; Αλλά και αν άλλαζε τις στρατιωτικές του θέσεις και ενίσχυε την άμυνα του αεροδρομίου, ο Φράϋμπεργκ, πόσο θα μπορούσε να κρατήσει τους Γερμανούς;
Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως αν οι Γερμανοί δεν καταλάμβαναν το Μάλεμε η επιχείρηση στην Κρήτη θα αποτύγχανε. Αυτό μάλλον δεν μπορεί να είναι σωστό. Οι Γερμανοί θα καταλάμβαναν όλο το υπόλοιπο νησί. Και όσο κι΄αν άντεχε ο Φράϋμπεργκ το μόνο που θα μπορούσε να καταφέρει θα ήταν να αιχμαλωτιστεί αυτός και οι βρεταννικές δυνάμεις, αφού ο δρόμος της αποχώρησής του θα είχει κλείσει. Τίποτε όμως από αυτά δεν έγινε και η πρωτοβουλία πλέον είχε περάσει στα χέρια των Γερμανών, οι οποίοι κατάφεραν μέσα στα δύο πρώτα εικοσιτετράωρα να χαράξουν την τύχη της μάχης όπως αυτοί ήθελαν.
Μετά από αυτό δεν απέμενε τίποτα άλλο από την προετοιμασία της μεγάλης πορείας μέσω των Λευκών Ορέων, προς τα Σφακιά, το νοτιώτερο άκρο της Κρήτης γιά την επιστροφή στην Αίγυπτο. Η αυτοθυσία του λαού της Κρήτης και ο τρόπος που αντιμετώπησαν τον εισβολέα έχει περάσει στην ιστορία του κόσμου σαν κάτι το ανεπανάληπτο. Έγραψαν σελίδες δόξας που ποτέ κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν θα μπορέσει να γράψει.

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Διώχνουμε τα παιδιά μας πίσω στη Γερμανία.

Η επιστολή ενός νέου στη μητέρα του।
Φίλοι μου γειά σας
Δημοσιεύω σήμερα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του καλού μου φίλου και εκλεκτού συνάδελφου από την Γερμανία
Πρόκειται για το αιώνιο και μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής νεολαίας
Τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά για τα οποία δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από πουθενά και από κανέναν
Παρακαλώ μελετήστε το.
Διον.Κονταρίνης

Αγαπημένη μου μητέρα! Σίγουρα η επιστολή μου θα σε στενοχωρήσει। Γνωρίζω ότι, όλα αυτά τα χρόνια περιμένεις να πάρεις τη σύνταξή σου για να επιστρέψεις στην πατρίδα, αυτό ήταν πάντα το όνειρό σου। Από τότε που πέθανε ο πατέρας, τη ξενιτιά δεν την αντέχεις πλέον... έχεις δίκιο. Θα σε παρακαλέσω προτού κάνεις αυτήν την ενέργεια να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις την απόφασή σου. Στην Ελλάδα εμείς οι νέοι δεν έχουμε μέλλον. Εγώ κάνω δουλειές του ποδαριού, πότε έχω δουλειά και πότε δεν έχω. Η Ελένη η γυναίκα μου πάει καιρός τώρα που είναι άνεργη, το γνωρίζεις. Αγαπητή μητέρα, οι καταστάσεις στο χώρο της εργασίας, μέρα με την ημέρα χειροτερεύουν. Γιαυτό σου συνιστώ να παραμείνεις στη Νυρεμβέργη. Θα σε χρειαστούμε... Πολλοί από τους φίλους μας έχουν αρχίσει να επιστρέφουν πάλι στους γονείς τους, στη Γερμανία, εφόσον αυτοί ακόμα υπάρχουν. Αρκετοί είναι εκείνοι που βρήκαν θέση εργασίας. Η χώρα που εσείς, μετά την καταστροφή του πολέμου, τη χτίσατε και την κάνατε πάλι οικονομική δύναμη, είναι νομίζω υποχρεωμένη να δώσει και σ' εμάς, στα παιδιά σας δουλειά Σ' αυτή γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Στην Ελλάδα εγκατασταθήκαμε, όχι σαν Έλληνες, αλλά σαν Γερμανοί, έτσι μας χαρακτηρίζουν εδώ. Ξένοι ήμασταν εκεί, ξένοι είμαστε κι εδώ. Η ανεργία και η οικονομική κρίση που σήμερα επικρατεί στην Ελλάδα, μας κάνει να μη γνωρίζουμε που ανήκουμε. Ποια είναι η ταυτότητά μας... Θυμάμαι ότι οι Γερμανοί φίλοι, μάς έλεγαν, ... τι θέλετε, η Ελλάδα εξάγει πέτρες και Γκασταρμπάϊτερ. Αυτοί εννοούσαν εσάς, τώρα θα γίνουμε κι εμείς το ίδιο. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Αγαπητή μητέρα, σύντομα θα μας καλωσορίσεις στη Νυρεμβέργη. Αυτά δυστυχώς είναι τα άσχημα νέα, τα οποία πιστεύω να τα μαθαίνεις από την τηλεόραση και τις ελληνικές εφημερίδες. Θα σου ξαναγράψω σύντομα. Προς το παρόν, έχεις πολλά φιλιά από την Ελένη και πάρα πολλά φιλιά από την εγγονή σου.


Σε φιλώ ο γιος σου
Κώστας Ζαφ....

Σ' αυτή την επιστολή ο νεαρός Κώστας αναφέρεται στην πραγματικότητα. Στην πατρίδα μας επικρατεί, στους νέους ανθρώπους, ο φόβος και ο μαρασμός. Χωρίς εργασία μέλλον για μας δεν υπάρχει, σου λένε. Πως να προγραμματίσουμε οικογένεια να φτιάξουμε δικό μας σπίτι, με ποιο εισόδημα, όταν ζούμε στην προσωρινότητα μόνο με συμβάσεις;
Το υψηλό ποσοστό της ανεργίας τους σπρώχνει στη φυγή. Η Ελλάδα παράγει διανοούμενους Γκασταρμπάϊτερ για την Ευρώπη. Αναρωτιέμαι, ποιοι θα μείνουν στο τέλος για να συμβάλλουν στην πρόοδο και την ανάπτυξη, όταν το καλύτερο κομμάτι της νεολαίας μεταναστεύει; Η απογοήτευση τους από τα ψέμματα και την ανικανότητα των πολιτικών αυτής της χώρας έχει φτάσει στην αποκορύφωση. Αυτά είναι τα κύρια αίτια να αναζητήσουν αλλού να φτιάξουν ένα αύριο. 60 χιλιάδες έφυγαν πέρσι για να σπουδάσουν σε διάφορες χώρες στο εξωτερικό. Πόσοι από αυτούς, όταν τελειώσουν θα γυρίσουν πίσω; Αυτοί όλοι είναι ένα κεφάλαιο που επενδύεται στα πανεπιστήμια της Ευρώπης, χωρίς την ελπίδα να αποδώσει μελλοντικά στην Πατρίδα. Έφυγαν τα νέα παιδιά, δύσκολα πάλι να επιστρέψουν.
Στην εφημερίδα “Έθνος” διάβασα στις 7 Μαΐου τις διάφορες συνεντεύξεις με απόφοιτους διαφόρων σχολών. Όλοι μιλούσαν για Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία, το όνειρό τους να αναζητήσουν σ' αυτές τις χώρες εργασία και εκεί να εγκατασταθούν. Σ' αυτές τις χώρες δε χρειάζεσαι μέσο, εκεί ισχύει η αξιοκρατία, αλλά και οι συνθήκες διαβίωσης είναι ανθρώπινες.
Πολλές φορές, ο ίδιος προσωπικά, είχα αμφιβολίες, αν ο υπάλληλος στην Ελλάδα που έπρεπε να με εξυπηρετήσει, ήταν γνώστης του αντικειμένου που είχε αναλάβει. Στη χώρα μας η αξιοκρατία παραγκωνίζεται, θα πρέπει ν' έχει κάποιος “μπάρμπα στην Κορώνη” για να προσληφθεί σε μία θέση, έτσι έλεγαν οι παλιοί, το ίδιο ισχύει και σήμερα. Πού οδηγούμαστε; Όπως τη δεκαετία του '60 βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη φυγή του καλύτερου εργατικού ελληνικού δυναμικού. Αυτό είναι το επακόλουθο της ανεργίας, ιδιαίτερα στη νεολαία. Αυτή έφτασε το 40% τοις εκατό.

Σπύρος Γκάρος