Παγκοσμιοποίηση ή το παγκόσμιο δράμα.

Το "Καφενείο Ελλάς" έχει την τιμή και σήμερα να φιλοξενεί άρθρο του καλού φίλου και εξαίρετου δημοσιογράφου Σπύρου Γκάρου από την Γερμανία.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα σύμπλεγμα αποτελούμενο από την οικονομία, πολιτική, περιβάλλον, πολιτισμός, πληροφορική κτλ.
Στο άκουσμα της είναι μία λέξη φανταστική, μία λέξη που δημιουργεί μεγάλες ελπίδες στους ανθρώπους, ότι η παγκοσμιοποίηση θα τους λύσει τα τεράστια προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της καταστροφής του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001 της αυξανόμενης τρομοκρατίας. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Όπως αποδείχτηκε, η παγκοσμιοποίηση είναι η μαύρη τρύπα που καταπίνει τις κοινωνίες των χαρακτηριζόμενων υποανάπτυκτων και οικονομικά αδύναμων χωρών. Με λίγα λόγια είναι η συμμαχία των μεγάλων τραστ της βιομηχανίας, του εμπορίου και των χρηματαγορών των ΗΠΑ και της Ε.Ε, η νέα τάξη πραγμάτων, όπως αυτοί την ονομάζουν(Joseph Stiglitz), είναι οι ακρίδες του καπιταλισμού, ( έτσι τους χαρακτήρισε o Müntefering (Μιντεφέρινγκ ), ένας Γερμανός πολιτικός του σοσιαλοδημοκρατικού κόμματος -SPD). Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα πολιτικό-οικονομικό σύστημα που στο πέρασμά του ισοπεδώνει τα πάντα, αυξάνει την ανεργία και τη φτώχεια, μεγαλώνει την καταστροφή του περιβάλλοντος και προωθεί την τρομοκρατία όταν το ίδιο γίνεται τρομοκράτης. Μία εβδομάδα μετά από την επίθεση στους πύργους της Ν. Υόρκης, στις 11.09.2001, το γερμανικό περιοδικό, Der Spiegel (Ο Σπήγκελ), έγραψε ένα άρθρο με τον τίτλο:
Η παγκοσμιοποίηση είναι ο καθημερινός τρομοκράτης. Πριν από λίγα χρόνια, όταν ο Bush (Μπους) στις ΗΠΑ απειλούσε το Ιράκ με πόλεμο, ήταν πολλοί οι πολιτικοί στην Ευρώπη που είχαν δηλώσει, ότι είναι μεγάλο λάθος, η τρομοκρατία να αντιμετωπίζεται με τρομοκρατία.

Σήμερα έχει καθαρά αποδειχτεί, ότι η παγκοσμιοποίηση αχρηστεύει τις τοπικές διοικήσεις δημιουργώντας μία απρόσωπη γραφειοκρατεία που κάνει τις κυβερνήσεις ανίκανες να εφαρμόσουν τα προγράμματά τους σε τοπικό επίπεδο. Μία μονόπλευρη ανάπτυξη με πάρα-πολλούς χαμένους και λίγους κερδισμένους. Να τονίσουμε, ότι οι συνεργαζόμενοι οργανισμοί, ΙWF(διεθνές νομισματικό ταμείο), WTO (οργανισμός διεθνούς εμπορίου που ιδρύθηκε το 1995, σε αντικατάσταση του GATT), και η Διεθνή Τράπεζα, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην υποτιθέμενη ανάπτυξη των ονομαζόμενων υποανάπτυκτων χωρών και όλων αυτών των χωρών που συντηρούνται από δάνεια, όπως σήμερα συμβαίνει και με τη δική μας πατρίδα. Οι μισθοφόροι αυτών των τριών οικονομικών οργανισμών παρουσιάζονται σαν πυροσβέστες του διεθνούς οικονομικού συστήματος, πλην όμως αυτό δεν τους εμποδίζει σε κάθε ευκαιρία να γίνονται και εμπρηστές.

Ο γνωστός Ρίβλιν (Rivlin) στο πρελούντιο, του Μιτσέλ Κέρτσμαν (Michel Kertman) , ενός σημαντικού γνώστη των εθίμων και συνηθειών της βορειοαμερικανικής ολιγαρχίας, έδωσε το σύνθημα: ...φάγε ή πέθανε, σκότωσε για να μη σε σκοτώσουν..., αυτό σήμερα είναι η επικρατούσα συναλλαγή. “...Όποιος κυριαρχεί στις διεθνείς αγορές, εξοντώνει τους ανταγωνιστές του. Στο λεξιλόγιό του έχει πάντα τη σφραγίδα του πολέμου και της καταστροφής. Όλες οι μεγάλες Hight – Tech επιχειρήσεις, κατάφεραν να γίνουν τεράστιες διοικούμενες από ψυχρούς δολοφόνους. Για να ανεβεί κανείς σ' αυτά τα ύψη, πρέπει να είναι ένας τέλειος καρχαρίας...” (M. Kertzman).
Από τη στιγμή λοιπόν που αυτοί οι οργανισμοί δανείζουν χρήματα αυτόματα επιβάλλουν και τους όρους τους, δηλαδή πώς και πού αυτά θα διατεθούν, ώστε να εξασφαλίσουν την είσπραξη των τόκων, αλλά και την επιστροφή του κεφαλαίου που δάνεισαν, βέβαια σε δολάρια. Πρακτικά, αυτή είναι μία ωραία μέθοδος να ελέγχουν και να συγκυβερνούν στη δανειολήπτρια χώρα. Για να εξοφληθεί το δάνειο είναι απαραίτητο να επενδυθεί αυτό στη βιομηχανική ανάπτυξη και σε επιχειρήσεις οι οποίες θα γίνουν ανταγωνιστικές στη διεθνή αγορά. Βέβαια ελάχιστες φορές συμβαίνει αυτό. Οι εμπειρίες απέδειξαν ότι το 20 – 25% τού δανείου πηγαίνει σε μίζες, κοινώς λαδώματα, στους πολιτικούς και διοικητικούς υπαλλήλους. Ένα άλλο μέρος των χρημάτων επενδύεται σε πολυτελή καταναλωτικά αγαθά, και σε μεγάλα έργα που δεν αποδίδουν κανένα κέρδος στην οικονομία της χώρας. Τέλος, μία μεγάλη επένδυση πηγαίνει σε εξοπλισμούς, μέσω των οποίων, η άρχουσα τάξη να μπορεί σε οποιαδήποτε στιγμή ακαριαίως ν' αντιμετωπίσει μία ενδεχόμενη εξέγερση του Λαού. Η ανάπτυξη στη χώρα είναι μηδενική με αποτέλεσμα αυτή να πρέπει να δανειστεί πάλι για να ξεπληρώσει το παλιό δάνειο κ.ο.κ. Δηλαδή ένας φαύλος κύκλος. Με αυτό το σύστημα οι τρεις σύμμαχοι: η Διεθνής Τράπεζα, το ΔΝΤ και ο Οργανισμός διεθνούς εμπορίου WTO, κυριαρχούν και εκμεταλλεύονται τα φυσικά αποθέματα της χώρας που δανείζουν, ένα είδος αποικιοκρατίας. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 ο πρόεδρος της Τανζανίας, δανειολήπτρια του ΔΝΤ χώρα, Julius Nyerere (Γιούλιους Νιερέρε), αγανακτισμένος έθεσε το ερώτημα: ....δηλαδή τι θέλετε; Ν' αφήσουμε τα παιδιά μας να πεθαίνουν από την πείνα για να εξοφλήσουμε το χρέος μας;...
...Οι παραπάνω τρεις οργανισμοί ισχυρίζονται, ότι δεν αντιπροσωπεύουν καμία πολιτική ιδεολογία. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Στην πράξη αυτοί είναι το μακρύ χέρι των υπηρεσιών των υπουργείων, οικονομικών και εξωτερικών των ΗΠΑ. Η εξάρτηση αυτή διαπιστώθηκε όταν το φθινόπωρο 2001 η Ουάσιγκτον κύρηξε τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας αλλά και εναντίον του Αφγανιστάν... (Michel Chossudofsky)
Ένας Άγγλος ρεπόρτερ είχε τότε γράψει: Το ΔΝΤ και η Διεθνής Τράπεζα είναι παραρτήματα του αμερικάνικου αντιτρομοκρατικού οπλοστασίου. Οι ΗΠΑ δε χάνουν το χρόνο να αποζημιώνουν τους συμμάχους τους ανάλογα, όπως π.χ συνέβει με το Πακιστάν. Στα τέλη του Σεπτέμβρη 2001 το διεθνές νομισματικό ταμείο, πήρε την εντολή από το υπουργείο οικονομικών να χορηγήσει
135 εκατ. δολάρια στη στρατιωτική κυβέρνηση του Πακιστάν, ταυτόχρονα η Ουάσιγκτον έλυσε το εμπάρκο που είχε επιβληθεί το 1998 σ' αυτή τη χώρα, ένεκα των δοκιμών της Α- βόμβας.
Στο φάκελο Πακιστάν, όπως τον παρουσιάζει ο τότε αρμόδιος για το ΔΝΤ Conny Lotze, αναφέρονται τα εξής: Χορηγήσαμε στις 23 του Σεπτέμβρη μία οικονομική βοήθεια 596 εκ. Δολάρια. Κατά τον έλεγχο που διενεργήσαμε, μείναμε ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησε η στρατιωτική κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ.
Η πραγματική όμως βοήθεια που χορηγήθηκε στη στρατιωτική κυβέρνηση ήταν
2,5 δισεκατομμύρια δολάρια, ταυτόχρονα εξοφλήθηκε, με διάφορους τρόπους , το εξωτερικό χρέος αυτής της χώρας, το οποίο ανήρχετο 37 δισεκατομμύρια δολάρια.
Μη ξεχνάμε, ότι ήταν η εποχή που η Ουάσιγκτον, ετοιμαζόταν να επεμβεί στρατιωτικά στο Αφγανιστάν και είχε την ανάγκη και τη συνεργασία του γειτονικού Πακιστάν. Εκτός αυτού οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, (CIA) συνεργάζονται στενά με αυτές της στρατιωτικής κυβέρνησης του Πακιστάν (ISI).

Σε μία τελευταία στατιστική των Ηνωμένων Εθνών διαβάζουμε ότι, από τα 6,5 δισεκ. ανθρώπων σ' αυτόν τον πλανήτη, το 1/3 ζει μόνο με 1 δολάριο την ημέρα. Δηλαδή κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σύμφωνα με το ρυθμό της παγκοσμιοποίησης, όπως οι τεχνοκράτες την φαντάζονται, στις επόμενες δεκαετίες, υπολογίζεται. ότι θα προστεθεί στους πεινασμένους ακόμα ένα δισεκατομμύριο.

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo Chaves (Ούγκο Τσάβες), το Δεκέμβριο 2007, σε μία ομιλία του στο πανεπιστήμιο της Βραζιλίας είχε αναφέρει τα εξής: (... εσείς οι άρχοντες με τις βίλες και τις αυτοκρατορίες κλεισμένες στα ψηλά τείχη, με τους οπλισμένους φύλακες που προστατεύουν τα κάστρα σας, εσείς οι αριστοκράτες και εσείς της μεσαίας τάξης, τι θα κάνετε όταν οι μεγάλες μάζες των ξεριζωμένων, των απαλλοτριωμένων, και καταραμένων έρθουν εναντίων σας; Πείτε μου, τι θα κάνετε; Οι πρώτες αναλαμπές φωτίζουν ήδη τον ορίζοντα... ) Σίγουρα μία ημέρα αυτές οι μάζες θα απαιτήσουν αυτά που οι ακρίδες του καπιταλισμού τους κλέβουν. Σύμφωνα με τις στατιστική των Ηνωμένων Εθνών, κάθε επτά δευτερόλεπτα, κάπου στον κόσμο, πεθαίνει ένα παιδί κάτω των 10 ετών από την πείνα και το ακατάλληλο πόσιμο νερό, 850 εκατομμύρια άνθρωποι είναι τα θύματα μιας διαρκούς κατάστασης ασιτίας (J. Ziegler - FAO).
Απέναντι στους ολίγους, που δε γνωρίζουν τον πλούτο που κατέχουν, στέκονται εκατομμύρια θύματα της πείνας, των επιδημιών, των διαλυμένων οικογενειών. Στο κέντρο της νέας τάξης πραγμάτων βρίσκονται τα νέα αφεντικά του κόσμου, οι κυνηγοί του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι βαρώνοι των πολυεθνικών της βιομηχανίας, του εμπορίου και οι κερδοσκόποι των χρηματαγορών.
Το αόρατο χέρι μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, δεν καταστρέφει μόνο τις ανθρώπινες κοινωνίες, και τη φύση, αλλά αποφασίζει ποιος θα πρέπει να ζήσει και ποιος να πεθάνει।


Σπύρος Γκάρος
Βιβλιογραφία:
Michel Chossudofsky : Global Brutal
Jean Ziegler (UNO) : Die neuen Herscher der Welt
Joseph Stiglitz : Die Schatten der Globalisierung