Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Η Ελληνοπούλα κι΄ο οπλαρχηγός

Σε λιγότερο από δύο ημέρες, οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας θα κλειθούν στις κάλπες προκειμένου να εκλέξουν τον νέο ηγέτη του κόμματός τους.
Εν τω μεταξύ, οι δύο επικρατέστεροι μονομάχοι - γιά τον τρίτο θα σας μιλήσω πάρα κάτω - έχουν αποδυθεί σ΄έναν αγώνα εξοντόσεως με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να ελέγξουν ακόμη και αυτά που λένε στις ομιλίες τους.
Ας βγει κάποιος και να πει επώνυμα ότι είναι πιό πολύ Έλληνας, πιό πολύ πατριώτης από μένα ανεφώνησε η Ντόρα η χαζοχαμογελαστή.
Βέβαια μιά τέτοια μπούρδα μόνο από το στόμα των Μητσοτάκηδων θα μπορούσε να ειπωθεί. Και η Ντόρα το κατάφερε.
Όχι πως ο έταιρος των μονομάχων υστερεί σε παραλήρημα μπούρδας.
Την επομένη των εκλογών αρχίζουμε τον πόλεμο εναντίον του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε ο σούπερ πατριώτης, εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, η οποία στοιχιματίζω θα στενάζει γιά την κατάντια του εγγονού της.
Αντώνη ζώσου τ΄άρματα, πάρε τα καριοφίλια
να βγούμε πάνω στα βουνά, σα πέρα στα λαγκάδια
πούχει λημέρια το ΠΑΣΟΚ, ο Πάγκαλος κι΄ο Γιώργης
και να στηθούμε αντίκρυ τους και να τους ντουφεκάμε.
Δηλαδή ο Αντωνάκης αγωνίζεται γιά την αρχηγία του κόμματος γιά να κηρύξει τον ιερό πόλεμο. Όλα τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας δεν τον απασχολούν. Το ότι το κόμμα του, η ένδοξη Νέα Δημοκρατία οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή δεν τον ενδιαφέρει. Το ότι καταλήστεψαν τα ταμεία με το χρήμα του ελληνικού λαού, δεν τον απασχολεί. Το τι θα ξημερώσει η επόμενη μέρα στη χώρα του δεν είναι δικό του θέμα. Αν η κυβέρνηση του ζητήσει να βοηθήσει γιά να κάμει η Ελλάδα ένα βήμα μπροστά, αυτός θα πει. Συγνώμη. Έχουμε πόλεμο μαζί σας. Θαυμάστε έναν επίδοξο πολιτικό ηγέτη.
Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, δεν χειροκροτώ κανέναν. Είμαι ένας Έλληνας που πονάει την πατρίδα του. Και πολύ περισσότερο τώρα που την βλέπω να σφαδάζει στα χέρια ανίκανων πολιτικών.
Αδέλφια συνέλληνες, οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας. Μεθαύριο Κυριακή ψηφίζετε. Να σας ευχηθώ καλό βόλι. Γιατί το μόνο που χρειάζονται οι υποψήφιοί σας είναι ένα καλό....φτύσιμο που να μοιάζει με βόλι.
Ψηφίζετε γιά τον νέο αρχηγό του κόμματός σας. Σε σας ανήκει η κρίση. Αλλά και οι επιλογές σας μηδαμηνές. Τι να ψηφίσετε; Την Ντόρα; Αυτή αμφισβητεί την ελληνικότητά σας. Δεν δέχεται ότι μπορεί να είστε καλύτερος Έλληνας και καλύτερος πατριώτης από αυτήν. Πως να την εμπιστευτείτε; Να ψηφίσετε τον οπλαρχηγό Αντώνη; Αυτός πιστεύει πως μόνο με έναν πόλεμο ενάντια σε όλα τα άλλα κόμματα θα μπορέσει να επικρατήσει η Νέα Δημοκρατία και να κυβερνήση τη χώρα. Φίλοι Νεοδημοκράτες. Διαλέξτε και πάρτε.
Βέβαια υπάρχει και ο τρίτος των υποψηφίων. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ο επιλεγόμενος και Μεγαλέξανδρος της Θεσσαλονίκης. Είπα και στην αρχή τούτου του σημειώματος ότι θα μιλήσω και γιά δαύτον.
Επειδή όλα δείχνουν ότι κανένα από τα δύο...τέρατα της Νέας Δημοκρατίας δεν θα εξασφαλίσει το ποθητό 50% των ψήφων, μοιραία θα οδηγηθούν σε δεύτερο γύρο. Εκεί τον ρυθμιστικό ρόλο θα παίξει ο Μακεδώνας στρατηλάτης. Σε ποιόν θα αποφασίσει να δώσει την υποστήριξή του; Στην υπερπατριώτισσα Ντόρα, η οποία αμφισβητεί ακόμη και το δικαίωμα του πατριωτισμού; Θα δεχτεί ότι η Ντόρα είναι πιό πατριώτισσα απ΄αυτόν; Ή θα στηρίξει τον πολεμοχαρή οπλαρχηγό, Αντώνη ο οποίος αν τελικά ανακηρυχθεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και τα φέρει ο διάολος κάποια μέρα και γίνει πρωθυπουργός - γιατί στην φουκαριάρα την Ελλάδα όλα γίνονται - ο Θεός να βάλει το χέρι του και να λυπηθεί τον δύστυχο λαό της πατρίδας μας.
Την Κυριακή λοιπόν ο Θεός να λυπηθεί την Ελλάδα.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Του Σπύρου Γκάρου
Γερμανία


Όπως κάθε χρόνο γιορτάζουμε πάλι φέτος, πάντα με το ίδιο σκηνικό, με τις ίδιες εικόνες, το ίδιο μοτίβο, „τη γέννηση του Χριστού“. Τα κέντρα στις πόλεις, οι πλατείες, οι βιτρίνες, οι εκκλησίες φωταγωγημένες, η ίδια μουσική, με το ίδιο πάντα ρεφρέν, όλα προετοιμασμένα για το μεγάλο γεγονός. Μεγάλη είναι η χαρά για τα παιδιά, το ίδιο μεγαλύτερη και για τα εμπορικά καταστήματα. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αυτός ο χαρούμενος κόσμος γνωρίζει ότι στον πλανήτη υπάρχουν πάνω από 10 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών, τα οποία πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασιτία, μεταδοτικές ασθένειες και από το ακάθαρτο πόσιμο νερό. Ότι επίσης, περισσότερα από 200 εκατομμύρια, ηλικίας 5 - 10 χρονών, εργάζονται σε βαριές χειρονακτικές εργασίες για 50 Cents την ημέρα (UNESCO 2009).
Αυτά τα εκατομμύρια των παιδιών δεν είναι θύματα μίας έλλειψης αγαθών, αλλά μίας άνισης κατανομής αυτών. Με λίγα λόγια μιας οργανωμένης ανώμαλης κατάστασης: Δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι σ΄ αυτόν τον πλανήτη, ζουν στην αθλιότητα με 1 δολάριο την ημέρα, αντιθέτως το
1% από τους μεγιστάνες του πλούτου έχουν εισόδημα όσο τα 60% των φτωχών της γης.
Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα να ασχοληθεί κανείς με το δράμα αυτών των ανθρώπων, ιδιαίτερα αυτών που ζουν στις χαρακτηριζόμενες υποανάπτυκτες χώρες, στην Αφρική, Νότιο Αμερική, Ασία ακόμα και σε πολλές ανεπτυγμένες της Ευρώπης και Β. Αμερικής. Είναι δύσκολο να αλλάξουμε μία κοινωνική κατάσταση, που πριν από πολλούς αιώνες διαιωνίζεται στον πλανήτη “Γαία”, αυτός που μας περιστρέφει, ανεξαιρέτως εθνικότητας και χρώματος, σαν μία μάζα μέσα στο άπειρο, σ’ αυτόν που μας χαρίζει τη ζωή και μας τρέφει. Είμαστε 6,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι που συνεχώς αυξανόμαστε, κι όσο αυξανόμαστε τόσο ο ανταγωνισμός μεταξύ μας γίνεται χρόνο με το χρόνο μεγαλύτερος, ποιος και πως θα επιζήσει... Έχουμε αποθρασυνθεί, αφού για την πολυτέλεια και την καλοπέραση μας, φτάσαμε τη μητέρα “Γη” να την πετροβολάμε και να τη ξεδοντιάζουμε, δηλαδή την καταστρέφουμε... Ποιος μας έδωσε αυτό το δικαίωμα; Έχουμε ξεφύγει από τα όριά μας, ζούμε μόνο με το εγώ και ξεχάσαμε το εμείς.
Η υποκρισία, η απληστία και η υπερκατανάλωση μας έχουν διαλύσει. Φοράμε παρωπίδες και δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Ελάχιστα ασχολούμαστε με την οικογένειά μας, με τα παιδιά μας. Είναι γεγονός ότι περισσότερες ώρες διαθέτουμε για τ' αμάξι μας και το ποδόσφαιρο παρά γι' αυτά. Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει ότι οδηγούμαστε κι οδηγούμε κι αυτά στη μεγάλη καταστροφή. Εμείς οι ίδιοι βάζουμε δυναμίτη στα θεμέλια του σπιτιού μας για να το τινάξουμε μία ημέρα στον αέρα...
Τους προειδοποιητικούς τριγμούς δεν τους έχουμε πιάσει. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση που μας οδηγεί στο φαλίρισμα και στη φτώχεια δε μας τρομάζει, το ίδιο δε μας τρομάζει και η καταστροφή του κλίματος. Δύο πράγματα τα οποία είναι δικά μας δημιουργήματα και όχι των παιδιών μας και των παιδιών της Βραζιλίας , της Νιγηρίας, του Μπαγκλαντές ή οποιασδήποτε άλλης χώρας των 122 πάμπτωχων του πλανήτη κι αν προέρχονται. Εμείς πεθαίνουμε από την πολυφαγία και την ασωτία, ενώ αυτά από την πείνα, το Aids και τις άλλες αρρώστιες. Ζούμε και πλουτίζουμε από τη δυστυχία των άλλων, αυτών που οι κυβερνώντες μας τους ονομάζουν τρομοκράτες. Ένας κοινωνιολόγος στα Ηνωμένα Έθνη, ο πανεπιστημιακός καθηγητής, Jean Ziegler, ανάφερε τα εξής:

“Δεν τίθεται θέμα, στους ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου, να τους δώσουμε περισσότερα, αλλά να τους κλέβουμε λιγότερα”.

Και πιο συγκεκριμένα ο Edmund Kaiser, ιδρυτής της οργάνωσης „Terre des Ηommes“ η οποία υπάγεται στη Διεθνή Οργάνωση για τα ορφανά κι εγκαταλελειμμένα παιδιά στη Νότιο Ινδία, σ' ένα βιβλίο του έγραφε τα παρακάτω:
“Αν κάποιος αφαιρέσει το σκέπασμα από το λέβητα, μέσα στον οποίο έχουμε κλειδώσει αυτά τα φτωχά παιδιά, τότε ο ουρανός και η γη θα υποχωρήσουν από την κραυγή του πόνου, αυτών των αθώων υπάρξεων. Σίγουρα όμως ούτε η γη, ούτε ο ουρανός, αλλά και κανένας από εμάς, θα ήθελε πράγματι να μετρηθεί με το μέγεθος της δυστυχίας αυτών των ανθρώπων, όπως επίσης δεν θα ήθελε τη σύνθλιψή του από την πίεση και την ορμή τους όταν ξεχυθούν προς τα έξω... “.

Τα κύματα των προσφύγων του „τρίτου κόσμου“ δηλαδή οι „οι λαθρομετανάστες“ είναι σήμερα μία προειδοποίηση.

Τα κύρια αίτια του θανάτου, για εκατομμύρια ανθρώπων κάθε χρόνο, είναι η πείνα. Την πείνα την προκαλούμε εμείς οι ίδιοι, οι χορτασμένοι. Αυτοί που σήμερα πεθαίνουν από πείνα είναι θύματα δικά μας, τα θύματα ενός εγκλήματος. Ο δολοφόνος έχει ακριβές όνομα και όχι αφηρημένο, αυτό είναι η εκμετάλλευση, η απληστία, η αδιαφορία, και ο εγωκεντρισμός. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μου δεν μου δημιουργούν αισθήματα αισιοδοξίας. Τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μας παιδιά... Δεν εννοώ να γίνουμε ιεραπόστολοι, όχι βέβαια, αλλά να γίνουμε περισσότερο ρεαλιστές, να γνωρίζουμε, ότι οι αρνητικές επιπτώσεις αυτής της κοινωνίας επηρεάζουν όλους μας, να γνωρίζουμε τι θέλουμε. Σήμερα φτάσαμε σε έναν “Κορεσμό“, στο ,,Kollaps,, κάτι θα πρέπει να αλλάξει στη βάση και η βάση είναι τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι, εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους συμπαρασταθούμε, να μη τους εγκαταλείψουμε στη μοίρα τους.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Τα χαρούπια.



Να φύγουμε λίγο από τα χάλια της ΝουΔούλας φίλοι μου. Ειλικρινά τους έχω βαρεθεί. Ό,τι και να γίνει, όποιος κι΄αν εκλεγεί πρόεδρος, πιστέψτε με, αυτοί θα μένουν πάντα μιά από τα ίδια. Να σας μεταφέρω σήμερα σ΄έναν άλλο τόπο, σ΄έναν άλλο χρόνο σε μιά σκληρή κι΄αξέχαστη εποχή. Τότε που αγωνιζόμαστε να επιζήσουμε και να διατηρηθούμε άνθρωποι.
Σάββατο μεσημέρι, λοιπόν, μετά το φαγητό κι΄όπως το έχουμε κανονίσει σαν πρόγραμμα εκμεταλευόμενοι τον λίγο χρόνο που έχουμε, λόγω του επαγγέλματος του θηριοδαμαστού εγγονιών, ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τα διάφορα καταστήματα γιά την προμήθεια των απαραιτήτων της εβδομάδας.
Ένα από όλα τα καταστήματα που οποσδήποτε θα επισκεφτούμε είναι και μιά πραγματικά αξιόλογη φρουτομαρκέτα, την οποια έχουν Κορεάτες. Βλέπετε στην..... Σεούλ είναι το σπίτι μου, Κορεάτες οι γείτονές μου, κορεατικά και τα καταστήματά τους. Ειλικρινά όμως είναι πολύ ενδιαφέροντα γιά την ποικιλία που διαθέτουν αλλά και τις τιμές τους και την ποιότητα των προϊόντων τους και επί πλέον καλοί άνθρωποι.
Νάμαστε λοιπόν στην φρουτομαρκέτα – δεν λέμε όνομα γιατί δεν κάνουμε διαφήμηση –
Και αρχίζουμε να τριγυρίζουμε στους διαδρόμους και να εξερευνούμε τα διάφορα προϊόντα. Σε μιά στιγμή ειλικρινά έμεινα απολιθωμένος μπροστά σε ένα καλάθι με κάτι προϊόντα προσπαθώντας να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτά που υποψιαζόμουν, παρ΄όλο που ήμουν απολύτως βέβαιος. Δεν γνωρίζω πόση ώρα έμεινα εκεί και αν εμπόδιζα κάποιον που ήθελε να ψωνίσει. Όμως σε μιά στιγμή πλάϊ μου βρέθηκε η γυναίκας μου.
-Τι έπαθες , μου λέει, κι΄απόμεινες εδώ σαν ξερός.
-Κοίτα, της λέω.
Η γυναίκα μου κοιτάζει εξεταστικά το περιεχόμενο του καλαθιού και με μιά φωνή που μόλις ακούγεται, μου λέει.
-Χαρούπια.
Ναι φίλοι μου. Ήταν ένα μεγάλο καλάθι γεμάτο χαρούπια. Τα γνωστά ξυλοκέρατα της παιδικής μας ηλικίας. Το μόνιμο φαγητό μας κάθε μέρα τον καιρό της Κατοχής, τότε που δεν είχαμε τίποτε άλλο να φάμε. Τότε που τα χαρούπια ειλικρινά είχανε σώσει ζωές και ζωές.
Πήρα μιά χούφτα από δαύτα στα χέρια μου και τα χάϊδευα. Κι΄οι αμναμνήσεις ξύπνησαν μέσα μου. Ξύπνησαν τον τραγικό χειμώνα του ’42 τότε που η ζωή μας άξιζε όσο μιά μπουκιά ψωμί.
Ήτανε ένα απόγιομα σαν είδαμε το Θόδωρο, γνωστό γειτονόπουλό μας και εγγονό του γιατρού του Ζ, να φτάνει στη γειτονιά μας κρατώντας μιά σακούλα και ροκανίζοντας ένα χαρούπι. Αμέσως όλοι τρέξαμε κοντά του.
-Τι έγινε ρε; Τον ρωτήσαμε, Που τα βρήκες;
-Ρε συ Θόδωρε, δώσε ένα, τον παρακάλεσα.
Και μούδωσε ο φουκαρά, Θεός σχωρέστονε. Πριν δυό μήνες έμαθα γιά το θάνατό του.
Τελικά δεν μας είπε που τα βρήκε. Μόνο μας υποσχέθηκε το πρωί να μας πάρει μαζύ του.
-Πάρτε καμμιά σακκούλα, μας είπε και ξεκινάμε πρωί. Να προλάβουμςε τους άλλους.
Την άλλη μέρα, με μιά μαξιλαροθήκη της μάνας μου στο χέρι ξεκινήσαμε. Είμαστε καμμιά δεκαριά όλοι κι΄όλοι και η μουγκαμάρα που μας κατάτρωγε ήτανε αν τα χαρούπια θα φτάνανε γιά όλους μας.
-Μη σας νοιάζει ρε σεις, μας καθυσήχαζε ο Θόδωρος. Έχει πολύ πράμα.
Πήραμε το δρόμο γιά το Κανόνι, κατεβήκαμε στη λίμνη του Χαλκιόπουλου, περάσαμε τη γέφυρα, έχοντας το Ποντικονήσι στα αριστερά μας και ανηφορίσαμε γιά την Ανάληψη. Σε λίγο βρεθήκαμε σε ένα δάσος γεμάτο χαρουπιές. Κάτω στο έδαφος στρώμα τα χαρούπια.
Κάτι άναρθρες κραυγές βγάλαμε όλοι μας θυμάμαι και αρχίσαμε να κυλιόμαστε πάνω στους καρπούς. Το πόσα φάγαμε ούτε που μπορώ να θυμηθώ. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι ότι στο γυρισμό όλοι μας είχαμε κορακιάσει από την δίψα και δεν μπορούσαμε να βρούμε πουθενά λίγο νερό. Γεμίσαμε και τις μαξιλαροθήκες μας και γυρίσαμε στα σπίτια μας.
Από κείνη την ημέρα το φαγητό μας ήταν τα χαρούπια. Κι΄ήταν αυτά φίλοι μου που μας κράτησαν στη ζωή
Κάπου εκεί τέλειωσα τις σκέψεις μου. Πήρα δυό χαρούπια, κοίταξα γύρω μου μήπως με βλέπει κανείς και τά έβαλα στην τσέπη μου. Δεν ήθελα να τα πληρώσω,. Δεν ξέρω πως και γιατί κείνη τη στιγμή κάτι έννοιωθα γιά αυτό το πράμα που με έπιασε το πείσμα να το κλέψω. Τα έφερα σπίτι μου. Τα έχω πάνω στο γραφείο μου και κάθε τόσο τα κοιτάζω. Σκέφτομαι από αύριο το πρωί να αρχίσω να μιλάω στα εγγόνια μου γιά τα χαρούπια και τον ρόλο που έπαιξαν στη ζωή μου. Να δω τι θα καταφέρω.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Συμφωνίες, ανταλλάγματα και εκβιασμοί!!!

Συμφωνίες, ανταλλάγματα και εκβιασμοί είναι τα κύρια συστατικά των διεργασιών του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας γιά την εκλογή του νέου προέδρου.
Μετά τις τελευταίες εξελήξεις τα πράγματα μέσα στο κόμμα δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο που από την αρχή είχαν προβλέψει όλοι όσοι ασχολούνται με τα εσωτερικά του. Από τους τέσσερεις υποψήφιους κάπως νωρίς έμειναν τρεις, ενώ κανείς νέος δεν τόλμησε να εμφανιστεί.
Πριν από λίγες μέρες, ο Αβραμόπουλος διαφώνησε και αποχώρησε. Δήλωσε ότι διαφώνησε γιατί δεν κατάφερε να επιβάλει την γνώμη του γιά διεύρυνση της βάσης στην ψηφοφορία. Διαφώνησε και αποχώρησε γιατί δεν κατάφερε να σύρει στις κάλπες τους φίλους, τους συγγενείς, τους συγχωριανούς στους οποίους φαίνεται ότι πολύ υπολόγιζε. Όμως όλα δείχνουν ότι δεν είναι έτσι. Μάλλον αποχώρησε γιά να περισώσει κάποιες καταστάσεις, που τον ενδιαφέρουν.
Είναι γεγονός ότι στο εσωτερικό του κόμματος όλοι και όλα κινούνται με βάση συμφωνίες, ανταλλάγματα και καμμιά φορά και εκβιασμούς. «Με εκβιάζουν να παραιτηθώ» δήλωσε πριν λίγες μέρες ο τέταρτος των υποψηφίων Παν Ψωμιάδης.
Και δεν λέει ψέμματα. Ποιός όμως τον εκβιάζει; Η Ντόρα, ο Σαμαράς ή και οι δυό;
Η αποχώρηση του Αβραμόπουλου ήταν αποτέλεσμα κάποιων συμφωνιών. Και όλα δείχνουν ότι οι πρώτες συμφωνίες ξεκίνησαν με την Ντόρα, ή γενικά με τους Μητσοτάκηδες αφού είναι γεγονός ότι όλη η οικογένεια συμμετέχει στο παιγνίδι της διαδοχής με στόχο τους το κόμμα να γίνει ιδιοκτησία τους και στην προεδρική να στρογγυλοκαθήσει το Χαζοχαμόγελο. Άλλωστε και η Ντόρα δεν έπαψε στιγμή να το φωνάζει στα μικρόφωνα και τις κάμερες ότι σκοπός της ζωής της είναι την 30η του μηνός ο προεδρικός θρόνος να είναι δικός της.
Κάπου όμως τα πράγματα, παρ΄όλες τις συμφωνίες, δεν εξελήχθησαν ομαλά γιά τον Αβραμόπουλο
-Μητσοτάκηδες είναι αυτοί – κάπου ο Σαμαράς είπε και έδωσε πάρα πάνω,
ο Δημητράκης δεν θέλει και πολλά, αποστάτης από το παρελθόν, άφησε τους Μητσοτάκηδες και ρίχτηκε στην αγκαλιά του εταίρου των αποστατών.
Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε τι έχει συμφωνηθεί. Όμως αυτά θα πρέπει να είναι σημαντικά γιά να φτάσουν στο σημείο να φιληθούν μπροστά στις κάμερες,
Και καλά, θα αναρωτηθεί ο αφελής Έλλην. Όλα αυτά που έλεγε πριν από μέρες, ότι είναι έξω από κάθε συμμετοχή και συμμαχία και ότι οι υποστηρικτές του θα ψηφίσουν κατά συνείδηση Τι να πει όμως κανείς στον αφελή; Αν υπάρχουν Έλληνες που ψάχνουν γιά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, ιδιαίτερα περί συνειδήσεως μέσα στον πολιτικό χώρο της πατρίδας μας, τότε ειλικρινά θα πρέπει να πούμε ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Αυτό όμως που είναι κάπως σημαντικό και χρήζει μιάς ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης είναι ότι από τόσα στελέχη που διαθέτει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, έφτασαν να διεκδικούν την προεδρία η κόρη του αρχιαποστάτη Μητσοτάκη, οι δυό αποστάτες του παρελθόντος, Αβραμόπουλος και Σαμαράς και ο γραφικός Μεγαλέξανδρος της Θεσσαλονίκης. Άντε να φτιάξεις κόμμα μ΄αυτούς.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Οι δύο γενιές

Θα αφήσω γιά λίγο τα παλληκάρια της Νέας Δημοκρατίας να απολαμβάνουν τη φαγωμάρα τους γιά τον πολυπόθητο θρόνο του προέδρου και θα ασχοληθώ με κάτι που θα μας χαλάσει τον ύπνο, αν μπορούμε να κοιμηθούμε, θα μας ταράξει την ησυχία, αν έχουμε ησυχία και θα μας κάνει να επαναστατήσουμε και να θυμηθούμε τα χρόνια τα παλιά. Τότε που σκαρφαλώναμε στις πλαγιές των βουνών και φωνάζαμε «στ΄άρματα,
στ, άρματα» πιστεύοντας ότι θα καταφέρουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο. Τι καταφέραμε να φτιάξουμε; Απολαύστε το.
Η γενιά των 700 ευρώ πρωταγωνιστούσε στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια. Νέα παιδιά με κάποιες σπουδές, με κάποια διπλώματα, με ικανότητες, που πάσχιζαν χρόνια να βρουν μιά δουλιά, να απασχοληθούν κάπου και που όμως όταν τα κατάφερναν δεν μπορούσαν να σπάσουν το φράγμα των 700 ευρώ το μήνα. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν και άλλες γενιές με ακόμη μικρότερα εισοδήματα. Η γενιά των 500 των 400, η γενιά stage η γενιά που εργάζεται με μπλοκάκι Είναι αυτές οι στρατιές των αγωνιστών της ζωής που κατάφεραν στον 21ο αιώνα να ξαναζωντανέψουν το αλήστου μνήμης τεφτέρι του μπακάλη γιά να μπορέσουν να επιζήσουν. Άνθρωποι, που το διαιτολόγιό τους περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα και τα πιό φτηνά. Άνθρωποι που οι προμήθειές τους πραγματοποιούνται στις λαϊκές. Άνθρωποι που από τη ζωή τους έχουν σβύσει την λέξη διασκέδαση. Κι΄όμως συνεχίζουν να αγωνίζονται ελπίζοντας. Πιστεύουν σ΄αυτούς που τους λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ενώ αυτή έχει πεθάνει από χρόνια..
Πριν λίγες μέρες όμως έκαμε την εμφάνησή της και μιά άλλη γενιά. Όχι πως δεν την ξέραμε. ‘Όχι πως δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή της και τον τρόπο ζωής της. Απλούστατα οι περισσότεροι από εμάς ίσως να μην γνωρίζαμε πρόσωπα και νούμερα. Ιδού όμως που μας αποκαλύπτονται. Φαίνεται πως στ΄αλήθεια ήρθε η ώρα η Ελλάδα να γυρίσει σελίδα. Όχι. Δεν είμαι Πασόκος. Λόγω τιμής. Όμως πιστεύω πως τούτοι οι άνθρωποι της νέας κυβέρνησης θέλουν να φτιάξουν κάτι. Έτσι άφησαν να διαρεύσουν επίσημα προς τα έξω κάποια ονόματα και κάποια νούμερα. Μίλησε κάπως αόριστα ο Γιωργάκης μας, αλλά ήρθε ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Μιχάλης Καρχιμάκης κι΄έδωσε επίσημα πλέον κάποια ονόματα και κάποια νούμερα.
Έτσι μαθαίνουμε ότι ο πρόεδρος της Εθνικής Τραπεζας, εκτός από τον ετήσιο μισθό του που είναι 607.835 ευρώ τον χρόνο εισπράτει και 960.000 ευρώ σε bonus και stock options. Σύνολον 1.567.835 ευρώ. Ένας 700ρης θα πρέπει να ζήσει και να δουλέψει (προσοχή. Όχι να εργαστεί. Να δουλέψει) 180 χρόνια γιά να εισπράξει το ίδιο ποσόν. Λέτε να τα καταφέρει; Ο πρόεδρος της ΔΕΗ εκτός από τις ετήσιες αποδοχές του των 300.000 ευρώ εισπράτει και 100.000 ως bonus Σύνολον 400.000. Εδώ τα πράμματα είναι πιό εύκολα γιά τους 700ρηδες. Με πενήντα χρόνια δουλιά θα πάρουν όσα παίρνει ο κ. Διευθυντής σ΄ένα χρόνο. Κάτι είναι κι΄αυτό. Ο πρόεδρος του ΟΤΕ βρίσκεται σε αρκετά καλύτερη θέση. 580.000 ευρώ το χρόνο οι αποδοχές του. Ο 700ρης θα πρέπει να αγγίξει τα 90 εργάσημα χρόνια γιά ένα τέτοιο ποσόν. Ο πρόεδρος της ΕΡΤ ανήκει στους .......χαμιλόμισθους. Μόνο 347.000 ευρώ το χρόνο εισπράτει. Ο 700ρης θα πρέπει να εργαστεί .....μόνο 40 χρόνια γιά να εισπράξει αυτό το ποσό.
Συμφωνώ ότι οι θέσεις αυτές είναι θέσεις με πολλές και μεγάλες ευθύνες. Είναι θέσεις με υψηλές υποχρεώσεις. Όχι όμως να χρειάζονται οι άλλοι 150 χρόνια δουλιά γιά να βγάλουν όσα εισπράτουν αυτοί σ΄ένα χρόνο!!!
Ο κατάλογος αυτών των προσώπων, πιστέψτε με, είναι ατέλειωτος. Ενδεικτικά ανέφερα ορισμένους. Άλλωστε τι οφελεί κι΄αν πούμε όλα τα ονόματα; Ο Γιωργάκης υποσχέθηκε πολλά. Μέσα σε όλα υποσχέθηκε να διορθώσει κι΄αυτό. Θα δούμε.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Κωμωδία, δράμα, τραγωδία. Διαλέξτε!!!

Τελικά μοιάζει να είναι αδύνατον να καταφέρει κανείς να προλάβει και να μπορέσει να παρακολουθήσει τις εξελήξεις στην Νέα Δημοκρατία σχετικά με τον αγώνα γιά την ανάδειξη του νέου αρχηγού. Παρ΄όλα αυτά η κυρία Χαζοχαμογελαστή επιμένει ότι στο κόμμα τους υπάρχει πλήρης ομοψυχία, αρμονική ένωση και ιδανική συσπείρωση. Βεβαίως υπάρχει και πειθαρχία. Μην το ξεχνάμε! Τώρα που τα είδε όλα αυτά μην ρωτάτε. Έχει το πολιτικό δικαίωμα η κοπέλλα να ονειρεύεται.
Εξ΄άλλου γιά να κατανοήσει κανείς την ομοψυχία, την ένωση και την συσπείρωση, που διαθέτει το κόμμα αρκεί να θυμηθεί την επίθεση του πρώην, του φευγάτου προς τους βουλευτές του. «Όποιος δεν αναγνωρίσει τον νέο αρχηγό θα έχει να κάνει μασζύ μου.» Δηλαδή μιλάμε γιά καθαρή απειλή. Φαίνεται στο καταστατικό του κόμματος θα υπάρχει κάποιο σχετικό άρθρο. Ότι ο κάθε πρώην μπορεί να απειλεί. Πάντως από όλους στην κοινοβουλευτική ομάδα, προς τους οποίου εξαπελύθει η απειλή, ουδείς αντέδρασε. Αυτό θα πει ομοψυχία, ένωση, συσπείρωση, πειθαρχία. Μόνο ο ταλαίπωρος ο Τσιτουρίδης τόλμησε να ψελίσει κάποιες λέξεις. Έτσι κι΄αλλοιώς βουλευτιλίκι αυτός δεν ξαναβλέπει.
«...οδηγούμεθα σε διχασμό..» είπε ο Αβραμόπουλος και αποχώρησε. Δεν μπορώ να καταλάβω που είδε το διχασμό ο Δημητράκης κι΄εμείς δεν μπορούμε να τον δούμε. Αυτόν βέβαια δεν τον φοβίζει κανένας διχασμός. Φοβήθηκε μόνο ότι η σίγουρη αποτυχία του σε συνδιασμό με τις εκλογικές απαιτήσεις του περί φίλων, συγγενών, γειτόνων και συγχωριανών, θα του στερούσαν οποσδήποτε κάποια δικαιώματα μέσα στο κόμμα. Ενώ τώρα με την κίνησή του αυτή ελπίζει ότι οι Μητσοτάκηδες θα του δώσουν καρέκλα. Κούνια που τον κούναγε. Βέβαια ο Δημητράκης δεν θα καθήσει φρόνιμα. Όπου βρωμιά από κάτω θα τον βρεις.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο επιλεγόμενος και Μεσσήνιος, είναι ο δεύτερος διεκδικητής του αρχηγικού θρόνου. Βέβαια ανήκε στην ομάδα αυτών που οργάνωσαν την πτώση του Καραμανλή και την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας. Ένα σχέδιο που εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους. Τώρα όμως είναι υποχρεωμένος να συμμετέχει πλέον στο παιγνίδι που οργανώνουν και παίζουν οι Μητσοτάκηδες, τόσο φανερά όσο και στα παρασκήνια. Διότι υπάρχουν και παρασκήνια. Και η περίεργη εξαφάνηση του δράκουλα Μητσοτάκη οποσδήποτε έχει σχέση με τα παρασκήνια. Και το παιγνίδι αυτό πλέον –μετά την αποχώρηση Αβραμόπουλου- ο Σαμαράς δεν μπορεί να το αποφύγει, αλλά αποκλείεται και να το κερδίσει. Οπότε ο διχασμός είναι αναπόφευκτος. Τι όμως μπορεί να γεννηθεί από έναν διχασμό; Η ιστορία μας λέει ότι από τέτοιες καταστάσεις μόνο εκτρώματα μπορεί να γεννηθούν. Κάτι τέτοιο θα γίνει και τώρα. Και όλα δείχνουν ότι το κόμμα θα περάσει στην ιδιοκτησία των Μητσοτάκηδων και αυτό θα είναι το έκτρωμα.
Τελικά η θεατρική παράσταση στην Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε σαν ηθογραφία, γύρισε σε μελό, προχώρησε σε κωμωδία, έγινε δράμα και τελειώνει σε αρχαία ελληνική τραγωδία. Μιά τραγωδία από την οποία βεβαίως δεν λείπει ο χορός. Κι΄αυτός είναι
ο....Ψωμιάδης. Μόνος του τα λέει, μόνος του τ΄ακούει. Καλά ξεμπερδέματα.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

“Ο Υποψήφιος Πρόεδρος”

Μια θεατρική παράσταση αξιώσεων,
που παρουσιάζει ο θίασος Νέα Δημοκρατία.

Και τώρα που μας πήρε η κατηφόρα
άντε να έχουμε για πρόεδρο τη Ντόρα!!!
.

Στην Νέα Δημοκρατία το θέατρο του παραλόγου που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτό τον καιρό, από τραγωδία μετά την ήττα το έχουν γυρίσει σε κωμωδία καθώς οι πρωταγωνιστές, υποψήφιοι του προεδρικού θρόνου, κάνουν ό,τι μπορούν για την επιτυχία αυτής της παράστασης. Τα όρη και τα βουνά έχουν πάρει σε μία προσπάθεια να γίνει γνωστό σε όλη την Ελλάδα το θεατρικό έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν.
Στην Πάτρα βρέθηκε η Ντόρα πριν από μέρες και μέσα σε όλα τα φαιδρά τα οποία ανέφερε ακούστηκε και το εξής χαριτωμένο.
«-Αν εκλεγώ, θα οργανώσω σε όλη τη χώρα νομαρχιακές και θεματικές συνελεύσεις όπου θα συζητηθούν τα αίτια της ήττας».
Αν είναι δυνατόν κ κυρία Χαζοχαμόγελο να περιμένει από τις θεματικές συνελεύσεις να πληροφορηθεί γιατί ο ελληνικός λαός τους συνέτριψε. Πέντε ολόκληρα χρόνια κορόιδευαν, αγνοούσαν και καταλήστευαν τον ελληνικό λαό. Χρειάζεται θεματική συνέλευση για να πληροφορηθούν τα αίτια της ήττας; Πέντε ολόκληρα χρόνια δημιούργησαν τόσα σκάνδαλα όσα δεν έκαμαν όλες μαζί οι κυβερνήσεις μετά την μεταπολίτευση. Χρειάζεται θεματική συνέλευση για να δουν μήπως κι αυτό ήταν μια αιτία της ήττας; Τέλος πάντων τίποτα σοβαρό δεν υπάρχει να πουν;
Ένα άλλο φαιδρό σημείο της ομιλίας της και άξιο ιδιαίτερης προσοχής.
«-Γνωρίζετε ότι στάθηκα στο πλευρό του Καραμανλή σε όλη τη μακρά διαδρομή.
Αναμφισβήτητα η Ντόρα μας ήτανε στο πλευρό του Καραμανλή σε όλη αυτή τη μακρά διαδρομή Μόνο που ξέχασε να αναφέρει πως κρατούσε και ένα πριόνι και ροκάνιζε την καρέκλα του Καραμανλή. Η ίδια πριν από μέρες είχε δηλώσει ότι
«ήταν όνειρό μου κάποτε να ηγηθώ της Νέας Δημοκρατίας.»
Μετά από αυτά περιμένουν από τις θεματικές συνελεύσεις να μάθουν γιατί ο λαός της Ελλάδας τους πέταξε στα σκουπίδια.
Ο έτερος των πρωταγωνιστών της κωμωδίας κινείται σε...ονειρικά επίπεδα. Βρέθηκε στα Ιωάννινα όπου τους....ξάπλωσε όλους κάτω με όσα τους είπε.
«Σε δύσκολες στιγμές για την παράταξη, σε δύσκολες στιγμές για τη χώρα νοιώθουμε όλοι την ανάγκη να στραφούμε στην ουσία της πολιτικής. Σήμερα λοιπόν ήρθα να σας μιλήσω για την Ελπίδα.» τους είπε.
Αν η χώρα μας βρεθεί σε δύσκολες στιγμές, κοιμηθείτε ήσυχοι. Ο Σαμαράς θα τρέξει να ζητήσει βοήθεια από την Ελπίδα. Και μετά περιμένουν από τα θεμικά συμβούλια να μάθουν γιατί τους μαύρισαν.
«Τα ιδανικά μου είναι η Ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη, η πατρίδα.» Δεν είπε όμως αν στα πέντε χρόνια που η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησε την Ελλάδα, σεβάστηκαν έστω και ένα από αυτά τα ιδανικά.
Αναφέρθηκε ακόμη και στα λάθη, που κατά τη γνώμη του έγιναν και στοίχησαν στην Νέα Δημοκρατία την τραγική ήττα.
«Δώσαμε την εντύπωση ότι κρύβουμε τα ιδανικά μας για να κερδίσουμε τους ταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Για να κερδίσουμε κάποιους ευκαιριακούς χάσαμε περισσότερους παραδοσιακούς». Δηλαδή δεν ήξεραν τι έκαναν. Κι όμως αυτοί μας κυβέρνησαν πέντε ολόκληρα χρόνια.
Βέβαια στον θίασο από τους υπόλοιπους δυο έμεινε μόνο ένας μια και ο Αβραμόπουλος προτίμησε να διαφυλάξει κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας αν του έχει απομείνει και δήλωσε αποχώρηση. Άλλωστε αν δεν στηρίξει τον νέο αρχηγό – που δεν θα τον στηρίξει - θα έχει να κάμει με τον Καραμανλή, όπως απείλησε ο πρώην ηγέτης, κάτι που ο Δημητράκης δεν το επιθυμεί.
Για τον γραφικό νομάρχη της Θεσσαλονίκης δεν χρειάζεται να πούμε λέξη. Αν τον ρωτήσετε γιατί έθεσε υποψηφιότητα θα δηλώσει άγνοια.Μετά από όλα αυτά, αν ήμουν Νεοδημοκράτης θα ψήφιζα....Μεϊμαράκη. Με τον Βαγγέλα πρόεδρο η Νέα Δημοκρατία αλλά και όλη η Ελλάδα θα εξασφάλιζε... χαρτί υγείας.

Ντένης Κονταρίνης