Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ

Ένα ακόμη άρθρο του καλού μου φίλου και εκλεκτού συνάδελφου δημοσιογράφου από την Γερμανία, του Σπύρου Γκάρου σχετικά με το ΔΝΤ. Παρακαλώ απολάυστε το.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Διεθνής Τράπεζα ιδρύθηκαν το 1944, όταν ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του। Από την 1η μέχρι και την 23η Ιουνίου συνήλθαν σε ένα συνέδριο, στην περιοχή Bretton Woods στη New Hampshire στις ΗΠΑ 44 υπουργοί οικονομικών των νικητριών χωρών να συζητήσουν και ν' αποφασίσουν την αναδιοργάνωση της οικονομίας στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ευρώπη। Δύο σχέδια οικονομικής ανάπτυξης τέθηκαν σε συζήτηση: το σχέδιο του Άγγλου οικονομολόγου John Maynard Keynes και του Αμερικανού ομολόγου του Dexter Whit
Το νόμισμα που καθορίστηκε σαν κατευθυντήρια δύναμη ήταν το δολάριο. Ο Keynes αντιπροσώπευε τη Διεθνή Τράπεζα και ο White το ΔΝΤ.
Με το σύστημα Bretton Woods τα δύο μεγάλα ιδρύματα από τις 23 Ιουνίου 1944 συνεργαζόμενα άρχισαν να καθορίζουν τις τύχες των χωρών μελών της Ευρώπης, της Αφρικής, Νοτιοανατολικής Ασίας, Ασίας και Λατινικής Αμερικής. Μετά από τη λήξη του ψυχρού πολέμου τα δύο ιδρύματα του Bretton Woods καθόριζαν επί πλέον την τύχη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Το αμερικανικό κεφάλαιο διεισδύει και κυριαρχεί σταδιακά στις αγορές της Ευρώπης και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Μέσω των αναπτυξιακών δανείων επιβάλλει την “παγκόσμια τάξη” εκμεταλλευόμενο τους λαούς, οδηγώντας τους στην παγκόσμια φτώχεια, στην εξαθλίωση και στον πόλεμο. Με λίγα λόγια μία συνέχιση της κάποτε αγγλικής “αποικιοκρατικής πολιτικής” και ταυτόχρονα μία διεθνώς “δολαριοποίηση” των αγορών στο πλέον υψηλό της επίπεδο. Ο καθηγητής οικονομικών επιστημών στην Οτάβα κ. Μιχαήλ Χοσουντόφσκι χαρακτήρισε την πολιτική των ιδρυμάτων του “Bretton Woods“, δηλαδή την αποχαλίνωση του παγκόσμιου εμπορίου, “παγκόσμια βαρβαρότητα”. Δεν πρέπει να παίρνουμε μόνο σαν παράδειγμα τι συνέβη στην Αργεντινή και να παραβλέπουμε τα δραματικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν από την δανειοδότηση μέσω του ΔΝΤ, την ονομαζόμενη “θεραπεία σοκ”, στις γειτονικές μας χώρες, στα Βαλκάνια, πχ Ρουμανία, Βουλγαρία, Βοσνία. Θ' αναφερθώ μόνο σε μία περίπτωση της “θεραπεία σοκ”, αυτή που διενεργήθηκε στη Ρωσία το έτος 1992 λίγο μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Οι δυνάμεις της Δύσης (G7) δεν έβλεπαν θετικά το γεγονός η πρώην Σοβιετική Ένωση, ο κάποτε εχθρός τους, ότι θα πρέπει να αναπτυχθεί και να γίνει μία ανταγωνιστική κεφαλαιοκρατική δύναμη. Ο στόχος του ΔΝΤ ήταν, η Ρωσία να παραμείνει αδύναμη, εξαρτώμενη οικονομικά από το αμερικανικό κεφάλαιο , δηλαδή από το δολάριο. Το ΔΝΤ έπρεπε να ελέγχει, να προγραμματίζει και να καθοδηγεί την οικονομία στο νέο ρωσικό καθεστώς. Με τη μέθοδο της “θεραπείας σοκ” (*) το ΔΝΤ ενίσχυε τα ενδιαφέροντα του μεγάλου ιδιωτικού εμπορίου και της μαφιόζικης οικονομίας. Τα κοινωνικά ιδρύματα αποδιοργανώθηκαν, οι κρατικές επιχειρήσεις πτώχευσαν και ιδιωτικοποιήθηκαν. Εκείνη την εποχή οργανώθηκε και η περιβόητη “Ρώσικη Μαφία”, η οποία ήταν πιο σκληρή και από αυτή της “Καμόρα”. Ο ρωσικός λαός συντηρείτο από εράνους, πακέτα με τρόφιμα και φάρμακα που έστελνε ο Ερυθρός Σταυρός των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αρκετοί ήταν αυτοί που πουλούσαν τα όργανά τους (νεφρά), για να συντηρηθούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Η διαφθορά, το έγκλημα, οι ληστείες και η πορνεία έφτασαν σε έξαρση. Ο πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν μέσω των μεταρρυθμίσεων, που κατόπιν εντολής του ΔΝΤ επέβαλε στην οικονομία, μετάτρεψε τη χώρα του σε τριτοκοσμική. Tο κτίριο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτων
Τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας ήταν καθαρά προγράμματα οικονομικής εξαθλίωσης για μεγάλα στρώματα της ρωσικής κοινωνίας . Οι τιμές 27 προϊόντων καθημερινής ανάγκης ανήλθαν στα 9900 τοις εκατό. Τα προγράμματα του ΔΝΤ το ίδιο και ο πληθωρισμός, με τη δολαριοποίηση των τιμών, επέφερε την κατάρρευση του εθνικού νομίσματος. Ένα Ρώσος καθηγητής, οικονομολόγος στην Ακαδημία της Μόσχας είχε αναφέρει τα εξής: “Την εποχή του κομμουνιστικού συστήματος η ποιότητα της ζωής ήταν καλή, χωρίς πολυτέλεια και υπερβολές. Όλοι είχαμε εργασία και καλύπταμε τις καθημερινές μας ανάγκες. Οι κοινωνικές παροχές ήταν για όλους ίσες. Σε σύγκριση με αυτές της Δύσης βέβαια, ήταν δεύτερης κατηγορίας. Σήμερα μπορούμε να παρομοιάσουμε τις συνθήκες που ζούμε και τις κοινωνικές παροχές που έχουμε, με αυτές μιας τριτοκοσμικής χώρας”. Αυτά ανέφερε ο πολίτης μιας μεγάλης χώρας με τεράστιο πλούτο. Παραδείγματα υπάρχουν και από άλλες χώρες που δανειοδοτήθηκαν από το ΔΝΤ. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι αυτοί οι δύο οργανισμοί του “Bretton Woods“ πέτυχαν τους στόχους που είχαν θέσει, δηλαδή την οικονομική ανάπτυξη και το διεθνές εμπόριο να τα πενταπλασιάσουν, απέτυχαν όμως στα πλάνα τους να περιορίσουν τη φτώχεια και την πείνα στον κόσμο. Τουναντίον σήμερα στον πλανήτη ζουν περισσότεροι φτωχοί άνθρωποι παρά ποτέ. Η διαφορά μεταξύ φτώχειας και πλούτου συνεχώς αυξάνεται, η βία διαλύει την οικογένεια και την κοινότητα , το ίδιο συμβαίνει και με την κατάσταση στο ευρύτερο περιβάλλον, η οποία μέρα με την ημέρα χειροτερεύει, ( τελευταία η μεγάλη καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού).
Φτάνουμε λοιπόν σήμερα κι εμείς οι Έλληνες να γευτούμε το “πικρό φάρμακο” που μας προσφέρει το ΔΝΤ. Η “νέα τάξη πραγμάτων” και τα προγράμματα της Διεθνούς Τράπεζας με το ΔΝΤ μας οδηγούν μέσω της λιτότητας στην ανεργία, στη φτώχεια και στο „μαρασμό”. Να ελπίζουμε μόνο, ότι το μέλλον της πατρίδας μας, δε θα είναι τόσο μαύρο, όπως αυτό της Ρωσίας, της Αργεντινής ή των χωρών του τρίτου κόσμου.
* Αυτό που εμείς ονομάζουμε “Μνημόνιο”।
Σπύρος Γκάρος। Δημοσιογράφος Γερμανία

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Η Κατίνα.

Μην σας παρασύρει ο τίτλος και νομίσετε ότι πρόκειται να ασχοληθώ με κάποια συγκεκριμένη Κατίνα. Καθε άλλο Απ’ό,τι μπορώ να θυμηθώ καμμιά Κατίνα δεν σημάδεψε την ζωή μου και καμμιά Κατίνα δεν διασταυρώθηκε με τους δρόμους μου, αλλά ούτε και έχω τίποτα προηγούμενα με κάποια Κατίνα. Απλά κι’ αόριστα θα σας μιλήσω για την.........Κατίνα.
Δεν ξέρω πως και γιατί κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός -και για να είμαι πιό συγκεκριμένος, οι κάτοικοι της δύστυχης Ελλάδας και όχι εμείς οι του εξωτερικού, -αποφάσισαν να δώσουν ένα όνομα στο φτηνό και κακόγουστο κουτσομπολιό, στο κουτσομπολιό της ζήλειας και της απαξίωσης. Και ειλικρινά δεν ξέρω για ποιό λόγο του έδωσαν το όνομα «Κατίνα» Έτσι σήμερα στην Ελλάδα όταν λέμε «Κατίνα» δεν εννοούμε μια γυναίκα αλλά το το φτηνό και απαξιωτικό κουτσομπολιό.
Γένους θηλυκού λοιπόν το φτηνό κουτσομπολιό δίνει και παίρνει σε όλες τις τάξεις του ελληνικού λαού. «Αυτός είναι Κατίνα» λέει κάποιος. για έναν λάτρη του κουτσομπολιού. «Με ξεκατίνιασε» λέει ο άλλος που υπέστει βαρεία επίθεση κουτσομπολιού. «Εγώ Κατίνα δεν γίνομαι» λέει ένας τρίτος θέλωντας να υπερασπιστεί το υποτιθέμενο αξιοπρεπές επίπεδό του. Προσοχή : Κατίνα πολύ αγριεμένη
Η« Κατίνα» όμως και το «ξεκατίνιασμα» έχουν βρει πρόσφορο έδαφος ιδιαίτερα στον καλλιτεχνικό χώρο.Το τι γίνεται εκεί μέσα από «Κατίνες» και «Ξεκατινιάσματα» δεν λέγεται. «Κατίνες» οι περισσότεροι καλλιτέχνες «ξεκατινιάζουν» τους άλλους, που και αυτοί είναι «Κατίνες» οι οποίοι με τις σειρά τους «ξεκατινιάζουν» τους προηγούμενους. Είχα την ευκαιρία προχτές να παρακολουθήσω στην τηλεόραση – την ελληνική βεβαίως – μια κάποια κυρία ηθοποιό, με κάποια, στ’ αλήθεια, ιστορία και κάποιες επιτυχίες, να δίνει συνέντευξη σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι και όταν κάποια στιγμή ρωτήθηκε πως νοιώθει που κάποιος επίσης γνωστός show man την κουτσομπολεύει στο πρόγραμμά του κάθε Τρίτη περίπου στις εννέα η ώρα, η κυρία απήντησε.
-Τώρα μιλάμε για μια πολύ μεγάλη «Κατίνα.»
(Παρένθεση: Αυτό δείχνει ότι έχουμε διαφόρων μεγεθών Κατίνες. Κλείνει η παρένθεση και πάμε πάρα κάτω.)
-Ναι αλλά αυτός σας «ξεκατίνιασε.» – έτσι ακριβώς – είπε η δημοσιογράφος.
-Και τι θέλεις κορίτσι μου; Να γίνω κι’ εγώ «Κατίνα;»
Τελικά σε όλη την διάρκεια της συνέντευξης η κυρία ηθοποιός μεταχειρίστηκε για πολλούς και διάφορους άλλους πάνω από πενήντα φορές τις λέξεις «Κατίνα» και «ξεκατίνιασμα» Μετά από ένα ξεκατίνιασμα

Μετά από όλα αυτά μου γεννήθηκε μια απορία. Πως οι Κατίνες πάσης Ελλάδος δεν έχουν ακόμη ξεσηκωθεί να επαναστατήσουν και εν ανάγκη να προσφύγουν στον Άρειο Πάγο, στο Συμβούλιο της Επικρατείας ακόμη και σε αυτό το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια του ονόματός των.
-Τόσα ονόματα κύριέ μου υπάρχουν. Ήταν ανάγκη να διαλέξετε το δικό μας όνομα;.
Αναρωτιέμαι μήπως το όνομα Κατίνα δίνει μια κάποια πιό μεγάλη έμφαση στο αδίκημα του φτηνοκουτσομπολιού; Χάθηκαν οι Μαρίες, οι Πολυξένες, οι Τασίες, οι Αθηνές, οι Ρούλες, οι Ελένες. Χιλιάδες τα θυληκά ονόματα στη χώρα μας. Την Κατίνα βρήκατε να διαλέξετε; Γιατί;.
Μέχρις στιγμής απ’ό,τι μπορώ να γνωρίζω ούτε μια Κατίνα δεν έχει επίσημα διαμαρτυρηθεί. Κι’ έτσι το «ξεκατίνιασμα» στην Ελλάδα δίνει και παίρνει.
Αυτός ο γνωστός show man κάθε Τρίτη στις εννηά, ένα κάποιο διάστημα «ξεκατίνιαζε» σε μόνιμη βάση γνωστό ποινικολόγο της Αθήνας. Το τι του έσουρνε δεν περιγράφεται. Κι’ ο «ξεκατινιασμένος» πονικολόγος, τα πήρε.......στο κρανίο, έγινε για ένα διάστημα κι’ αυτός «Κατίνα» και «ξεκατίνιαζε» τον show man και μετά κατέφυγε στην Δικαοσύνη και επανέφεραν τον show man στην τάξη ο οποίος όμως κάπου-κάπου «ξώφαλτσα» όπως λέει κι’ ο λαός μας του ρίχνει και μια «κατινιά»
Φυσικά δεν ήταν δυνατόν από το «ξεκατίνιασμα» και τις «κατινιές» να απουσιάζουν οι πολιτικοί μας. Αυτοί κι’ αν είναι «Κατίνες» Έτσι και πιάσουν κάποιον στο στόμα τους τον «ξεκατινιάζουν» μέχρι τελικής πτώσης. Ο Παπανδρέου «ξεκατινιάζει» τον Σαμαρά. Ο Σαμαράς που το παίζει σαν να μην είναι «Κατίνα» ρίχνει άδειες «κατινιές» στον Γιωργάκη. Ο Τσίπρας «ξεκατινιάζει» την Αλέκα. «Κατίνα» και η Αλέκα μας και από τις ολίγες, «ξεκατινιάζει» όλους και όλα.Ο Πάγκαλος – όσο του το επιτρέπει η κοιλιά του – «ξεκατινιάζει» την Βάσω. Η Ντόρα «ξεκατινιάζει» τον Καρατζαφέρη. Κι’ ο Μητσοτάκης ο δράκουλας τους «ξεκατινιάζει» όλους.
Τελικά με τις «Κατίνες» και τα «ξεκατινιάσματα» δεν μπορεί κανείς να βρει άκρη στην Ελλάδα μια και όλοι οι νεοέλληνες έχουν στο αίμα τους το DNA της Κατίνας.
Ίσως είναι κι’ αυτό μιά λύση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

ΚΛΙΜΑ – O ΧΡΟΝΟΣ ΠΙΕΖΕΙ

Στις 6 Δεκεμβρίου 2010, στην πόλη Cancun στο Μεξικό, συνήλθαν 190 χώρες με θέμα τη μεταβολή του κλίματος. Η παγκόσμια μετεωρολογική οργάνωση WMO, παράλληλα με το συνέδριο, προειδοποίησε ότι, όπως φέτος το 2010, το ίδιο και μελλοντικά, αν δεν περιορίσουμε την υπερθέρμανση του κλίματος στους 2° βαθμούς Κελσίου τότε θα αντιμετωπίσουμε ακραίες καιρικές καταστάσεις που πολλές φορές θα καταλήγουν σε καταστροφές..
Το 2010, στην Κεντρική Ευρώπη, είχαμε χαμηλές θερμοκρασίες, αντιθέτως στον Καναδά και στη Γροιλανδία μετρήθηκαν, από τους εκεί μετεωρολογικούς σταθμούς, θερμοκρασίες αυξημένες
κατά 3° βαθμούς Κελσίου. ...Εάν δεν πάρουμε μέτρα ενάντια σ΄ αυτή την υπερθέρμανση, τότε η θερμοκρασία στον πλανήτη θα αυξάνεται, και θα αυξάνεται... συνεχώς. Αυτή είναι η πραγματικότητα... ανάφερε ο πρόεδρος της οργάνωσης WMO, Michel Zaraud. Ο Barry Coates, διευθυντής της Oxfam Neuseeland, δήλωσε: Βρισκόμαστε ήδη σε μία αλλαγή, οι αριθμοί που έχουμε μπροστά μας το αποδεικνύουν. Εκατομμύρια άνθρωποι την ζουν κάθε χρόνο εντονότερα. Στους πρώτους μήνες του 2010, από τις ακραίες καιρικές συνθήκες είχαμε 21 000 θύματα, το διπλάσιο αριθμό από αυτόν που είχαμε το 2009.

( Ένα παλαιότερο άρθρο αλλά πάντα επίκαιρο):
Πολύς χρόνος δε μας απομένει. Την απόφαση που πάρθηκε, μέσω πολλών αντεγκλήσεων,
η υπερθέρμανση του κλίματος να μην υπερβεί τους 2° βαθμούς Κελσίου, μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έναν εμπαιγμό απέναντι στην ανθρωπότητα. Η απόφαση αυτή ήταν, για όλες τις χώρες (183) που συμμετείχαν στο τότε συνέδριο της Κοπεγχάγης, καθοριστική και δεσμευτική. Δηλαδή θα πρέπει να μειώσουν μέχρι το 2020 τις εκπομπές των αερίων που δημιουργούν το κλίμα θερμοκηπίου στο 20-30%, κυρίως του διοξειδίου του άνθρακα CO2. Το κάνουν; Γιατί μετά από το συνέδριο του Κιότου της Ιαπωνίας δεν το ξεκίνησαν; Μήπως πιέζονται από τις δυνάμεις των μεγάλων συμφερόντων; Είναι γνωστό, ότι αυτοί που εκπέμπουν τις τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, είναι κατά περιοχές, οι ΗΠΑ και ακολουθούν η Ε.Ε., η Κίνα, η Ρωσία, η Ιαπωνία και η Ινδία. Ο αντιπρόσωπος της πρώτης, πρόεδρος Barack Obama , δήλωσε απλώς, ότι έλαβε την απόφαση που πάρθηκε υπόψιν του, ο δε Κινέζος αντιπρόσωπος υποσχέθηκε ότι μέχρι το 2020 θα έχει μειώσει η Κίνα τις εκπομπές του CO2 περίπου στα 25 μέχρι 40 τοις εκατό. Σ' αυτό το συνέδριο, οι αντιπρόσωποι, ιδιαίτερα των ανεπτυγμένων χωρών, κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο ένας έριχνε το μπαλάκι στον άλλο. Κανείς δεν άκουγε τους τριγμούς από τα παγόβουνα της Αρκτικής και της Γροιλανδίας. Κανείς δεν έβλεπε το λιώσιμο από τους παγετώνες του Κιλιμαντζάρου και των Άλπεων. Κανείς δε γνώριζε, ότι η έκταση της παγωμένης θάλασσας στο βόρειο ημισφαίριο από 14,0 εκατομμύρια τ.χλμ. που ήταν το έτος 1930 έφτασε το 2005 στα 11,5, μία απώλεια 2,5 εκατομμυρίων τ.χλμ. Αλλά και κανείς δεν έλαβε υπόψιν του, τους επιστήμονες και κλιματολόγους, που αυτοί χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου, ότι εξαιτίας της ρύπανσης και της υπερθέρμανσης της ατμόσφαιρας. Το CO2 έφτασε στα 390 ppm *, κι εφόσον ξεπεράσει τα 400 ppm, τότε θα πρέπει να περιμένουμε μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές από αυτές των τελευταίων δεκαετιών.

Το έτος 1930 έπληξε την ηπειρωτική Ευρώπη μία τρομερή καταιγίδα, διαφορετική από τις προηγούμενες, αφήνοντας πίσω της μεγάλες καταστροφές. Τότε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ προειδοποίησε τους συμπατριώτες του, να είναι προετοιμασμένοι γιατί μελλοντικά θα αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα. Πολλοί δεν τον πίστεψαν, τουναντίον, τον εξόργισαν με την αναποφασιστικότητα τους. Η απάντησή του στη χαλαρή τους αντίδραση ήταν:
Η εποχή της αναβλητικότητας, των ημιμέτρων, της αναβολής των λύσεων, και της καθυστέρησης φτάνει στο τέρμα της. Από εδώ και στο εξής τη θέση της θα την πάρει η εποχή των επιπτώσεων. (Ουίνστον Τσόρτσιλ, 1936).

Σήμερα αποδεικνύεται, ότι η εποχή των επιπτώσεων έφτασε. Οι ηγέτες, των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών, πιθανώς ένεκα πολιτικού κόστους, ή σίγουρα επειδή απέναντί τους έχουν έναν υποβολέα που τους διαβάζει τι θα πρέπει να διαπραγματευτούν και να δηλώσουν, φεύγουν από το κάθε συνέδριο, δήθεν απογοητευμένοι ή ικανοποιημένοι για κάτι που δεν πέτυχαν, όπως έγινε και φέτος το Δεκέμβριο στη Κοπεγχάγη . Στόχος τους είναι η ανάπτυξη και το κέρδος χωρίς όρια. Τα ημίμετρα που αποφάσισαν να πάρουν δε φτάνουν για να προλάβουμε μία καταστροφή. Το κλίμα δεν παίζει την κολοκυθιά. Ποιοι θα πληρώσουν τα επακόλουθα αυτής της καταστροφής; Αυτοί σίγουρα όχι... Αντιθέτως, είναι γνωστό, ότι αυτοί θα αποκομίσουν πάλι κέρδη. Το παγκόσμιο κεφάλαιο κερδίζει από τις καταστροφές, αυτό θα γίνει και τώρα εφόσον εμείς αδρανούμε και αδιαφορούμε. Μην περιμένουμε να έρθει το 2020, όσο συντομότερα περιορίσουμε τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, τόσο μεγαλώνουν οι ελπίδες να γλιτώσουμε από τους μεγάλους καύσωνες, τις πλημμύρες, τη ξηρασία, τις επιδημίες και τις ασθένειες, και την εξαφάνιση πολλών παραθαλάσσιων περιοχών. Εκτός όλων αυτών να υπολογίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο κύμα προσφυγιάς, που για να επιζήσει, θα προσπαθήσει να εγκατασταθεί στις βόρειες περιοχές του ημισφαιρίου, κι αυτό μπορεί να προξενήσει και πολέμους. Ο πληθυσμός του πλανήτη ήδη έφτασε στα 7 δισεκατομμύρια, και μ' αυτό το ρυθμό αύξησης στα μέσα του αιώνα ίσως να περάσουμε τα 10 δισεκατομμύρια. Αν κοιτάξουμε στο βάθος της ιστορίας, η ανθρωπότητα πέρασε μεγάλες κρίσεις και καταστροφές τις οποίες εμείς σήμερα αγνοούμε. Οι ανέσεις και οι ψευδαισθήσεις που ζούμε δεν μας βοηθούν να δούμε την πραγματικότητα. Πιστεύουμε, ότι, όπως είναι το σήμερα, θα είναι και το αύριο κι όλα θα πάνε καλά.
Δεν πιάνουμε τα σήματα που μας στέλνουν το κλίμα, η μείωση των πηγών ενεργείας, η ρύπανση του περιβάλλοντος, η αύξηση του πληθυσμού στη γη. Δεν διαπιστώσαμε, ότι με τον τρόπο που ζούμε, υπερβήκαμε τα όρια του καταναλωτικού συστήματος. Η οικονομική κρίση μας προειδοποιεί ότι δεν μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό. Οφείλουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να δώσουμε μικρότερο βάρος στην ανάπτυξη και μεγαλύτερο στην ποιότητα. Εφόσον ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις της καθημερινότητας τότε θα πετύχουμε, να φτιάξουμε ένα δίκαιο δημοκρατικό μέλλον μέσα σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, τότε από κοινού μόνο θα μπορέσουμε να σώσουμε τον Πλανήτη και τη ζωή των παιδιών μας καθώς επίσης κι αυτών των επόμενων γενιών.
· (ppm = parts per million = μέρη στο εκατομμυριοστό)
Σπύρος Γκάρος
Δημοσιογράφος Γερμανία.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

H ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ

Εξήντα-πέντε χρόνια πέρασαν από τις 20.11.1945, δηλαδή από τότε που 24 μεγάλοι αξιωματούχοι του ΙΙΙ Ράιχ, κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου να απολογηθούν για τα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν ενάντια στην ανθρωπότητα κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Ορισμένοι από αυτούς τους μεγάλους ηγέτες των Ναζί, τους δειλούς εγκληματίες, δεν παρουσιάστηκαν στη δίκη. Γνωρίζοντας τι τους περίμενε προτίμησαν, προτού συλληφθούν, να δώσουν τέρμα στη ζωή τους χρησιμοποιώντας τη γνωστή κάψουλα με το κυανιούχο κάλιο (Zyankali). Άλλοι διέφυγαν στο εξωτερικό και άλλοι κρύφτηκαν μεταμφιεσμένοι σε απλούς χωριάτες στις Άλπεις ή σαν απλοί πολίτες, προσπαθώντας, ανακατεμένοι με τις μάζες των προσφύγων, να περάσουν στη βρετανική και αμερικανική ζώνη του μετώπου. Ο πρώτος που αυτοκτόνησε, στις 30.4.1945 μαζί με τη φίλη του Εύα Μπράουν ήταν ο μεγάλος δικτάτορας και πρωταγωνιστής του παγκόσμιου εγκλήματος, Αδόλφος Χίτλερ. Μία ημέρα νωρίτερα στις 29.4.45, παντρεύτηκε την Εύα στα υπόγεια της καγκελαρίας, εκεί που είχε μεταφέρει για ασφάλεια το αρχηγείο του. Παράνυμφος στάθηκε ο υπουργός προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς. Μετά από την αυτοκτονία του Χίτλερ, την 1η Μαΐου 1945, ακολούθησε ο Γκέμπελς με τη σύζυγό του. Αυτοκτόνησαν μαζί στο προαύλιο της καγκελαρίας, αφού προηγουμένως έδωσαν στα πέντε τους παιδιά (5, 8, 10. 11,και 13 ετών, τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι), την κάψουλα. Τα πήραν και αυτά μαζί τους στο θάνατο. Τα Ρωσικά στρατεύματα που είχαν ήδη καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του Βερολίνου, όταν μπήκαν στην καγκελαρία αντίκρισαν στο προαύλιο τη φρικτή εικόνα των εφτά πτωμάτων, του Γκέμπελς της συζύγου του από τη μέση και πάνω καμμένοι και τα πέντε νεκρά παιδιά τους στη σειρά τοποθετημένα. Τα πτώματα του Χίτλερ και της Εύας Μπράουν δε βρέθηκαν ποτέ. Είχε δώσει ο ίδιος εντολή, μετά το θάνατο να τους κάψουν.
Ο επόμενος στυγνός εγκληματίας, ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός των “ΕΣ -ΕΣ” και ανώτατος διοικητής των στρατοπέδων συγκέντρωσης (ΚΖ) μεταμφιεσμένος, προσπάθησε στις 21 Μαΐου μαζί με δύο ακολούθους, με το ψευδώνυμο Χάινριχ Χίτζιγκερ, να περάσει από το βρετανικό έλεγχο. Εκεί αναγνωρίστηκε και συνελήφθη από τους Βρετανούς στρατιώτες και μεταφέρθηκε στη βάση της 2ης στρατιάς. Δήλωσε αμέσως ότι είναι ο Χ. Χίμλερ και απαιτεί να μιλήσει και να διαπραγματευτεί με τον στρατηγό Μοντγκόμερι. Διεπίστωσε όμως ότι μεγάλες ελπίδες δεν υπήρχαν, και ενώ βρισκόταν υπό αυστηρή επιτήρηση, κατόρθωσε να διαφύγει την προσοχή αυτών που τον φύλαγαν και να δώσει στις 23 Μαΐου, με την κάψουλα (Zyankali), τέρμα στη ζωή του.
Μετά τη συνθηκολόγηση, ξεκίνησε αμέσως, από τη σχηματισθείσα διεθνής επιτροπή δίωξης εγκληματιών πολέμου, το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό του αιώνα. Η αναζήτηση γίνεται ιδιαίτερα στα χωριά των Βαυαρικών Άλπεων, αλλά και στη Βόρειο και Νότιο Γερμανία μεταξύ Αμβούργου και Φλένσμπουργκ και μεταξύ Μονάχου και Μπερχτενσγκάντεν, γενικά σε όλη τη Γερμανία. Υπουργοί, στρατηγοί, μεγάλοι αξιωματούχοι του ΙΙΙ Ράιχ, αυτοί εγκατέλειψαν το λαό τους, τον οποίο οδήγησαν σε νίκες και θριάμβους και στο τέλος στην καταστροφή, εξαφανίστηκαν, λες και τους κατάπιε η γη. Που είναι ο υπαρχηγός του Χίτλερ, ο Μάρτιν Μπόρμαν που είναι ο Άιχμαν, και τόσοι άλλοι, ηγέτες και αξιωματούχοι της NSDAP των ΕΣ-ΕΣ και της Γκεστάπο. Που είναι οι διοικητές από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γιατροί φύλακες συνεργοί του εγκλήματος, κανείς δε γνωρίζει. Στη Γερμανία εκείνη την εποχή επικρατούσε ένα μεγάλο χάος. Η λίστα της διεθνούς επιτροπής δίωξης, περιλαμβάνει ένα εκατομμύριο άτομα που αναζητούνται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η αναζήτηση γινόταν παντού, όπου υπήρχε υπόνοια, ότι ήταν κρυμμένοι, π.χ. στα υπόγεια των ερειπίων στις πόλεις, στους στάβλους στην επαρχία, στις κινούμενες μάζες των προσφύγων, κάθε γωνιά από τη Νορβηγία μέχρι και τη Βαυαρία χτενιζόταν. Πολλοί από αυτούς βλέποντας ότι το τέλος του πολέμου πλησιάζει, μάζεψαν τους θησαυρούς, που κατά τη διάρκεια του πολέμου είχαν συγκεντρώσει και διέφυγαν στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Στις 20 Νοεμβρίου 1945 άρχισε στη Νυρεμβέργη, από το διεθνές δικαστήριο, στην αίθουσα 600 του δικαστικού μεγάρου, η δίκη των 24 ανδρών της Εθνικοσοσιαλιστικής κυβέρνησης του ΙΙΙ Ράιχ.
Ο στρατάρχης Χέρμαν Γκέρινγκ, υπουργός εθνικής άμυνας και αεροπορίας, ήταν ο μοναδικός από τις υψηλές προσωπικότητες, που κάθισε μαζί με τους άλλους
24 αξιωματούχους, στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Στην έδρα πήραν θέση οι δικαστές:
1. Φράνσις Α. Μπίντλε και Τζων Γ. Πάρκερ (ΗΠΑ),
Francis A. Biddle και John J. Parker
2. Ιόνα Νικιτσένκο και Αλεξάντερ Βόλτσκοβ (Σοβιετική Ένωση)
Jona Nikittschenko και Alexander Wltschkow
3. Σιρ Γκεοφρέυ Λάουρενς και Νόρμαν Μπίρκετ (Μεγάλη Βρετανία),
Sir Geoffrey Lawrence και Norman Birkett
4. Χένρι Ντονεντιέ Ντε Βαμπρ και Ρόμπερτ Φάλκο (Γαλλία).
Henri Donnedieu de Vabres και Rompert Falco
Δημόσιοι κατήγοροι ήταν οι:
1. Ρόμπερτ Χ. Γιάκσον (ΗΠΑ)
Robert H. Jackson
2. Ρόμαν Ρουντένκο (Σοβιετική Ένωση)
Roman Rudenko
3. Σιρ Χάρτλεϊ Σαουκρός (Μ. Βρετανία)
Sir Hartley Shawcross
4. Φρανσουά ντε Μενθόν (Γαλλία)
Francoi de Menthon
Την έναρξη έκανε ο κυρίως κατήγορος από τις ΗΠΑ, R.H. Jackson, λέγοντας τα εξής:
...Θέλουμε να εξηγήσουμε σ' αυτή τη δίκη ότι, δεν σκοπεύουμε να κατηγορήσουμε το Γερμανικό Λαό για τα εγκλήματα των Ναζί. Αν ο Γερμανικός Λαός ακολουθούσε θεληματικά το πρόγραμμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, δε θα ήταν ανάγκη να οργανωθούν τα τάγματα ασφαλείας, η SA, τα SS (ΕΣ ΕΣ) και η Γκεστάπο, όπως δε θα ήταν ανάγκη να υπάρχουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα ΚΖ...
Αυτό, ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Daniel Jonah Goldhagen, στο βιβλίο του “Ο Χίτλερ και οι πειθήνιοι εκτελεστές του” το απέρριψε. Αν ο γερμανικός λαός, οι απλοί άνθρωποι, δεν ακολουθούσαν πιστά τον Χίτλερ δε θα φτάναμε σε ένα “Ολοκαύτωμα”. Με το σύνθημα, “οι Εβραίοι είναι η δυστυχία μας” δολοφονήθηκαν 6 εκατομμύρια από αυτούς, στους θαλάμους των αερίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ένα χρόνο περίπου διήρκεσε η δίκη. Στις 15 Οκτωβρίου 1946 εξέδωσε το διεθνές δικαστήριο την απόφασή του:
Για 11 από τους κατηγορούμενους ήταν ο θάνατος με απαγχονισμό. Προτού ο δήμιος οδηγήσει τα μεσάνυχτα από τις 15 προς τις 16 Οκτώβρη στον εσωτερική αυλή του κτηρίου, εκεί που είχε στηθεί η αγχόνη, τους μελλοθάνατους, ο στρατάρχης Γκέρινγκ, παρά την αυστηρή επιτήρηση που είχε επιβληθεί, κατόρθωσε ν' αυτοκτονήσει στο κελί του με μία κάψουλα δηλητήριο (Zyankali).
Η 21η Νοεμβρίου 2010 θα περνούσε απαρατήρητη, σε ότι αφορά αυτή την ιστορική δίκη, αν στο δικαστικό κτήριο της Νυρεμβέργης και Φυρτ, στη αίθουσα νούμερο 600 δεν εγκαινιαζόταν αυτήν την ημέρα μία σημαντική έκθεση φωτογραφίας και ντοκουμέντων από τη μεγάλη δίκη των εγκληματιών πολέμου।
Σπύρος Γκάρος। Δημοσιογράφος Γερμανία

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Η ταπείνωση τις Ελλάδας σε δόσεις.

Από την «Ελευθεροτυπία» των Αθηνών.
Πριν λίγες μέρες έλαβα από τον φίλο Στράτο Δουκάκη ένα δημοσίευμα κάποιου
κ. Χρήστου Βλαχογιάννη το οποίο αναφέρεται στην συνέντευξη που είχε δώσει πριν από δύο βδομάδες στην «Ελευθεροτυπία» των Αθηνών η κ. Ιωάννα Καρυστιάνη, νομικός αλλά και καταξιωμένη συγγραφέας. Ο κ. Βλαχογιάννης με τις παρεμβάσεις του στην αναδημοσιευόμενη συνέντευξη παρουσιάζει έντεχνα τα πλέον σημαντικά σημεία αυτής της, που αν μοι τι άλλο δίνει μιά παραστατική εικόνα της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης στην Ελλάδα, ακριβώς όπως είναι αλλά και με συμβολισμούς που συμπερασματικά οδηγούν σε μιά δεινή εκτροπή.
“Δεν είμαι πολιτικός ή οικονομολόγος οπότε μπορώ να πω μόνο ό,τι μου αναλογεί. Πως δεν βλέπω λύπη ή ντροπή στα μάτια των πολιτικών μας, μόνο ζόρι για την πολιτική τους τύχη. Πως μας φόρτωσαν τα δικά του «σακιά» ( Σακιά, είναι ο τίτλος του νέου της μυθιστορήματος).
Κι’ αυτό που προσάπτει στους πολιτικούς η κ. Καρυστιάνη είναι ακριβώς αυτό που χωρίς καμμιά ντροπή έχουν κάμει όλοι τους στη χώρας μας.
“Αποποιούνται τη διαφθορά τους χρεώνοντας ως διεφθαρμένους συλλήβδην τους Έλληνες και ζητώντας τους καπάκι να πληρώσουν το μαύρο πολιτικό χρήμα και το κόστος της δικής τους υποταγής σε συμφέροντα.”
Κι’ έχει απόλυτα δίκιο. Τι άλλο μπορεί να είναι οι δραματικές περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις του φτωχού λαού από την πληρωμή του μαύρου πολιτικού χρήματος που αυτοί κατασπατάλησαν;
“Πως προκαλεί η ανανδρία τους να εξισώνουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες με αυτές των πολιτών, μαζί και των χιλιάδων νέων που δεν πρόλαβαν να φτιάξουν το παραμικρό, μαζί και των χιλιάδων μεγάλων και γερόντων που βολοδέρνουν μεταξύ ανεργίας και πενιχρής σύνταξης.”
Κι’ αυτό οπωσδήποτε θα περάσει στην ιστορία σαν μια μεγάλη πολιτική ατιμία.
“Αν ανοίξουμε τους «άκοπους» τόμους και τους διαβάσουμε, αν στρέψουμε επι τέλους το βλέμμα προς τα παιδιά μας και φανταστούμε τι ζωή τα περιμένει, θα βρούμε το κουράγιο να αντέξουμε και τους τρόπους να αγωνιστούμε για χάρη τους.”
Γιατί, βέβαια, τι άλλο θα απομείνει κάποια στιγμή στον δυστυχή αυτόν λαό από το να αποφασίσει να ξεκινήσει τον αγώνα για χάρη των παιδιών του. Κι’ ο Χρήστος Βλαχογιάννης επεμβαίνει συμπερασματικά.
“Αφουγκρασθείτε προσεκτικά κάθε της κουβέντα. Δεν περισσεύουν λέξεις δίχως νόημα. Κι’ όταν ερωτάται ( η κ. Καρυστιάνη )για το αν η Ευρώπη κατρακυλάει προς έναν υφέρποντα φασισμό που θα οδηγήσει μόνο σε οικονομικό πόλεμο, η απάντησή της αφυπνίζει.τελειώνoντας με την προφητική της απάντηση.
“Η ταπείνωση σε δόσεις, ο φόβος σε δόσεις, ο φασισμός σε δόσεις. Εκρηκτικός ο λογαριασμός. Η ιστορία κρατάει στα λογιστικά της βιβλία πολλές ζημιές και χρεοκοπίες της ανθρωπότητας. Να μην αφεθούμε σε απαναλήψεις.”
Πραγματικά πρόκειται για μια συνέντευξη που δεν περισσεύουν λέξεις δίχως νόημα.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Το παιγνίδι της Ντόρας,

Γιά τον γνωστό σε όλους σας λόγο, έλλειψα για αρκετό καιρό όχι μόνο από τις δυό μου ιστοσελίδες – Εφτάνησα και Καφενείο η Ελλάς,- αλλά και από την οποιαδήποτε πολιτική επικαιρότητα, τόσο την ελληνική όσο και τη διεθνή. Πως ήταν δυνατόν μετά από το τραγικό συμβάν του θανάτου του μοναχογιού μας να έχω τη διάθεση να παρακολουθώ τηλεόραση και να διαβάζω εφημερίδες;
Τελικά κάποτε έπρεπε να γίνει μια καινούργια αρχή. Όχι μόνο γιατί η ζωή συνεχίζεται, αλλά γιατί η οικογένειά μου κι’ εγώ πρέπει να συνεχίσουμε την ζωή και να την αφιερώσουμε στα τρία μικρά ορφανά εγγονάκια μας.
Μαζύ σας λοιπόν ξεκινάω και πάλι τη συντροφιά μας. Και σαν πρώτο θέμα μου εδώ, στο Καφενείο, επέλεξα την ίδρυση της “Δημοκρατικής Συμμαχίας”από την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, θέμα για το οποίο έχω κάποιες γνώσεις, μια και είναι πρόσφατο και διάβασα τους σκοπούς και στόχους που έχει θέσει η κ. Μπακογιάννη.
Παρουσία πέντε χιλιάδων ατόμων, λοιπόν στην ειδική εκδήλωση που έγινε στο θέατρο Μπάντμιγκτον, η κ. Μπακογιάννη στην ιδρυτική της διακήρυξη ανάφερε πολλά। “Έχω κι’ εγώ αλλάξει διότι με άλλαξε η ζωή.” είπε.Τώρα το πόσο εμείς θα πρέπει να πιστέψουμε ότι η Ντόρα άλλαξε είναι ένα άλλο θέμα. Για δεκάδες χρόνια τώρα όλοι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους, δηλώνουν πως άλλαξαν αλλά κατά βάθος παραμένουν οι ίδιοι και χειρότεροι.
Η κ. Μπακογιάννη είπε στην ομιλία της ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σε κρίση γιατί οι πολιτικοί δεν μιλάνε την γλώσσα της αλήθειας. Στην πολιτική της διαδρομή η Ντόρα μας είχε φλομώσει στην αλήθεια. Έτσι;.
“ Ανεξάρτητο Συμετοχικό Δημοκρατικό Κίνημα” χαρακτήρισε το κόμμα της η κ.Μπακογιάννη. Όμως καμμιά από αυτές τις τέσσερεις λέξεις δεν μπορεί να μας πείσει ότι το νέο κόμμα ή κίνημα θα ανταποκριθεί στην έννοιά τους. Την πορεία ενός κόμματος, τουλάχιστον στην Ελλάδα, την ρυθμίζει και η πορεία των άλλων κομμάτων. Και οπωσδήποτε το ίδιο έργο θα ζήσουμε εάν το κόμμα της Ντόρας καταφέρει να μπει στην Βουλή. Όσα και αν προβάλει η κ. Μπακογιάννη το πολιτικό της παρελθόν δεν μπορεί να μας πείσει ότι θα γίνει μια πολιτικός διαφορετική από τους άλλους.
“Δημιουργήσαμε σήμερα ένα ανεξάρτητο συμμετοχικό δημοκρατικό κίνημα. Όχι άλλο ένα κόμμα” είπε η κ. Μπακογιάνη. Τώρα εγώ γιατί μπερδεύομαι και δεν μπορώ να βρω τη διαφορά ανάμεσα στο πολιτικό κίνημα και στο πολιτικό κόμμα;
Ο νέος πολιτικός φορέας δηλώνει ανοικτός στη συνεννόηση, στη συνεργασία και στη διαμόρφωση κοινών τόπων με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις . Προσωπικά, όσα χρόνια θυμάπαι να ασχολούμαι επαγγελματικά με τον πολιτικό χώρο της Ελλάδας, δεν υπήρξε ούτε μια φορά κάποια πολιτική συνεννόηση των κομμάτων που οργώνουν τον πολιτικό χώρο.
“Μετά τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία θα είναι μιά γροθιά” βροντοφωνούσε η Ντόρα κατά την διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών και δήλωνε στρατιώτης του κόμματος. Το ίδιο βράδυ των αποτελεσμάτων η Νέα Δημοκρατία είχε γίνει δυό κόμματα και όλοι είχαν τη δική τους γροθιά έτοιμη.
Η Ντόρα Μπακογιάννη έφτιαξε ένα νέο κόμμα με στόχο να διαλύσει τη ΝΔ. Και όποιος θέλει το πιστεύει. Ήδη οι διαρροές έχουν αρχίσει και θα συνεχιστούν με τον Αντώνη Σαμαρά να παριστάνει τον δραγάτη που προσπαθεί να συγκρατήσει τα κατσίκια. Τι θα γίνει; Θα το ρισκάρω και θα το πω. Αν η Ντόρα συγκεντρώσει τους βουλευτές που χρειάζονται ( 10 ) θα μπει στη Βουλή – που είναι και το πιό πιθανό - και θα κινείται ανάλογα με ό,τι βλάπτει την ΝΔ. Ακόμη μπορεί να συμμαχίσει και με την Αλέκα προκειμένου να βλάψει τον Σαμαρά. Άλλωστε.......συμμετοχικό είναι το κόμμα της. Αν δεν μπει στη βουλή θα παραμείνει σαν κίνημα και θα ασχολείται με δολιοφθορές στο εσωτερικό της ΝΔ, με σκοπό να απομακρύνει τον προσωπικό της εχθρο και να ενώσει τα δυό κόμματα. Τι θα γίνει η Ελλάδα; Εσείς λέτε να ενδιαφέρει τη Ντόρα τι θα γίνει η Ελλάδα; Το πιό άσχημο σημάδι για την Δημοκρατική Συμμαχία είναι ότι ο μπαμπάς Μητσοτάκης, ο γνωστός και ως Δράκουλας, δεν λέει τίποτα.
Να τελειώσω με τους στίχους του ποιητή
“Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου”