Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Ο Κύριος Πατριάρχης κι’ ο Καραγκιόζης Τούρκος.

Πρόκειται γιά μιά είδηση που θα έπρεπε όχι μόνο να προβληματίσει όλη την Ελλάδα αλλά και να μας ξεσηκώσει σε μιά θύελλα διαμαρτυριών διεθνώς. Όμως πέρασε στα πάρα πολύ ψιλά γράμματα των εφημερίδων και φυσικά στην τηλεόραση δεν ασχολήθηκε κανείς με αυτή.. Στο χώρο αυτόν, της τηλεόρασης, προτιμούν να πηγαίνουν πακέτο, να πίνουν έναν καφέ το πρωί, να απολαμβάνουν τι γίνεται στο σόου μπιζ και άλλα τέτοια....επιμορφωτικά. Το ότι μας κλέβουν τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας και σιγά-σιγά θα φτάσουν να μας κλέψουν και τα εδάφη μας, ουδόλως τους ενδιαφέρει. Γιά ποιό λόγο; Απλούστατα διότι δεν φέρνει.....νούμερα. Δηλαδή δεν φέρνει χρήμα. Κι’ αν κάτι δεν τους φέρνει χρήμα δεν τους ενδιαφέρει να βουλιάξει όλη η Ελλάδα. Η βέρα στο δεξί νάναι καλά και να τα κονομάμε.
Την τουρκική υπηκοότητα λοιπόν, απέκτεισε ο Έλληνας Καραγκιόζης λέει η είδηση σε μιά επαρχιακή εφημερίδα. Ευτυχώς που υπάρχει και η επαρχία να μας θυμίζει ότι είμαστε Έλληνες και αγωνιζόμαστε να υπάρχουμε. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα λοιπόν η UΝESCO αναγνώρισε την τουρκική υπηκοότητα στους Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη επικυρώνοντας σχετική απόφαση μιάς υποεπιτροπής. Η υποεπιτροπή αυτής της οργάνωσης αποτελούμενη από εκπροσώπους έξη χωρών, Τουρκίας, Εσθονίας, Μεξικού, Βόρειας Κορέας, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, και της Κένυας, εξέδωσε την σχετική απόφαση. Η επιτροπή αυτή είχε συνεδριάσει πέρυσι στο Άμπου Ντάμπι και αποδέχτηκε την εισήγηση που είχε συντάξει το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας όπου στην εισήγησή του ζητούσε να αναγνωριστεί η τουρκική υπηκοότητα στους δύο βασικούς ήρωες του θιάσου σκιών ο οποίος Θίασος Σκιών γιά πάρα πολλά χρόνια αποτελεί ένα μεγάλο αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Αποτελεί σημείο κατακριταίο, το ότι αγνοήθηκε τελείως η Ελλάδα από την συνεδρίαση της επιτροπής αλλά και από την επικύρωση της απόφασης από την UNESCO. Δεν μπήκαν στον κόπο οι κύριοι των Επιτροπών να αναρωτηθούν. «Μήπως θα πρέπει να καλέσουμε και την άλλη πλευρά να δούμε τι έχει να μας πει;»Ποίοι όμως; Τι μπορεί να γνωρίζουν γιά τον Καραγκιόζη όλοι αυτοί; Τι μπορεί να γνωρίζουν γιά τον Καραγκιόζη οι Εσθονοί, οι Μεξικανοί, οι Κενυάτες, οι Άραβες των Εμιράτων, οι Κορεάτες, έστω και αν είναι και Βόρειοι. Τι μπορούν να που γιά τον Σπαθάρη, τον Μόλα και τόσους άλλους που έγραψαν ιστορία πάνω στον Καραγκιόζη; Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους κυρίους αυτούς αφού είναι γνωστή η άγνοιά τους και γνωστό ότι σε αυτές τις επιτροπές ενεργούν κατόπιν εντολών.Το πρόβλημά μας είναι με το ελληνικό κράτος το οποίο διά μέσω κάποιου κυρίου εκπροσώπου – χιλιάδες οι εκπρόσωποι στην Ελλαδίτσα μας - «Η εξέλιξη αυτή προβληματίζει τα Υπουργεία Εξωτερικών και Πολιτισμου.¨Μη μου πείτε ! ! ! Τα Υπουργεία μας προβληματίστηκαν;. Μπράβο μας.
Κι’ επειδή οι φίλοι μας οι Τούρκοι επιμένουν – και καλά κάνουν – να είναι πάντα παρόντες στο πολιτικό προσκήνιο, αποφάσισαν να ενοχλήσουν και τον Πατριάρχη, τον οποίον βέβαια δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι. Αποφάσισαν έτσι να χρησιμοποιούν πλέον μιά νέα προσφώνηση γιά τον Πατριάρχη. Εκείνο το Οικουμενικός πολύ τους μπαίνει στο μάτι και είναι το μόνο κράτος στον κόσμο που διαφωνεί με αυτόν τον τίτλο. Έτσι αντί γιά το «Αγιόταστο Ρωμηός Πατριάρχης» ।που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα από δω και στο εξής λένε να τον προσφωνούν απλά, σαν «Κύριος Πατριάρχης.» Καλωσύνη τους που έθεσαν και τον τίτλο κύριος και όχι «τσογλάν» Βέβαια στην Τουρκία όλοι γνωρίζουν ότι ο τίτλος, «Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης» είναι γνωστός όπως γνωστό είναι ότι ο τίτλος αυτός συνδέεται με το εκκλησιαστκό καθεστώς, την παράδοση της εκκλησίας και είναι σεβαστός από όλα τα κράτη του κόσμου και τους διεθνείς οργανισμούς. Φυσικά και στο θέμα αυτό η Ελλάδα ήταν απούσα. Σιγά μην αφήσουμε την Μενεγάκη γιά να ασχοληθούμε με τον Πατριάρχη. Παρήγορο ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης, Βαρθολομαίος μάλλον γελάει με τα καμώματα των Τούρκων αφού βρέθηκε στην Βουλγαρία προσκεκλημένος του επισήμου κράτους σαν Οικουμενικός Πατριάρχης χωρίς φυσικά οι Τούρκοι να τολμήσουν κάποια παρέμβαση. Ελπίζουμε κάποια στιγμή η μαμά Ελλάς να ξυπνήσει πριν να μας ξυπνήσουν οι Τούρκοι με τα κανόνια τους.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ

Φίλοι μου καλή σας μέρα.
Με χαρά μου φιλοξενώ ένα ακόμη άρθρο του καλού μου φίλου και συνάδελφου, δημοσιογράφου από την Γερμανία,
Σπύρου Γκάρου. Αναφέρεται στο πανέμορφο Ξυλόκαστρο
Απολαύστε το. ΔΚ.

Μπράβο στο Δήμαρχο του Ξυλόκαστρου κ. Α. Κλαδούχο, έχει λόγο με βαρύτητα, γιατί ότι είπε το έκανε!
Στο τέλος Ιουνίου υποσχέθηκε, ότι θα λειτουργήσει ο “παραλιακός” , κι έτσι ακριβώς έγινε. Μέσα σε λίγες ημέρες το Ξυλόκαστρο άλλαξε χρώμα και πρόσωπο, αναπνέει τώρα. Πρώτα μπορούσε κάποιος να το παρομοιάσει με μια “ γριούλα στα κουρέλια της”, η οποία ξαφνικά, με ένα χτύπημα της μαγικής ράβδου, μεταβλήθηκε σε μοντέρνα, όμορφη ζωντανή κοπέλα, έτοιμη να διαγωνιστεί στα διεθνή καλλιστεία! Καθάρισε το τοπίο, απαλλάχτηκε ο παραλιακός από τα “πλαστικά τσαντίρια”... αυτό είναι πρόοδος και εξέλιξη, σημαίνει επιστροφή στις παλιές φυσικές του δόξες.
Η φύση για τη ζωή μας είναι ένα βασικό στοιχείο. Xωρίς αυτή ζωή δεν υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια απομακρυνόμαστε πολύ από αυτή. Με το οικονομικό σύστημα που έχουμε επιλέξει την καταστρέφουμε, καίμε τα δάση μας, βρομίζουμε τις θάλασσές μας, ρυπαίνουμε συνειδητά και ασυνείδητα το περιβάλλον, πολλά από τα είδη ζωής έχουν εξαφανιστεί και άλλα ακολουθούν την ίδια τύχη. Όταν ο άνθρωπος μείνει μόνος του στη Γη, τότε θα καταλάβει τη δυστυχία του... Η παγκόσμια οικονομική κρίση μάς οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές και επικίνδυνες υπερβολές ενάντια στο χώρο που ζούμε και γενικά ενάντια στον Πλανήτη. Η καταστροφή του περιβάλλοντος σημαίνει και αλλαγή στο κλίμα.
Νομίζω λοιπόν. ότι ήταν μεγάλη ανάγκη, στη ρυμοτομία του Ξυλόκαστρου να γίνει αυτή η αλλαγή. Δε φτάνει όμως μόνο αυτό. Πολλά πράγματα πρέπει ακόμα ν΄ αλλάξουν, αλλά σκοντάφτουν στα χρονικά περιθώρια και στο χρήμα, που σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε να επενδύσουμε στην ποιότητα της ζωής και αυτής των παιδιών μας, επενδύουμε όμως σε μία άχαρη καταστροφική πολυτέλεια. Η ασφυξία και το φρακάρισμα στους δρόμους του Ξυλόκαστρου έχει περάσει τα ανεκτά όρια.
Άφθονες πολυκατοικίες, με ελάχιστους στενούς δρόμους και ανύπαρκτα πεζοδρόμια, μία νέα “Κυψέλη” στην Κορινθία. Ήταν ένα πολεοδομικό έγκλημα για την περιοχή, η αύξηση του ύψους που δόθηκε στις οικοδομές, ένα δείγμα της Ιντελιγκέντσια των τότε πολιτικών αυτού του άμοιρου τόπου... Πολλοί είναι οι Ξυλοκαστρίτες που βρίζουν και αναστενάζουν.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, δε διδαχτήκαμε και φτιάχνουμε μία καινούρια πόλη χωρίς υποδομή. Πριν λίγες ημέρες παρακολουθούσα στην παλιά εθνική ένα λεωφορείο της γραμμής που είχε μία μετωπική σύγκρουση με ένα μικρό Φίατ, πίσω από τα δύο οχήματα είχε σχηματιστεί ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα στο οποίο είχαν εγκλωβιστεί και δύο φορτηγά. Απορώ πως επιτρέπεται η στάθμευση σε αυτόν το μοναδικό δρόμο διπλής κατεύθυνσης, όπως επίσης απορώ πως επιτρέπεται η κυκλοφορία σε φορτηγά και νταλίκες σε ώρες μεγάλης κυκλοφορίας. Να μην αναφερθώ στο δράμα της κεντρικής οδού “Τσαλδάρη” και γύρω από την πλατεία του “ Αγίου Βλάση”. Τα παράνομα παρκαρίσματα, τα διπλοπαρκαρίσματα, η οχλαγωγία, τα κορναρίσματα, και τα μαρσαρίσματα, από τα μηχανάκια, τις μηχανές και τα οχήματα μεγάλου κυβισμού, όλα μαζί ένα μεγάλο “χάος”, ένας κυκλοφοριακός “γόρδιος δεσμός”.
Πολλοί προσπαθούν να βρουν λύση χρησιμοποιώντας τη Νοταρά, αλλά και αυτή δεν είναι λύση. Υπάρχουν στο Ξυλόκαστρου οι μονόδρομοι “θεωρητικά”, αφού ορισμένοι οδηγοί αγνοούν τις πινακίδες ποιος είναι μονόδρομος και ποιος διπλής κατεύθυνσης. Υπάρχει η υπόνοια ότι τα διπλώματα δεν τ΄ απόκτησαν από μία σχολή οδηγών αλλά μέσω των εκπτώσεων από κάποιο “σούπερ μάρκετ”.
Η τροχαία θα μπορούσε να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα από τα πρόστιμα που θα έπρεπε να επιβάλλει σ΄ όλους αυτούς που ασύδοτα παραβιάζουν τους κανονισμούς.
Επανέρχομαι στον παραλιακό. Γνωρίζω ότι υπήρξαν και αντιθέσεις σ΄αυτή την αλλαγή. Φυσικό είναι. Πολλοί είχαν συνηθίσει να πίνουν το καφέ τους ή τη μπύρα τους μέσα στα πλαστικά κλουβιά και να βλέπουν τη θάλασσα θολή, αντί να απολαμβάνουν τα χρώματα, τον αέρα, και το οξυγόνο του Κορινθιακού ελεύθερα και ανοιχτά. Θα περάσει κάποιος σχετικός χρόνος για να αντιληφθούν τη διαφορά και να χειροκροτήσουν το έργο. Πλην όμως μόνο ο παραλιακός δε φτάνει για να σωθεί το Ξυλόκαστρο. Θα πρέπει γενικά εκ θεμελίων η δομή του ν΄ αλλάξει. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο, ίσως αδύνατο. Με τον προαστιακό η κάθοδος των μυρίων από την Αθήνα και τις γειτονικές πόλεις βρίσκεται προ των θυρών και το κυκλοφοριακό “χάος” κρέμεται πάνω από τους Ξυλοκαστρίτες σαν τη “δαμόκλειο σπάθη”.
Εύχομαι αυτό το έργο να προχωρήσει και από τον “κύκνο” και πέρα. Είναι έργο ζωής, έχουμε ελευθερία κίνησης να περπατήσουμε να καθίσουμε στο παγκάκι χωρίς να βλέπουμε τους απέναντί μας ν΄αδειάζουν το ένα πιάτο μετά το άλλο ή να πέφτουμε πάνω στους δίσκους των γκαρσονιών. Η βόλτα τώρα στον Κορινθιακό είναι απόλαυση. Ο παραλιακός έγινε ανθρώπινος. Σ. Γ

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΤΟΥ ΔΝΤ

Με χαρά μου φιλοξενώ σήμερα ένα άρθρο του εκλεκτού δημοσιογράφου καιο καλού μου φίλου Σπύρου Γκάρου.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Διεθνής Τράπεζα ιδρύθηκαν το 1944, όταν ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Από την 1η μέχρι και την 23η Ιουνίου συνήλθαν σε ένα συνέδριο, στην περιοχή Bretton Woods στη New Hampshire στις ΗΠΑ 44 υπουργοί οικονομικών των νικητριών χωρών να συζητήσουν και ν' αποφασίσουν την αναδιοργάνωση της οικονομίας στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ευρώπη. Δύο σχέδια οικονομικής ανάπτυξης τέθηκαν σε συζήτηση: το σχέδιο του Άγγλου οικονομολόγου John Maynard Keynes και του Αμερικανού ομολόγου του Dexter White.
Το νόμισμα που καθορίστηκε σαν κατευθυντήρια δύναμη ήταν το δολάριο.
Ο Keynes αντιπροσώπευε τη Διεθνή Τράπεζα και ο White το ΔΝΤ
Με το σύστημα Bretton Woods τα δύο μεγάλα ιδρύματα από τις 23 Ιουνίου 1944 συνεργαζόμενα άρχισαν να καθορίζουν τις τύχες των χωρών μελών της Ευρώπης, της Αφρικής, Νοτιοανατολικής Ασίας, και Λατινικής Αμερικής. Μετά από τη λήξη του ψυχρού πολέμου τα δύο ιδρύματα του Bretton Woods
καθόριζαν επί πλέον την τύχη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Το αμερικανικό κεφάλαιο διεισδύει και κυριαρχεί σταδιακά στις αγορές της Ευρώπης και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Μέσω των αναπτυξιακών δανείων επιβάλλει την “παγκόσμια τάξη” εκμεταλλευόμενο τους λαούς, οδηγώντας τους στην παγκόσμια φτώχεια, στην εξαθλίωση και στον πόλεμο. Με λίγα λόγια μία συνέχιση της κάποτε αγγλικής “αποικιοκρατικής πολιτικής” και ταυτόχρονα μία διεθνώς “δολαριοποίηση” των αγορών στο πλέον υψηλό της επίπεδο. Ο καθηγητής οικονομικών επιστημών στην Οτάβα κ. Μιχαήλ Χοσουντόφσκι χαρακτήρισε την πολιτική των ιδρυμάτων του “Bretton Woods“, δηλαδή την αποχαλίνωση του παγκόσμιου εμπορίου, “παγκόσμια βαρβαρότητα”. Δεν πρέπει να παίρνουμε μόνο σαν παράδειγμα τι συνέβη στην Αργεντινή και να παραβλέπουμε τα δραματικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν από την δανειοδότηση μέσω του ΔΝΤ, την ονομαζόμενη “θεραπεία σοκ”, στις γειτονικές μας χώρες, στα Βαλκάνια, πχ Ρουμανία, Βουλγαρία, Βοσνία. Θ' αναφερθώ μόνο σε μία περίπτωση της “θεραπεία σοκ”, αυτή που διενεργήθηκε στη Ρωσία το έτος 1992 λίγο μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Οι δυνάμεις της Δύσης (G7) δεν εβλεπαν θετικά το γεγονός η πρώην Σοβιετική Ένωση, ο κάποτε εχθρός τους, να αναπτυχθεί και να γίνει μία ανταγωνιστική κεφαλαιοκρατική δύναμη. Ο στόχος του ΔΝΤ ήταν, η Ρωσία να παραμείνει αδύναμη, εξαρτώμενη οικονομικά από το αμερικανικό κεφάλαιο , δηλαδή από το δολάριο. Το ΔΝΤ έπρεπε να ελέγχει, να προγραμματίζει και να καθοδηγεί την οικονομία στο νέο ρωσικό καθεστώς. Με τη μέθοδο της “θεραπείας σοκ” το ΔΝΤ ενίσχυε τα ενδιαφέροντα του μεγάλου ιδιωτικού εμπορίου και της μαφιόζικης οικονομίας. Τα κοινωνικά ιδρύματα αποδιοργανώθηκαν, οι κρατικές επιχειρήσεις πτώχευσαν και ιδιωτικοποιήθηκαν. Εκείνη την εποχή οργανώθηκε και η περιβόητη “Ρώσικη Μαφία”, η οποία ήταν πιο σκληρή και από αυτή της “Καμόρα”. Ο ρωσικός λαός συντηρείτο από εράνους, πακέτα με τρόφιμα και φάρμακα που έστελνε ο Ερυθρός Σταυρός των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αρκετοί ήταν αυτοί που πουλούσαν τα οργανά τους (νεφρά), για να συντηρηθούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Η διαφθορά, το έγκλημα, οι ληστείες και η πορνεία έφτασαν σε έξαρση. Ο πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν μέσω των μεταρρυθμίσεων, που κατόπιν εντολής του ΔΝΤ επέβαλε στην οικονομία, μετάτρεψε τη χώρα του σε τριτοκοσμική.
Τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας ήταν καθαρά προγράμματα οικονομικής εξαθλίωσης για μεγάλα στρώματα της ρωσικής κοινωνίας . Οι τιμές 27 προϊόντων καθημερινής ανάγκης ανήλθαν στα 9900 τοις εκατό. Τα προγράμματα του ΔΝΤ το ίδιο και ο πληθωρισμός, με τη δολαριοποίηση των τιμών, επέφερε την κατάρρευση του εθνικού νομίσματος. Ένα Ρώσος καθηγητής, οικoνομολόγος στην Ακαδημία της Μόσχας είχε αναφέρει τα εξής: “Την εποχή του κομμουνιστικού συστήματος η ποιότητα της ζωής ήταν καλή, χωρίς πολυτέλεια και υπερβολές. Όλοι είχαμε εργασία και καλύπταμε τις καθημερινές μας ανάγκες. Οι κοινωνικές παροχές ήταν για όλους ίσες. Σε σύγκριση με αυτές της Δύσης βέβαια, ήταν δεύτερης κατηγορίας. Σήμερα μπορούμε να παρομοιάσουμε τις συνθήκες που ζούμε και τις κοινωνικές παροχές που έχουμε, με αυτές μιας τριτοκοσμικής χώρας”. Αυτά ανέφερε ο πολίτης μιας μεγάλης χώρας με τεράστιο πλούτο. Παραδείγματα υπάρχουν και από άλλες χώρες που δανειοδοτηθηκαν από το ΔΝΤ. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι αυτοί οι δύο οργανισμοί του “Bretton Woods“ πέτυχαν τους στόχους που είχαν θέσει, δηλαδή την οικονομική ανάπτυξη και το διεθνές εμπόριο να τα πενταπλασιάσουν, απέτυχαν όμως στα πλάνα τους να περιορίσουν τη φτώχεια και την πείνα στον κόσμο. Τουναντίον σήμερα στον πλανήτη ζούν περισσότεροι φτωχοί άνθρωποι παρά ποτέ. Η διαφορά μεταξύ φτώχειας και πλούτου συνεχώς αυξάνεται, η βία διαλύει την οικογένεια και την κοινότητα , το ίδιο συμβαίνει και με την κατάσταση στο ευρύτερο περιβάλλον, η οποία μέρα με την ημέρα χειροτερεύει, ( τελευταία η μεγάλη καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού). Φτάνουμε λοιπόν σήμερα κι εμείς οι Έλληνες να γευτούμε το “πικρό φάρμακο” που μας προσφέρει το ΔΝΤ. Η “νέα τάξη πραγμάτων” και τα προγράμματα της Διεθνούς Τράπεζας με το ΔΝΤ μας οδηγούν μέσω της λιτότητας στην ανεργία, στη φτώχεια και στο „μαρασμό”. Να ελπίζουμε μόνο, ότι το μέλλον της πατρίδας μας, δε θα είναι τόσο μαύρο, όπως αυτό της Ρωσίας, της Αργεντινής ή των χωρών του τρίτου κόσμου .