Θέατρον "Ζωή Κωνσταντοπούλου"

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε..

Κι΄ο ίδιος ο Λουίτζι Πιραντέλλο ωχριά μπροστά της.

Ένα καλάσνικοφ της λείπει

Τα τελευταία γεγονότα μέσα στο χώρο της Βουλής κατά την διάρκεια της συζήτησης για την ψήφιση του νέου μνημονίου έδωσαν την ευκαιρία στην Ζωή Κωνσταντοπούλου να δώσει ένα ακόμη ρεσιτάλ πολιτικής ελεεινότητας. Στο προδοτικό και ελεεινό αυτό ρόλο η κυρία αυτή είναι ασυναγώνιστη γι΄αυτό και στέφθηκε με επιτυχία η εμφάνισή της, η θέση της αλλά και η αντοχή της να παραμείνει άυπνη για πάρα πολλές ώρες μόνο και μόνο για να ελεεινολογεί σε βάρος αυτής τούτης της ίδιας της πατρίδας της.

Αν αυτό δεν είναι "σούργελο" τότε τι είναι;

Έχω αρχίσει να ασχολούμαι μαζί της από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την μορφή ενός πολιτικού κόμματος και άγνωστο για ποιους λόγους η κυρία αυτή επιλέχτηκε για να πρωταγωνιστεί σε πολιτικές επιθέσεις του κόμματος κατά παντός αντιπάλου. Έτσι την βλέπουμε σαν μέλος διαφόρων επιτροπών να οργανώνει και να πρωταγωνιστεί σε διαφωνίες και πάντα μακρυά από το νόημα των συζητήσεων της οποιασδήποτε επιτροπής. Διαφωνούσε πάντα εκεί που όλοι συμφωνούσαν και συμφωνούσε μόνο σε ό,τι αυτή έλεγε και πρότεινε.

Αλέξη μου ο Θεός να σε φυλάει από τέτοια φιλιά.

Φτάσαμε έτσι κάποια μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση και η κυρία αυτή να αποζημιωθεί για τις υπηρεσίες της με την πρόταση από μέρους του Αλέξη Τσίπρα για τη θέση της προέδρου της Βουλής. Είναι λυπηρό που μια τέτοια πρόταση βγήκε από το μυαλό του σημερινού πρωθυπουργού και είναι ακόμη πιο λυπηρό που 235 ανόητοι πολιτευόμενοι της έδωσαν την ψήφο τους. Και το σούργελο αυτό βρέθηκε να στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα της προέδρου και να κοιτάζει από που θα ξεκινήσει τις καταστροφικές επιθέσεις της. Πίστεψε και ενεργούσε σαν πολιτικός αρχηγός και όχι σαν πολιτειακός παράγοντας. 

Η προχτεσινή συνεδρίαση της βουλής για την ψήφιση του νέου μνημονίου ήταν μια από τις πλέον κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία της πατρίδας μας για όσους μπορούσαν να καταλάβουν σε ποιο σημείο βρισκόταν η Ελλάδα. Κρινόταν η τύχη ακόμη και αυτής της ίδιας της ύπαρξης της χώρας μας σαν ένα κράτος. Η τύχη ενός ολόκληρου λαού βρισκόταν στην κρίση αυτών που μέσα στην αίθουσα της βουλής θα αποφάσιζαν. Η ύπαρξη εξαρτιόταν από το φιλότιμο που εκείνη τη στιγμή φώλιαζε στην καρδιά του καθ΄ενός βουλευτή και της κάθε μιας βουλευτού. Η κάθε στιγμή που περνούσε άδεια κουβαλούσε πάνω της την τύχη ενός λαού.

Δεν πρόκειται περί λάθους. Αυτή είναι η πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.

Και το βρώμικο, το εγκληματικό αυτό παιγνίδι του ροκανίσματος του χρόνου, όπως το ονόμασαν, το πήρε στα χέρια της η πρόεδρος της βουλής εμποδίζοντας με κάθε τρόπο την ομαλή αλλά και σύντομη διαδικασία. Πάνω από είκοσι ώρες μιλούσε με όσο γινόταν πιο πολλές ανοησίες. Αμέτρητες οι φορές που διέκοπτε τους ομιλητές επιδεικνύοντας ακόμη και τις γραμματικές της γνώσεις αφού διόρθωνε κάποιους που από την κούραση αλλά και την ευθύνη έκαναν κάποια συντακτικά ή λεκτικά λάθη.

Φυσικά αυτή η χρονοβόρα διαδικασία από μέρους της Ζωής Κωνσταντοπούλου απασχόλησε και τον ξένο τύπο.

Η Ραχήλ Μακρή.  Μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία. Εκδίδει και χρήματα.

“Για την μεγάλη διάρκεια της συζήτησης μεγάλη ευθύνη έχει η η πρόεδρος της βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου”, σημειώνει η γαλλική Λε Μοντ.

Και η γαλλική Λιμπερασιόν γράφει ότι... “η ψήφος της ολομέλειας προβλεπόταν αρχικά για την Πέμπτη το βράδυ 13 του μηνός καθυστέρησε όμως με ευθύνη από την πρόεδρο της βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου.”

Μετά από αυτά δεν είχε άδικο ο εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης Νίκος Φίλης που είπε ότι... “η Ζωή χρειάζεται ψυχίατρο.”

Είναι αλήθεια και η συμπεριφορά της γενικά δείχνει ότι αυτή η γυναίκα δεν είναι δυνατόν να κρατάει μια τόσο υπεύθυνη θέση.

Το πιο επικίνδυνο πολιτικό δίδυμο.

Παρήγορο ότι επιτέλους το Ποτάμι πήρε την πρωτοβουλία και συνέταξε μια πρόταση μομφής, συγκεντρώνει υπογραφές και πλέον είναι στην ευθύνη του πρωθυπουργού αν θα δεχτεί αυτή την πρόταση μομφής και την προωθήσει στην σχετική διαδικασία οπότε σίγουρο είναι ότι η απόφαση της σχετική ψηφοφορίας θα είναι η απαλλαγή του ελληνικού κοινοβουλίου από αυτό το ανίκανο υποκείμενο.