Διαφωνώ μαζί σου, αλλά...!!!

Διαφωνώ μ΄αυτά που λες και μ΄αυτά που πιστεύεις, όμως δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για να μπορείς ελεύθερα τη γνώμη σου να λες.

Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ, ο γνωστός Βολταίρος.

Πάνω σ΄αυτά τα λόγια του Φρανσουά Μαρί Αρουέ, γνωστού με το ψευδώνυμο Βολταίρος στηρίζεται η αρχή του δημοκρατικού διαλόγου. Ενός διαλόγου, που κύρια χαρακτηριστικά του είναι η λογική, το επιχείρημα και η απόδειξη. Στοιχεία, τα οποία δυστυχώς, έχουν εκλείψει από το διάλογο των σημερινών ανθρώπων και ιδιαίτερα από το διάλογο των σημερινών Ελλήνων.

Αυτοί φροντίζουν για μας πριν από εμάς. Θαυμάστε τους.

Από την αίθουσα της ελληνικής Βουλής, όπου οι πατέρες του Έθνους φροντίζουν....πριν από μας για μας, μέχρι το απλό καφενεδάκι του χωριού, εκεί όπου ανάμεσα σε ένα ουζάκι και σ΄έναν γλυκύ βραστό λύνονται όλα τα προβλήματα της χώρας μας, ο διάλογος, ο αληθινός, ο δημοκρατικός διάλογος, έχει δώσει τη θέση του στη διαμάχη, που με μια αχαρακτήριστη ευκολία οι νεοέλληνες της έχουν δώσει το εύηχο όνομα “αντιπαράθεση”. Τι εννοούν με την λέξη αντιπαράθεση; Ας το δούμε. 

Διαφωνούν, συμφωνούν αλλά κάνει ό,τι θέλει ο καθ΄ένας.

Σύμφωνα με τα νεοελληνικά δεδομένα, αντιπαράθεση είναι να διαφωνώ μαζί σου αλλά να μην μπορώ να υποστηρίξω λογικά και με επιχειρήματα, τη θέση μου, να με κυριεύουν τα νεύρα μου χωρίς να μπορώ να τα συγκρατώ και να τα ελέγχω, να υψώνω τη φωνή μου ώστε να σκεπάζει τη δική σου και αν χρειαστεί να υψώσω και το χέρι μου για να μπορέσω έτσι να σε πείσω ότι έχω δίκιο. 
Κάπως έτσι πιστεύω πως θα πρέπει να είναι η αντιπαράθεση, σύμφωνα με τα νεοελληνικά δεδομένα και τη γνωρίζουμε κάθε μέρα σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Ζωντανό και γραφικό παράδειγμα μια από τις εφευρέσεις της τηλεόρασης, τα γνωστά “τηλεοπτικά παράθυρα” όπου μιλούν όλοι μαζί, χειρονομούν όλοι μαζί και βρίζονται όλοι μαζί, χωρίς κανένα σεβασμό  στον δυστυχή θεατή, ο οποίος ακριβοπληρώνει την τηλεόραση που μας στέλνει η πατρίδα μας και μάταια  προσπαθεί να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα 
Θα με ρωτήσετε για ποιο λόγο ασχολούμαι και γιατί τα γράφω όλα αυτά. Θα σας πω αμέσως το γιατί. 

Εδώ γίνεται η πιο σωστή συζήτηση και η πιο σωστή λύση όλων των προβλημάτων. 

Πριν λίγες μέρες έτυχε να παρασυρθώ σε ενός τέτοιου είδους “αντιπαράθεση”από κάποιον αναγνώστη μου. Και λέω ότι παρασύρθηκα, όχι διότι ο συνομιλητής μου δεν μου επέτρεπε το δικαίωμα να αποδείξω το σωστό της θέσης μου αλλά διότι ήθελε αυτός, σώνει και καλά να διαμορφώσει ποια θα πρέπει να είναι η δική μου θέση κι΄ακόμη πιο πολύ ποια θα πρέπει να είναι η αποστολή μου σαν δημοσιογράφος. 
Χωρίς να θέλω, ειλικρινά, να θίξω τίποτε και κανέναν θα πρέπει να ομολογήσω ότι η αποστολή του δημοσιογράφου αλλά και κατ΄επέκταση η αποστολή των ΜΜΕ εδώ στην ξενιτιά που ζούμε και κινούμεθα, έχουν πολύ παρεξηγηθεί. Πολύ δε περισσότερο αφού κάποιοι “φίλοι” πιστεύουν ότι με μια μικρή διαφήμιση ή με μια συνδρομή σε ένα Μέσο Ενημέρωσης, αυτόματα το εξουσιάζουν, έχουν προσβάσεις, αντλούν δικαιώματα και με τον τρόπο αυτόν προσπαθούν να το μετατρέψουν σε΄ ένα μέσο προβολής των καλών μόνο πλευρών της ζωής των και των δραστηριοτήτων τους. 
Παράλληλα πιστεύουν ότι ο δημοσιογράφος, ο εκδότης, ο παρουσιαστής, έχουν καθήκον να αποκρύπτουν επιμελώς όλες τις άσχημες και επικίνδυνες καταστάσεις, ακόμη και την αλήθεια πολλές φορές, προκειμένου να μην θίξουν κάποια συμφέροντα τους.  
Η αποδοχή μιας τέτοιας κατάστασης έγκειται στον τρόπο, που ο δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται την αποστολή του αλλά και στον ρόλο που ο εκδότης θέλει να δώσει στο έντυπό του. Είναι δηλαδή καθαρά θέμα χαρακτήρα και επιλογής. Παράλληλα, φυσικά υπάρχει και η ανάληψη μιας κάποιας ευθύνης. 

Συμφωνούν ή διαφωνούν; Ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν.

Εκείνο όμως που δεν θα πρέπει να διαφεύγει την προσοχή κανενός, εκείνο που θα πρέπει να τοποθετείται σαν βάση κάθε ενέργειας μεταξύ ενός αναγνώστη, ενός θεατή, ενός ακροατή και ενός οποιουδήποτε Μέσου Ενημέρωσης, είναι ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον και το δικαίωμά του να εκφράζει την οποιαδήποτε γνώμη του ελεύθερα, έστω και αν αυτή είναι αντίθετη με τη δική του γνώμη, έστω κι΄αν όσα λέει και γράφει είναι αντίθετα με το δικό του “πιστεύω.”
Διαφωνώ μαζί σου αλλά αναγνωρίζω το δικαίωμα να έχεις κι΄εσύ τη δική σου γνώμη.
Αν αυτό μπορέσουμε να το συνειδητοποιήσουμε τότε αυτόματα η ευγένεια και η κατανόηση έρχονται μόνες τους και ο διάλογος, ο δημοκρατικός διάλογος, παίρνει την εποικοδομητική του μορφή. Μια μορφή που τόσο πολύ την έχουμε ανάγκη σήμερα, ιδιαίτερα σε τούτη τη σκληρή ξενιτιά που βρεθήκαμε και αγωνιζόμαστε για να επιζήσουμε σαν άτομα αλλά και σαν μια μειονότητα ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες που υπάρχουν γύρω μας. 
Διαφωνώ μαζί σου αλλά αναγνωρίζω το δικαίωμα να έχεις κι΄εσύ τη δική σου γνώμη.
Είναι πολύ απλό να το πούμε. Παρουσιάζεται δύσκολο να το εφαρμόσουμε. Όμως αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε.

Φίλες και φίλοι μου.
Σας περιμένω στα  http://eftanhsa.blogspot.com 
Σας περιμένει ένας υπέροχος περίπατος στα Διαπόντια νησιά.