Από την Βάρκιζα στον Εμφύλιο

Προς το τέλος του Δεκέμβρη του '44, η μάχη της Αθήνας έχει κριθεί. Η Αριστερή παράταξη, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, μετά από μια σειρά καθοριστικών λαθών της ηγεσίας της βρίσκεται πλέον στο έλεος των 'Αγγλων. Έτσι σύρεται στην υπογραφή της ανακωχής, την οποία υπέγραψαν στις 11 Ιανουαρίου του 1945. Είναι χαρακτηριστικό ότι την συνθήκη ανακωχής υπέγραψε ο στρατηγός Ρόναλντ Σκόμπυ και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ποίοι πολέμησαν ποιους τον Δεκέμβρη του '44 στην Αθήνα.Το επόμενο βήμα γιά την αριστερά -και που δεν μπορούσε πλέον να το αποφύγει- ήτανε να συρθεί στην Βάρκιζα.Στη Διάσκεψη της Βάρκιζας βρέθηκαν αντιμέτωπες οι δύο ελληνικές παρατάξεις και στο παρασκήνιο οι 'Αγγλοι. Την Αριστερή παράταξη, την οποίαν αποτελούσαν οι Γιώργος Σιάντος, Δημ. Παρτσαλίδης, Ηλίας Τσιριμώκος και ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, σαν Τεχνικός Σύμβουλος, συνόδευαν όλα τα τραγικά σφάλματα που είχαν διαπραχθεί από την πολιτική της ηγεσία καθ' όλο το διάστημα, από την ημέρα της απελευθέρωσης μέχρι την ημέρα της ανακωχής, που υπογράφτηκε την 11η Ιανουαρίου του '45.
Η αντιπροσωπεία της Εθνικής Κυβέρνησης αποτελείται από τους Ιωάννη Σοφιανόπουλο, Περ. Ράλλη, Ι. Μακρόπουλο και Τεχνικό Σύμβουλο τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα. Πίσω της έχει την υποστήριξη των 'Αγγλων, οι οποίοι και κατευθύνουν τις συζητήσεις της Διάσκεψης.Όλο το βάρος των συζητήσεων δόθηκε στο άρθρο 3 "περί αμνηστίας" το οποίο ανέφερε τα εξής."Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από της 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Εξαιρούνται της αμνηστίας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχία του πολιτικού αδικήματος."Το περιεχόμενο του άρθρου ουσιαστικά, άφηνε ακάλυπτους και στο έλεος του κάθε αυτόκλητου διώκτη, όλους τους μαχητές του ΕΛΑΣ στο σύνολό τους.
Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο που κάνει ο Βασίλης Μαθιόπουλος στο βιβλίο του"Η ελληνική Αντίσταση και οι Σύμμαχοι""Το κριτήριο γι' αυτό (το άρθρο) και την ερμηνεία άφησαν οι αντιπρόσωποι στην Βάρκιζα στην ουσία στον χωροφύλακα και το όργανο ασφαλείας, θέσεις που επανδρώθηκαν μετά τα Δεκεμβριανά κατά βάση από μέλη των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας."
Και ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του "Αρης. Ο αρχηγός των ατάκτων" γράφει: "H Συμφωνία της Βάρκιζας είναι η μεγίστη προδοσία των ανθρώπων που εμπιστεύθηκαν τη ζωή τους και το μέλλον της χώρας σε μια εξαρτημένη και ανίκανη πολιτική ηγεσία, η οποία δεν συμβιβάστηκε έστω, όταν μπορούσε, αλλά σύρθηκε μυωπικά σε μια συνθηκολόγηση που προοιώνιζε τα χειρότερα".
Για τον αντικειμενικό παρατηρητή η Συμφωνία της Βάρκιζας, για την αριστερή παράταξη, ήταν μια ακόμη αποτυχία της πολιτικής ηγεσίας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.Οι υπεύθυνοι, φυσικά προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με κάποιες δηλώσεις.Σύμφωνα με δηλώσεις του Γιάννη Ζεύγου. "Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ είχαν στην διάθεσή τους 50χιλ. στρατό φανατισμένο και έτοιμο να συνεχίσει τον αγώνα. Όμως συνέχιση του πολέμου εσήμαινε την πλήρη καταστροφή των ελληνικών πόλεων και χωριών. Ο στρατηγός Σκόμπυ ήτανε έτοιμος να επεκτείνει τον ολοκληρωτικό πόλεμο που εφάρμοσε στην Αθήνα. Και το ΕΑΜ πήγε στη Βάρκιζα για να μην συνεχιστεί ο πόλεμος και εξοντωθεί ο ελληνικός λαός."
Στην εφημερίδα "Ελεύθερη Ελλάδα" της 15ης Φεβρουαρίου 1945-τρεις μέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας- δημοσιεύεται ο λόγος του Γιώργου Σιάντου, που σε κάποιο σημείο του λέει: "Η συμφωνία που πραγματοποιήθηκε δεν είναι παράδοση χωρίς όρους. Είναι μια συμφωνία ούτε όπως την ήθελε ο λαός ούτε όπως την ήθελε η δεξιά. Ό,τι μπορούσαμε να επιτύχουμε για τον λαό το επιτύχαμε. Παραπάνω θα εσήμαινε ρήξη."Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ όμως υποστηρίζει: "Μπορούσαμε και έπρεπε να συνεχίσουμε τον πόλεμο έξω από την Αθήνα." Η ηγεσία της αριστερής παράταξης προτίμησε την Βάρκιζα.Ο ελληνικός λαός, την μάχη της Αθήνας, την είδε σαν μια απόφαση να ολοκληρωθεί το κοινωνικό και εθνικό έργο του αγώνα του. Στον αγώνα του αυτόν είχε όλη την συμπαράσταση των λαών της Ευρώπης ακόμη και μεγάλου μέρους του λαού των ΗΠΑ."...βρισκόμαστε στο πλευρό σας -έγραφε προς την ΕΠΟΝ η Νεολαία Αμερικής-. Η ανθρωπότητα ολόκληρη θα θυμάται τη δική σας πάλη. Ζήτω η ελευθερία."
Τον ίδιο χρόνο που στην Βάρκιζα έπεφτε η ταφόπλακα στα όνειρα και τους αγώνες του ελληνικού λαού, στην Γιάλτα της Κριμαίας, οι τρεις Μεγάλοι αποφάσιζαν την συντριβή του φασισμού έτσι ώστε "...οι απελευθερωμένοι λαοί να μπορούν να εκμηδενίσουν τα τελευταία ίχνη του χιτλερισμού και του φασισμού και να δημιουργήσουν δημοκρατικούς θεσμούς σύμφωνα με τις αρχές του χάρτη του Ατλαντικού, που εγγυώνται το δικαίωμα όλων των λαών να εκλέγουν την μορφή της διακυβέρνησής τους."

Τραγική σύμπτωση οι δύο αποφάσεις, της Γιάλτας και της Βάρκιζας, να δοθούν στους λαούς του κόσμου την ίδια μέρα. Η μία να μιλάει για το δικαίωμα της ελευθερίας τους και η άλλη να επισημοποιεί μια φασιστική πολιτική κάτω από τις αλυσίδες των αγγλικών τανκς.Στις 12 του Φλεβάρη του 1945 η Συμφωνία της Βάρκιζας ήτανε μια τραγική πραγματικότητα για την Ελλάδα. Τους όρους της Συμφωνίας και ιδιαίτερα το άρθρο 3 οι 'Αγγλοι και η αντιδραστική παράταξη της Δεξιάς δεν τα σεβάστηκαν ποτέ. Από την επομένη άρχισε ο διωγμός των μαχητών του ΕΛΑΣ των κομμουνιστών, των οπαδών του ΕΑΜ και ακόμη των αριστερών ιδεολόγων έστω και αν δεν είχαν καμιά απολύτως ανάμιξη σε τίποτα. Τα στίφη των παρακρατικών με την κάλυψη των 'Αγγλων και της υποτιθέμενης εθνικής Κυβέρνησης εξαπολύθηκαν στις πόλεις και στην ύπαιθρο σφάζοντας, καίγοντας, σκοτώνοντας και βιάζοντας. Η ανθρώπινη ζωή έφτασε να κοστίζει όσο η λάμα ενός μαχαιριού. Η ηγεσία της αριστερής παράταξης ανίκανη να προστατεύσει τον λαό που πρόδωσε, είχε εξαφανιστεί. Κι' είχε απομείνει στην προσωπική προσπάθεια του καθ' ενός να προστατεύσει τη ζωή του, την τιμή του, την περιουσία του.
Σε σύντομο χρόνο οι αριστεροί όλοι συνειδητοποίησαν ότι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουν από το μαχαίρι των παρακρατικών ήταν να "ξαναβγούνε στα βουνά."
Κι' αυτή τη λύση προτίμησαν. Τα βουνά και πάλι άρχισαν να γεμίζουν. Ο Εμφύλιος που τόσο πολύ επιθυμούσαν οι 'Αγγλοι ήτανε πλέον θέμα χρόνου. Ένα χρόνο μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας ο Εμφύλιος θα άρχιζε με την επίθεση στο Λιτόχωρο.
.