“ Παιδιά, της Ελλάδας παιδιά”

“Παιδιά, της Ελλάδας παιδιά, που σκληρά πολεμάτε.” Κάθε χρόνο τις μέρες τούτες στο νου μου έρχεται, θεία μελωδία, το τραγούδι τούτο της αλησμόνητης Σοφίας Βέμπο. Της μεγάλης Σοφίας Βέμπο. Της τραγουδίστριας της νίκης όπως της χάρισαν το όνομα. Ένα όνομα που το άξιζε, ένα όνομα που το κέρδισε με το θάρρος της και την λεβεντιά της αφού έφτασε στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας για να σταθεί πλάί στα παιδιά της Ελλάδας, που στ΄αλήθεια τόσο σκληρά πολεμούσαν. Κείνα τα παιδιά.
Τα παιδιά, που κάποιο πρωινό του Οκτώβρη, σαν τα φώναξε η πατρίδα, παράτησαν τη μάνα τους, το σπιτικό τους, παράτησαν γυναίκες παιδιά και με τ΄όπλο στο χέρι έτρεξαν πάνω στης Αλβανίας τα βουνά τα χιονισμένα για να πουνε ένα βροντερό όχι σ΄αυτούς τους εχθρούς, που τόσο ύπουλα και τόσα άτιμα θέλησαν να πατήσουν τ΄άγια χώματα της πατρίδας μας. Θέλησαν να σκλαβώσουν τη χώρα μας.
Μ΄ ένα όπλο στο χέρι, κείνα τα παιδιά, με μια χλαίνη μισοτριμένη και με τρύπιες τις αρβύλες τους βρέθηκαν πάνω στα χιονισμένα βουνα της Αλβανίας για την τιμή και την δόξα της πατρίδας. Κείνα τα παιδιά. Κείνα τ΄αμούστακα παιδιά, που αψήφησαν τα πάντα μπροστά στην τιμή, μπροστα στην αξιοπρέπεια, μπροστά στην λεφτεριά. Κείνα τα παιδιά που νηστικά και ξεπαγιασμένα πήραν να γράφουν σελίδες δόξας. Κείνα τα παιδιά που άλλαξαν την ιστορία του κόσμου. Κείνα τα παιδιά που έκαμαν ακόμη και τον σκληροτράχηλο Τσώρτσιλ να πει – έστω κι΄αν δεν το πίστευε- ότι.
“Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.”
Κείνα τα παιδιά, που σαν τέλειωσε ο πόλεμος, γύρισαν – όσα γύρισαν - σεμνά και ταπεινά και είπαν μόνο.
“Κάναμε το καθήκον μας.”
Tόσο απλά.



Τούτα τα παιδιά, τα σημερινά παιδιά της Ελλάδας, ψάχνω να βρω αν μοιάζουν με κείνα τα παιδιά του ΄40।



Τούτα τα παιδιά σήμερα που είναι αμφίβολό αν θα μπορέσουν σε ώρα ανάγκης να ξαναγράψουν σελίδες δόξας σαν εκείνα τα παιδιά του ΄40. Τούτα τα παιδιά που αδιαφορούν εγκληματικά για την έννοια πατρίδα, Τα παιδιά που κυκλοφορούν στους δρόμους χωρίς κανένα ιδανικό, χωρίς κάποιο όραμα, χωρίς σκοπό. Τούτα τα παιδιά που η κοινωνική τους αντίδραση είναι η κουκούλα και όλα όσα μπορούν να γίνουν φορώντας μια κουκούλα. Τούτα τα παιδια που ικανοποιούνται μ΄έναν φραπέ, ένα καπουτσίνο κι΄ένα τσιγάρο. Άραγε τι θα μπορέσουν να κάμουν τούτα τα παιδιά αν η πατρίδα τους το ζητήσει; Όμως ίσως πολύ σωστά τούτα τα παιδιά να αναρωτηθούνε. Για ποιά πατρίδα; Πότε την είδαμε; Και πότε η πατρίδα αυτή έσκυψε πάνω μας με κάποιο ενδιαφέρον; Μήπως τούτα τα παιδιά έχουν κάποιο δίκιο;