Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Quo Vadis?

Πιστεύω πως αυτός τίτλος από το έργο του Ανιμπάλε Καράτσι, είναι ο πλέον κατάλληλος τίτλος σε ό,τι αποφασίσει να πει ή να γράψει κανείς σήμερα για την Ελλάδα. Quo Vadis. Ακριβώς Που πάμε; Μετά μάλιστα τα τραγικά γεγονότα της 5ης Μαϊου στην Αθήνα με τον θάνατο τριών νέων ανθρώπων και ενός αγέννητου μωρού, το μόνο που κανείς μπορεί να πει είναι Που πάμε; Που πάει αυτή η χώρα; Που βαδίζει αυτός ό τόπος;
Για μιά ακόμη φορά οι Έλληνες απέδειξαν ότι ούτε και αυτό το δίκιο τους και τα δικαιώματά τους δεν έχουν μάθει να τα διεκδικούν σωστά. Απέδειξαν ότι δεν γνωρίζουν να απαιτούν το δίκιο τους και να αγωνίζονται γι’ αυτό. Απέδειξαν ότι το πλέον μεγάλο και αναφαίρετο διακίωμα του εργάτη, το μοναδικό όπλο με το οποίο οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικούν το δίκιο τους, οι Έλληνες απέδειξαν ότι δεν γνωρίζουν να το χρησιμοποιούν. Μιά απλή απεργία, ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας, μιά πορεία, όπως πάντα το μετατρέπουν σε καταστροφή, σε φωτιά, σε γκρέμισμα, σε σπάσιμο κάθε βιτρίνας που θα βρεθεί μπροστά τους. Χτες προχώρησαν ακόμη ένα βήμα πιό μπροστά. Τη διασμαρτυρία τους, την διαδήλωσή τους την μετέτρεψαν σε όπλο δολοφονιών. Τρεις νεκροί ο απολογισμός και ένα αγέννητο μωρό.Φαίνεται πως είναι ακόμη πολύ μακρυά γιά τους Έλληνες εργάτες, γιά τους Έλληνες συνδικαλιστές γενικά, το σημείο που θα πρέπει να φτάσουν γιά να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίον θα μπορούν να διεκδικούν το δίκιο τους και να το πετυχαίνουν.
Δυστυχώς η συνδικαλιστική ηγεσία των Ελλήνων εργατών δείχνει να μην γνωρίζει τους κανόνες του εργατικού κινήματος. Θα τολμούσα να πω ότι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι ηγέτες συνδικαλιστές, δεν γνωρίζουν τι είναι το εργατικό κίνημα Ή μάλλον κάπου το μπερδεύουν με κάποια άλλα πράμματα. Κι’ έτσι το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να έχουν οδηγήσει την εργατιά σε χέρια κάποιων αγωνιστικών οργανώσεων, κάποιων καιροσκόπων πολιτικών οι οποίοι χρησιμοποιούν την εργατιά σαν ένα εκτελεστικό όργανο προς εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων. Από το σημείο αυτό και μετά το εργατικό κίνημα έχει αποτύχει. Κι’ ας φωνασκούν στα τηλεοπτικά παράθυρα οι ανεύθυνοι αρχηγίσκοι κάποιων κομμάτων και οι λαλίστακτοι ανίκανοι βουλευτές, πως κόπτονται γιά το δίκιο των εργατών και γιά το ψωμί του λαού.
Στην Ελλάδα μπορεί να πει κανείς υπεύθυνα ότι ο ρόλος , η αποστολή, η παρουσιά της αντιπολίτευσης έχει παρεξηγηθεί τρομερά. Κι’ αυτό είναι κάτι που πάρα πολλές φορές το έχω αναφέρει σε διάφορα άρθρα μου.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και τα άλλα μικρότερα κόμματα, από την επομένη των εκλογών αρχίζουν έναν αγώνα εξόντωσης της κυβέρνησης. Της οποιασδήποτε κυβέρνησης από τα δύο αρχηγικά κόμματα. Γιατί; Δεν γνωρίζουν. Για ποιό λόγο; Δεν ξέρουν. Με ποιά στοιχεία; Δεν λένε, γιατί, απλά, δεν έχουν στοιχεία. Το μόνο που φωνάζουν είναι ότι η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Ούτε συζήτηση γιά διάλογο, γιά συμπαράσταση, γιά συμφωνίες σε εθνικά θέματα. Μόνος σκοπός τους να φύγει η κυβέρνηση. Επιστρατεύουν όλα τα μέσα που μπορούν και ο εξωντοτικός πόλεμος αρχίζει. Με το παραμικρό ξεσηκώνουν τους οπαδούς τους και τους αφήνουν στους δρόμους να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται. Τέτοιες κινήσεις είναι επόμενο να οδηγούν σε παρέκτροπα αφού μιά τέτοια κίνηση όχι μόνο δεν ελέγχεται αλλά έχει αποδειχτεί ότι ανέχεται και την παρουσία στοιχείων ξένων και επικίνδυνων, όπως οι γνωστοί κουκουλοφόροι.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις πολλά μπορεί να γίνουν και πολλά μπορεί να συμβούν. Ακόμη και θάνατοι. Όπως ο τραγικός θάνατος αυτών των τριών νέων παιδιών προχτές, στην οδό Σταδίου, μέσα στα γραφεία της Marfin
Υπ’ όψη λοιπόν της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα των δύο μικρών κομμάτων της αριστεράς, ότι αντιπολίτευση στην πολιτική δεν σημαίνει πόλεμο αλλά δημοκρατικό διάλογο.
Επειδή όλα προιωνίζουν ότι η εφαρμογή των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης, που μόλις τώρα αρχίζει, στο άμεσο μέλλον θα προκαλέσει και άλλες διαφωνίες με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και επειδή οι αγωνιστές των «πανελληνίων μετώπων » θα ξεσηκώνουν συνέχεια τον λαό της χώρας, ας ευχηθούμε οι τρεις προχτεσινοί νεκροί να είναι και οι τελευταίοι.










4 σχόλια:

  1. Ma που βαδίζουμε;

    Μακάρι νάξερα.

    Η έλλειψη πολιτικών ανδρών, και η καταχρηση του πλούτου της χώρας από άτομα προς προσωπικό όφελός έφερε την χώρα στο χείλος του γκρεμού.
    Πόσοι το βλέπουν, πόσοι το καταλαβαίνουν; Ε! αυτό είναι αναλόγως τα μυαλά αυτών που σκέπτομντε αν ποτέ.

    Αυτοί που δεν συμφωνούν, με την παρούσα λαιμητόμο του Ελληνικού λαού, ταπεινομένου από το ΔΝΤ θα πρέπει να παρουσιάσουν μια δική τους λύση, μια εναλλασώμενη λύση στο πρόβλημα για να έχουν δικαίωμα να μιλούν,. να φωνάζουν να ωρύονται!
    όσο για τα συλλαλητήρια, (Ναι δίκιο έχουν οι άνθρωποι, αλλά ως συνήθως πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε) έτσι δολοφονούν αθώους, συλλαλητήρια αυτά που κλείνουν μια πόρτα του τουρισμού, είναι σαν η χαριστική βολή για την ή για επαναπροώθηση του χρέους, ή ακόμα και η αρχή του χάους σαν αυτό που έζησε η Ελλάδα τα Πέτρινα Χρόνια του εμφυλίου.

    Προς Θεού συναίλθετε, και σκεφτήτε, για το κοινό καλό, πρώτα της Πατρίδας και μετά το ατομικό.

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ μου κ. Κονταρίνη,
    Αναρωτιέστε προς τα πού πάμε ; Μα είναι φανερό : εδώ και σαράντα χρόνια μας πηγαίνουν . Δεν πάμε .
    Ένας λαός που έχει περιφρονήσει την ιστορία του , που έχει παραδοθεί αυτοβούλως στις διαθέσεις των εχθρών του , που έχει εγκαταλείψει την πίστη του , που έχει αρνηθεί την ταυτότητά του , είναι μοιραίο να έχει χάσει τελείως τον μπούσουλά του .
    Εντούτοις , έχω την ελπίδα ότι τελικά αυτή η λεγόμενη οικονομική κρίση μπορεί να αποβεί και σωτήρια . Να λειτουργήσει δηλαδή ως ο ‘’από μηχανής Θεός’’ , που θα πετύχει την πολυπόθητη ‘’κάθαρση’’ στην τραγωδία που βιώνουμε , και θα μας οπλίσει εκ νέου με τιμόνι και πυξίδα πορείας . Διότι αυτή την τραγωδία μας την επέβαλαν οι ‘’εκλεγμένες’’ ηγεσίες μας , δεν την επέλεξε ελεύθερα ο λαός μας . Οι διάφορες ηγεσίες μας (πολιτικές , εκκλησιαστικές , πνευματικές κ.α.) ,υπακούοντας τυφλά εδώ και 180 χρόνια στα κελεύσματα των χρησιμοθηρικών γραμμάτων της Δύσης , μας έριξαν εύκολη βορά στα άπληστα σαγόνια των επιβούλων του Γένους μας .
    Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο , υπολογίζω πολύ στην αφύπνιση που μπορεί να φέρει η απελπισία της φτώχιας και η απογοήτευση από την βραχύτητα των πολιτικών μας αρχόντων.
    Είμαι βέβαιος ότι οι ‘’λοξίες’’ Έλληνες σύντομα θα ξαναβρούν τον δρόμο τους , αλλά αφού προηγουμένως το πληρώσουν ακριβά , όπως πάντοτε .

    ΦΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε Γαβρίλη καλημέρα.
    Είναι γεγονός ότι αυτό τον καιρό η Ελλάδα βιώνει μιά τραγωδία γιά την οποία την κύρια ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί από το 1974 (μεταπολίτευση) και μετά.
    Οι δρόμοι είναι δύο. Αποδεχόμαστε τα μέτρα του ΔΝΤ και με μιά καλή προσπάθεια ξαναζωντανεύουμε την πατρίδα μας ή την αφήνουμε να χρεοκοπήσει όποτε χορεύουμε όλοι το χορό του Ζαλόγγου
    Καλή σου μέρα
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα γιατρέ μου
    Συμφωνώ ότι η ευθύνη βαρύνει όλους μας. Η ευθύνη των πολιτών είναι ότι δεν τόλμησαν ποτέ να τιμωρήσουν τους πολιτικούς Και τρόποι υπήρχαν πολλοί. Δεν το τόλμησαν.Οι πολιτικοί ποτέ τους δεν σκέφτηκαν πάρα πέρα από την πολιτική τους καρέκλα και την τσέπη τους. Με αυτές τις συμπεριφορές επόμενο ήταν να ανοίξουν οι πόρτες γιά τους ξένους.
    Θέλω να πιστεύω κι' εγώ σαν κι' εσένα ότι αυτή η κρίση και όσα ακόμα θα περάσουμε θα μας κάνουν πιό σοφούς και θα κοιτάξουμε την χώρας μας Ελπίζουμε.
    Νάσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή