Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Το κλίμα - Ο χρόνος πιέζει

Από τον εκλεκτό φίλο και συνάδελφο Σπύρο Γκάρο,
από την Γερμανία, το άρθρο αυτό.
Αξίζει να το προσέξουμε.

Πολύς χρόνος δε μας απομένει. Την απόφαση που πάρθηκε, μέσω πολλών αντεγκλήσεων, η υπερθέρμανση του κλίματος να μην υπερβεί τους 2° βαθμούς Κελσίου, μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έναν εμπαιγμό απέναντι στην ανθρωπότητα. Η απόφαση αυτή είναι για όλες τις χώρες (183) που συμμετείχαν στο συνέδριο της Κοπεγχάγης, καθοριστική και δεσμευτική. Δηλαδή θα πρέπει να μειώσουν μέχρι το 2020 τις εκπομπές των αερίων που δημιουργούν το κλίμα θερμοκηπίου στο 20-30%, κυρίως του διοξειδίου του άνθρακα CO2. Θα το κάνουν; Γιατί μετά από το συνέδριο του Κιότου της Ιαπωνίας δεν το ξεκίνησαν; Μήπως πιέζονται από τις δυνάμεις των μεγάλων συμφερόντων; Είναι γνωστό, ότι αυτοί που εκπέμπουν τις τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, είναι κατά περιοχές, οι ΗΠΑ και ακολουθούν η Ε.Ε., η Κίνα, η Ρωσία, η Ιαπωνία και η Ινδία. Ο αντιπρόσωπος της πρώτης, πρόεδρος Barack Obama , δήλωσε απλώς, ότι έλαβε την απόφαση που πάρθηκε υπόψιν του, ο δε Κινέζος αντιπρόσωπος υποσχέθηκε ότι μέχρι το 2020 θα έχει μειώσει η Κίνα τις εκπομπές του CO2 περίπου στα 25 μέχρι 40 τοις εκατό. Σ' αυτό το συνέδριο, οι αντιπρόσωποι, ιδιαίτερα των ανεπτυγμένων χωρών, κατά τη διάρκεια της συζήτηση ο ένας έριχνε το μπαλάκι στον άλλο. Κανείς δεν άκουγε τους τριγμούς από τα παγόβουνα της Αρκτικής και της Γροιλανδίας. Κανείς δεν έβλεπε το λιώσιμο από τους παγετώνες των Ιμαλαϊων, του Κιλιμαντζάρου και των Άλπεων. Κανείς δε γνώριζε, ότι η έκταση της παγωμένης θάλασσας στο βόρειο ημισφαίριο από 14,0 εκατομμύρια τ.χλμ. που ήταν το έτος 1930 έφτασε το 2005 στα 11,5, μία απώλεια 2,5 εκατομμυρίων τ.χλμ. Αλλά και κανείς δε έλαβε υπόψιν του, τους επιστήμονες και κλιματολόγους, που αυτοί χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου, ότι εξαιτίας της ρύπανσης και της υπερθέρμανσης της ατμόσφαιρας το CO2 έφτασε στα 390 ppm *, κι εφόσον ξεπεράσει τα 400 ppm, τότε θα πρέπει να περιμένουμε μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές από αυτές των τελευταίων δεκαετιών.

Το έτος 1930 έπληξε την ηπειρωτική Ευρώπη μία τρομερή καταιγίδα, διαφορετική από τις προηγούμενες, αφήνοντας πίσω της μεγάλες καταστροφές. Τότε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ προειδοποίησε τους συμπατριώτες του, να είναι προετοιμασμένοι γιατί μελλοντικά θα αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα. Πολλοί δεν τον πίστεψαν, τουναντίον, τον εξόργισαν με την αναποφασιστικότητα τους. Η απάντησή του στη χαλαρή τους αντίδραση ήταν:
Η εποχή της αναβλητικότητας, των ημιμέτρων, της αναβολής των λύσεων, και της καθυστέρησης φτάνει στο τέρμα της. Από εδώ και στο εξής τη θέση της θα την πάρει η εποχή των επιπτώσεων. (Ουίνστον Τσόρτσιλ, 1936).

Σήμερα αποδεικνύεται, ότι η εποχή των επιπτώσεων έφτασε. Οι ηγέτες, των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών, πιθανώς ένεκα πολιτικού κόστους, ή σίγουρα επειδή απέναντί τους έχουν έναν υποβολέα που τους διαβάζει τι θα πρέπει να διαπραγματευτούν και να δηλώσουν, φεύγουν από το κάθε συνέδριο, δήθεν απογοητευμένοι ή ικανοποιημένοι για κάτι που δεν πέτυχαν, όπως έγινε και φέτος το Δεκέμβριο στη Κοπεγχάγη . Στόχος τους είναι η ανάπτυξη και το κέρδος χωρίς όρια. Τα ημίμετρα που αποφάσισαν να πάρουν δε φτάνουν για να προλάβουμε μία καταστροφή. Το κλίμα δεν παίζει την κολοκυθιά. Ποιοι θα πληρώσουν τα επακόλουθα αυτής της καταστροφής; Αυτοί σίγουρα όχι... Αντιθέτως, είναι γνωστό, ότι αυτοί θα αποκομίσουν πάλι κέρδη. Το παγκόσμιο κεφάλαιο κερδίζει από τις καταστροφές, αυτό θα γίνει και τώρα εφόσον εμείς αδρανούμε και αδιαφορούμε. Μην περιμένουμε να έρθει το 2020, όσο συντομότερα περιορίσουμε τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, τόσο μεγαλώνουν οι ελπίδες να γλιτώσουμε από τους μεγάλους καύσωνες, τις πλημμύρες, τη ξηρασία, τις επιδημίες και τις ασθένειες, και την εξαφάνιση πολλών παραθαλάσσιων περιοχών. Εκτός όλων αυτών να υπολογίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο κύμα προσφυγιάς, που για να επιζήσει, θα προσπαθήσει να εγκατασταθεί στις βόρειες περιοχές του ημισφαιρίου, κι αυτό μπορεί να προξενήσει και πολέμους. Ο πληθυσμός του πλανήτη ήδη έφτασε στα 7 δισεκατομμύρια, και μ' αυτό το ρυθμό αύξησης στα μέσα του αιώνα ίσως να περάσουμε τα 10 δισεκατομμύρια. Αν κοιτάξουμε στο βάθος της ιστορίας, η ανθρωπότητα πέρασε μεγάλες κρίσεις και καταστροφές τις οποίες εμείς σήμερα αγνοούμε. Οι ανέσεις και οι ψευδαισθήσεις που ζούμε δεν μας βοηθούν να δούμε την πραγματικότητα. Πιστεύουμε, ότι, όπως είναι το σήμερα, θα είναι και το αύριο κι όλα θα πάνε καλά.
Δεν πιάνουμε τα σήματα που μας στέλνουν το κλίμα, η μείωση των πηγών ενεργείας, η ρύπανση του περιβάλλοντος, η αύξηση του πληθυσμού στη γη. Δεν διαπιστώσαμε, ότι με τον τρόπο που ζούμε, υπερβήκαμε τα όρια του καταναλωτικού συστήματος. Η οικονομική κρίση μας προειδοποιεί ότι δεν μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό. Οφείλουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να δώσουμε μικρότερο βάρος στην ανάπτυξη και μεγαλύτερο στην ποιότητα. Εφόσον ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις της καθημερινότητας τότε θα πετύχουμε, να φτιάξουμε ένα δίκαιο δημοκρατικό μέλλον μέσα σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, τότε από κοινού μόνο θα μπορέσουμε να σώσουμε τον Πλανήτη και τη ζωή των παιδιών μας καθώς επίσης κι αυτών των επόμενων γενιών.
• (ppm = parts per million = μέρη στο εκατομμυριοστό)

10 σχόλια:

  1. Δύο πράγματα μπορεί να συμβούν:
    Ή η απληστία των μεγάλων χωρών θα μας οδηγήσει στην άβυσσο,
    ή θα σταματήσουμε κάποτε αλλά στο χείλος της αβύσσου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακούστε, δεν γίνεται τίποτα .
    Είναι η προγεγραμμένη εξέλιξη[όχι μοίρα]του ζωϊκού και φυτικού βασιλείου του πλανήτη να αφανίζεται μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια .
    Προσέξτε,οι κάτοικοί του πλανήτη αφανίζονται μονο ,ο ίδιος συστέλεται σε μερικές εκατονταδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα.
    Η διάστασή του στο διάστημα θα φαίνεται ίδια από την διάχυτη ενέργειά του .
    Και μετά από δισεκατομμύρια χρόνια ξαναδημιουργήται ζωή .Αυτό είναι το σοφότερο λάθος της δημιουργίας.
    Πάνω του χτίστηκε η αιωνιότητα.
    Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα είναι γιά μιά παράταση ζωής .Κι αυτό είναι κέρδος,γιατί όταν θα ξαναρχίσει η ζωή,μετά απο δισκεκατομμύρια χρόνια, η παράταση γίνεται σκαλοπάτι πιό πάνω από την προηγούμενη αρχή.
    Ονειρεύομαι ? μπορεί.Πάντως ,και όνειρο να είναι δεν είναι μακριά από δοξασίες επιστημόνων .Και μιά και είπα όνειρο θυμήθηκα ένα ποιήμα μου που δημοσιεύτηκε πριν από 20 χρόνια στον Ε.Κ. Νέας Υόρκης.Διαβάστετο αν θέλετε
    ¨
    ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

    Παράξενο.....
    τη βραδιά που πέρασε
    είδα ένα όνειρο....
    που θαρρώ πως πάλι το έχω δει
    πριν από εκατομμύρια χρόνια.
    Είδα μιά αυλή και εναν τυχαία χωμάτινο δρόμο
    Που δεν φτιάχτηκαν
    ούτε πατήθηκαν ποτέ ,
    Παρά μόνο από το χαϊδεμα
    ενός εκρρεμούς
    πάνω από την ψυχή μιάς
    απέραντης ερήμου
    Ολα ήσαν θαμπά σαν αποτύπωμα σβησμένου σκίτσου ,
    Κάτι συρτοί υπόκοφοι ήχοι πέφταν στο τάρταρο σχήμα του αγοριού
    .....ολοϊδιο μου.....
    Εμεινα μόνος ,λέει,όταν τα
    ρουθούνια θεριού κατάπιαν το κενό
    Εμεινα μόνος, γραπωμένος
    στο γλωσσίδι του εκκρεμούς .
    Να ρουκουλάω άφοβος αιμάτινες μπάλες πάνω σε μετέωρους
    ήχους.
    Ν'ακούω αδιάφορα το πήγαιν'έλα
    μιάς απόμακρης αχνής οχλοβοής που δεν έρχεται και ούτε την περιμένω
    Και έπαιζα έπαιζα με μιά σοφία αθάνατη
    Τυλιγμένος με την άγνοια της ερήμου .
    Ερωτικός, στα πλήκτρα
    των αιώνων
    Τούτο το όνειρο πάλι θα το δω
    σε εκατομμύρια χρόνια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Ντέννη το άρθρ του εκλεκτού Σ.Γκάρο φανερώνει όλη την τραγική αλήθεια που ζούμε καθημερινά και θα ζήσουν,αν ζήσουν... οι επερχόμενες γενιές.Όλοι αυτοί οι Μεγάλοι....που κρατούν τις τύχες του πλανήτη στα στιβαρά τους χέρια ..Το μόνο που τους ενδιαφέρει ειναι ο όλο και περισσότερος πλουτισμός τους.Τι περιμένουμε λοιπόν.Όσα συνέδρια και να γίνουν το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν ,το καμπανάκι ης καταστροφής του πλανήτη τι κι αν κτυπά,δεν φτάνει στα δικά τους αυτιά.Ο θεός ο δικός τους είναι μόνο ο Μαμωνάς .Τι κι άν οι πιγκουίνοι δεν βρίσκουν πιά τροφή στα Φώκλαντ και πεθαίνουν,ο δικός του κορβανάς να γεμίζει.Το πεύκο έξω στην πόρτα του σπιτιού μου μαραζώνει.Να ψάχνει απεγνωνσμένα να ανασάνει λίγο οξυγόνο, όμως που να το βρεί, μόνο δηλητήριο πλανάται στην ατμόσφαιρα. Το βλέπω και πονάω.Είμαι ανήμπορη να το βοηθήσω,αργοπεθαίνει από ασφυξία. Τον ίδιο αέρα ανασαίνουμε κι εμείς ,όπως τόσος άλλες χιλιάδες κόσμος.Στο χωριό μου τα περήφανα και πανύψηλα κυπαρίσια που στέκουν εκεί αιώνες καμαρωτά όλο ζωή,λύγισαν.Οι τρυφερές κορυφές τους πεθαίνουν,ξερένονται,μαραζώνουν και απομένει ο γέρικος κορμός τους ένα αλλοτινό λέιψανο δύναμης και περηφάνειας .Τα σάρωσε το δηλητήριο του Τσέρνομπιλ.Το ίδιο παθαίνουν κι άλλα δένδρα και φυτά ασφυκτιούν αργοπαθαίνουν ,όπως και οι άνθρωποι ,από τις κάθε είδους αρρώστεις που έχουν παρουσιαστεί και ιδιως τα παιδιά με αρρώστειες του αναπνευστικού.Εδώ και μέρες ένα πουλάκιέφθασε ξεγελασμένο από τη ζέστη νόμισε πως είναι άνοιξη.Από τα χαράματα τραγουδά πάνω στο ετοιμοθάνατο πεύκο,για πόσο όμως ...Αυτοί όλοι οι <>δεν ξέρουν ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες ουτε το πολυτελές φέρετρο τους θα γεμίσει μ'αυτά που έχουν συσσωρεύσει σκοτώνοντας τον πλανήτη και κάθε έμψυχο και άψυχο όν που κατοικεί επάνω του .Μόνο τις πράξεις τους θα πάρουν για συντροφιά .Αυτά και μην περιμένε λύτρωση.Στου κουφού την πόρτα ,όσο θέλεις βρόντα λέει ο σοφός λαός μας .Κατερίνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Φαίδων
    Όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς την άβυσσο.
    Δεν βλέπω να καταφέρνουμε να σταματήσουμε ούτε στο χείλος.
    Ντένης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε Σπύρο.
    Η άποψή σου είναι κατά κάποιο τρόπο λογική επιστημονικά. Διόλου απίθανο να γίνουν κάπως έτσι τα πράμματα. Όμως η παράταση, αν την πετύχουμε σε τι θα οφελήσει;
    Ντένης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σε τι θα οφελήσει είπες Ντένη ?
    Πρώτα πρώτα μέσα σ'αυτή την χωροχρονική παράταση θα κοιτάξει σοβαρά και θα εκτιμήσει για πρώτη φορά ο άνθρωπος τη ζωή μεσα και έξω από την υλική του υπόσταση.
    Με απλά λόγια ,θα δεθεί δεν θέλει με το φυσικό του περιβάλλον και κα'ανάγκη ,ή κατά παιδείαν,θα το αγαπήσει γιατί αγαπάει τη ζωή του.

    Δεύτερον ,κάτω από το φόβο του αφανισμού,που είπαμε, θα απαληφτούν τυπικά και ουσιαστικά οι όροι έθνος,κράτος,ήπειρος -και συνεπώς οι ποέμοι και οι διακρισεις--και οι άνθρωποι κάτω από τον ίδιο θεμιτό πόθο να επιζήσουν θα καταλάβουν πως ο πλανήτης είναι ο μοναδικός μαστός ζωής γιά όλους και μαζί θα στραφούν μονιασμένοι να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον πλανήτη βάζοντας τα χείλη τους στα χείλη του δίνοντάς του φιλί ζωής προκειμένου να ζήσει και ο άνθρωπος μαζί του.
    Και τρίτον
    σ' άυτη την απειροελάχιστη χρονική παράταση ζωής[μέσα στην αναρχία του χρόνου] επιτελήται η απειροελάχιστη[ σε κάθε τέρμενο] πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου που ανοίγει απειροελάχιστα την κυκλική πορεία του ανθρώπινου είδους[και όχι μόνο] ώστε το άνοιγμά του να ακολουθεί το συνεχώς διευρηνόμενο άπειρο.


    Μεταχειρίστηκα τρεις φορές την λέξη απειροελάχιστο ,διότι μιλάμε γιά χρονικές παρατάσεις και προεκτάσεις μέσα στην απειρότητα του χώρου και του χρόνου.
    Δεν λεω περισσότερα μήπως θεωρηθώ και τρελός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητή μου Κατερίνα
    Τα γραφόμενά σου με βρ'ίσκουν σύμφωνω. Πιστεύω όμως πως δεν είναι αργά να σταματήσουμε την καταστροφή αν το θέλουμε. Μπορούμε να σταματήσουμε στο χείλος της αβύσσου, όπως λέει κι΄ο Φαίδων. Το θέλουν όμως οι αφέντες;
    Λυπάμαι τα εγγηόνια μου που τα βλέπω να μεγαλώνουν τόσο αμέρημνα χωρίς να γνωρίζουν τι πληρονομιά τους αφήνουμε.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σπύρο μου παρ΄όλο που δεν συμφωνώ απόλυτα με το τελευταίο σου σχόλιο, εύχομαι να γίνουν όπως τα γράφεις. Αλλοώς....
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ντένη μου,δεν μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει απόλυτα με σκέψεις υποθετικές.Μπορεί να το ψάξει ? ναι.
    Πάντα υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στο απόλυτο και στο αμφισβητούμενο.
    Αυτό καλούμεθα να πλατύνουμε με την αναζήτηση από την μεριά της λογικής.
    Αρκαιτά ομως σε ζάλισα.Και καθώς έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να πέσω με τα μούτρα να τελειώσω ενα πεζό μυθιστορημα που το εχω αρχίσει εδω και 3 χρόνια θα σε επισκέπτομαι πιο αργά στο ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΕΛΛΑΣ.
    Σου εύχομαι πάντα να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συμφωνώ με τη γνώμη σου φίλε Σπύρο.
    Πάντα υπάρχει ένα κενό το οποίο καλούμεθα να ερευνήσουμε.
    Και ο άνθρωπος Σπύρο μου επειδή, σε πείσμα των αφεντάδων, θέλει να επιζήσει στη γη που του ανήκει, που είναι δική του, κάνει ό,τι μπορεί γιά να αποδείξει πόσο επικίνδυνοι είναι οι αφεντάδες.
    Η απληστία των μεγάλων, γράφει ο Φαίδων στο πρώτο σχόλιο.
    Να σου ευχηθώ καλό και επικοδομητικό γράψιμο.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή