Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Το μικρό νεκρό κορίτσι.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΝΕΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ


(Nazim Hikmek)

Με την συμπλήρωση, σε λίγες μέρες, εξηνταοχτώ χρόνων από την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, δημοσιεύω σήμερα το ποιήμα του Ναζίμ Χικμέκ, που μου έστειλε ο καλός μου φίλος και συνάδελφος  Σπύρος Γκάρος. Διαβάστε και θυμηθείτε.



Την πόρτα σου χτυπώ,

πόσες πόρτες έχω ήδη χτυπήσει!

Κι ας μην μπορεί κανείς να με δει,

αφού αόρατοι είναι οι νεκροί.



Ζούσα στη Χιροσίμα.

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από τότε.

Εγώ παραμένω για πάντα στα εφτά μου χρόνια.

Τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.




Στην αρχή άρπαξαν τα μαλλιά μου φωτιά.

Μετά κάηκαν τα μάτια μου,

τα χέρια-, το αίμα μου έγινε ατμός,

μέχρι που όλη σε στάχτη μετατράπηκα.



Τίποτε καλό δεν μπορείτε να κάνετε πια για μένα.

Τίποτε. Τίποτε. Αναλογιστείτε

πως ένα παιδί κάηκε σαν χαρτί.

Δεν μπορείτε τίποτε πια να του χαρίσετε.



Σιγανά χτυπώ τις πόρτες σας.

Δώστε μου την υπογραφή σας,

πως αυτό δε θα ξανασυμβεί σ΄ άλλα παιδιά.

Ποτέ πια δε θα καούν παιδιά,

κι έτσι θα μπορούν να τρώνε καραμέλες.



(Από το βιβλίο “Χιροσίμα αγάπη μου”).


1 σχόλιο: