ΑΟΥΣΒΙΤΣ – ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ – Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

... Γλεντουν οι τυρράνοι και μεσ'στο πιοτό,
τη λύση ζητούν για να βρούνε,
Μα οι ήμερες τους όμως μετρήθηκαν πια,
και τέλος φρικτό τους προσμένει...
(Ρωσικό εμβατήριο)

Μία μελανή κηλίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στις 20 Ιανουαρίου 1942 συναντήθηκαν
15 αξιωματούχοι του τρίτου Ράιχ κατόπιν εντολής του στρατάρχη, Hermann Göring (Χέρμαν Γκέρινγκ) σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο πλησίον της λίμνης Wannsee (Βανσέε - Βερολίνο), να αποφασίσουν και να δώσουν την τελική λύση (Endlösung) στο εβραϊκό πρόβλημα. Πρόεδρος σ΄ αυτήν την άκρως απόρρητη συνδιάσκεψη ήταν ο ανώτερος διοικητής των ΕΣ-ΕΣ Reinhard Heydrich, (Ράινχαρτ Χάϊντριχ), επί του πρωτοκόλλου ο συνταγματάρχης των ΕΣ-ΕΣ Adolf Eichmann (Αδόλφος Άϊχμαν).
Ο Heydrich (Χάϊντριχ) δήλωσε αμέσως την πρώτη ημέρα της συνδιάσκεψης στους παρευρισκόμενους, ότι ο Göring (Γκέρινγκ) τον εξουσιοδότησε, μαζί με τον αρχηγό των ΕΣ-ΕΣ , Heinrich Himmler (Χάϊνριχ Χίμλερ), να προετοιμάσουν την “ τελική λύση”, με λίγα λόγια την εξολόθρευση 11 περίπου εκατομμυρίων Εβραίων από την Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, και Ελλάδα. Ο ίδιος, όπως είπε, πριν λίγες ημέρες πέτυχε 537.000 Εβραίοι από τη Γερμανία, Αυστρία, Βοημία να μεταφερθούν στην Ανατολική Ευρώπη. Αν κάποιος διάβαζε τους δύο τόμους από το βιβλίο του Χίτλερ “Ο αγώνας μου- Mein Kampf “ δεν θα ήταν δύσκολο να καταλάβει το μίσος που έτρεφε αυτός, κατ' αρχήν για τους Γάλλους, οι οποίοι κέρδισαν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και εισέπραξαν, ταπεινώνοντας την Άρια φυλή των Γερμανών, τις περιοχές και τα ανθρακωρυχεία του Saarland. Ταυτόχρονα εκδήλωνε το μεγάλο μίσος που έτρεφε ενάντια στους Εβραίους, τους Σλάβους και τους Μπολσεβίκους. Έπρεπε όλοι αυτοί οι κατωτέρας φυλής άνθρωποι να εξολοθρευτούν και να κυριαρχήσει στη Ευρώπη η ράτσα των Αρίων, η καθαρά γερμανική φυλή. Το ότι προετοίμαζε έναν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν ξεκάθαρο. Αυτά που ακριβώς ανάφερε στο “Main Kampf“ τα έκανε πραγματικότητα, δηλαδή τη καταστροφή της Ευρώπης και το μεγάλο έγκλημα στην Ανθρωπότητα. Κατ' αρχήν ξεκίνησε το ανθρωποκυνηγητό των Εβραίων εντός και εκτός Γερμανίας. Ήδη πριν από τη σύσκεψη στη λίμνη Βάνσεε, με έγκριση του Χίτλερ, εκτελέστηκαν 900 000 Εβραίοι από τη Γερμανία, Πολωνία και από τις περιοχές που είχαν καταληφθεί από τα γερμανικά στρατεύματα. Στις 22 Ιουνίου 1941 το πρωί, τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο “Μπαρμπαρόσα” και οι γερμανικές μεραρχίες εισέβαλαν στο ρωσικό έδαφος. Τα τάγματα των ΕΣ-ΕΣ, του Heinrich Himmler, αποτελούμενα από 30 000 άντρες, ακολουθούσαν στα μετόπισθεν με στόχο να καθαρίσουν τις καταληφθείσες περιοχές από τους αντάρτες, τους Μπολσεβίκους και τους Εβραίους. Υπήρχε η εντολή όσοι συλλαμβάνονται να εκτελούνται επί τόπου. Σε μία αναφορά του ο Himmler έγραφε: “τέλος Ιουλίου, εκτελέστηκαν 800 Εβραίοι, άντρες και γυναίκες, ηλικίας 16 μέχρι 60 χρονών”. Το φθινόπωρο 1941 ο Χίτλερ κάλεσε στο επιτελικό του γραφείο τους συνεργάτες του,Goebbels και Heyndrich (Γκέμπελς και Χάϊντριχ), και συμφώνησαν να ενεργήσουν τη μεταφορά όλων των Εβραίων από τη Γερμανία, Αυστρία, Βοημία -παιδιά, γυναίκες και άντρες- για εκτέλεση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (ΚΖ) στην Πολωνία. Το φθινόπωρο 1941 μεταφέρθηκαν στο Γκέτο της Βαρσοβίας 130 000 Εβραίοι από τη Γερμανία. Για τους περισσότερους ήταν ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Λίγους μήνες αργότερα ακολούθησαν τα επόμενα εκατομμύρια των Εβραίων από τις κατεχόμενες χώρες. Υπεύθυνος για την μεταφορά των Εβραίων από όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης ήταν αντισυνταγματάρχης των Ες-Ες Adolf Eichmann (Άντολφ Άϊχμαν). Η μεταφορά γινόταν με τρένα από μακρινές περιοχές, πχ. από τη Γαλλία, Ελλάδα, Ολλανδία, σε κλειστά βαγόνια, που ήταν ειδικά για μεταφορά ζώων. Χωρίς ενδιάμεσο σταθμό έφταναν οι άνθρωποι στη ράμπα τoυ στρατοπέδου, δηλαδή της φάμπρικας του θανάτου, εξαντλημένοι και άλλοι ήδη πεθαμένοι. Ένα από αυτά τα στρατόπεδα, το μεγαλύτερο, ήταν του Άουσβιτς. Εκεί γινόταν η διαλογή, από τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, όπως επίσης από τους ικανούς για εργασία. Όλοι οι άλλοι κατέληγαν από τη ράμπα κατ' ευθείαν στους θαλάμους αερίων. Τον Σεπτέμβριο 1941 στο μπλοκ 11του Άουσβιτς διενεργήθηκαν από τα ΕΣ-ΕΣ οι πρώτες δοκιμές εξόντωσης κρατουμένων με υδροκυάνιον (Zyklon B ). Μέσω της εισπνοής αυτό το αέριο παραλύει τους πνεύμονες και επιφέρει τον ακαριαίο θάνατο. Ο διοικητής του στρατοπέδου Rudolf Höß (Ρούντολφ Χες) δήλωσε ικανοποιημένος από αυτή τη μέθοδο και την έθεσε αμέσως σε εφαρμογή. Με αυτό τον τρόπο δε χρειαζόταν να χρησιμοποιεί το εκτελεστικό απόσπασμα για μαζικές εκτελέσεις, μέσω της εξόντωσης με το υδροκυάνιο δεν είχε το πρόβλημα να απομακρύνει συνεχώς το αίμα των θυμάτων. Η δοκιμή ήταν επιτυχής, κατ' αρχήν έγινε σε 600 αιχμαλώτους από τη Ρωσία και 300 από την Πολωνία. Αυτοί ήταν τα πρώτα θύματα του αερίου (Zyklon B). Πέντε κιλά υδροκυάνιο ήταν αρκετά για να θανατωθούν, μέσα σε 10 ή 20 λεπτά της ώρας, 1500 κρατούμενοι. Υπήρχαν στο Άουσβιτς θάλαμοι χωρητικότητας 2 χιλιάδων ατόμων. Οι νεκροί από τους θαλάμους των αερίων μεταφέρονταν στοιβαγμένοι, με ανοιχτά κάρα στα πλησίον κρεματόρια και εκεί καίγονταν. Παρ' όλο που η διοίκηση του στρατοπέδου προσπαθούσε να κρατήσει απόρρητες, από τους κατοίκους της γύρω περιοχής, αυτές τις εγκαταστάσεις, εντούτοις η δυσοσμία από την πτωμαΐνη και το καμένο κρέας απλωνόταν στην ατμόσφαιρα και τις πρόδιδε. Επειδή το Άουσβιτς δεν επαρκούσε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων, που έφερναν καθημερινώς τα τρένα από όλη την Ευρώπη, εγκατέστησαν στο διπλανό χωριό, Μπιρκενάου, και άλλους θαλάμους αερίων και κρεματόρια (Ι και ΙΙ) τους οποίους έθεσαν αμέσως σε ενέργεια.
Τον Ιουλίο 1942 ο Φύρερ, μετά την δολοφονία του Heyndrich, έδωσε εντολή στον αρχηγό των
ΕΣ-ΕΣ Heinrich Himmler να αναλάβει τη διοίκηση όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης και να συνεχίσει την “τελική λύση - Endlösung”. Τις τελευταίες 12 εβδομάδες, πριν από τη λήξη του πολέμου, μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς και εκτελέστηκαν 437 000 Ούγγροι Εβραίοι. Ο Χίτλερ τους πήρε μαζί του στο θάνατο. Η τραγωδία αυτή συνέβη το 1944, λίγες ημέρες πριν αυτός αυτοκτονήσει. Δέκα μέρες, πριν ακόμα φτάσουν τα σοβιετικά στρατεύματα στο Άουσβιτς, ο διοικητής Fritz Bracht (Φριτς Μπραχτ) έδωσε διαταγή 60 000 κρατούμενοι να μεταφερθούν πεζή και να διανεμηθούν στα στρατόπεδα των άλλων περιοχών. Αυτή την πορεία θανάτου οι 10 000 από αυτούς δεν την άντεξαν. Στο Άουσβιτς εκτελέστηκαν και θανατώθηκαν από τα αέρια 1 100 000 Εβραίοι, επίσης ορισμένες χιλιάδες αιχμάλωτοι από τη Σοβιετική Ένωση και άλλες εθνικότητες.
Στις 27 Γενάρη 1945, οι Σοβιετικοί στρατιώτες άνοιξαν τις πύλες του Άουσβιτς. Ήταν οι πρώτοι που αντίκρισαν τη φρικιαστική εικόνα του στρατοπέδου ή σωστά της “φάμπρικας του θανάτου”, Μία εικόνα από σωρούς πτωμάτων όσα δε πρόλαβαν οι Ναζί να κάψουν στους φούρνους, βουνά από μαλλιά, ρούχα και υποδήματα και άλλα αντικείμενα. Κανείς δε μπορεί να φανταστεί τι είδαν τα μάτια αυτών που μπήκαν πρώτοι σ΄ αυτές τις εγκαταστάσεις. Τα ρωσικά στρατεύματα απελευθέρωσαν από το Άουσβιτς 7 000 χιλιάδες κρατουμένους, όσοι είχαν απομείνει ακόμα ζωντανοί. Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς, δεν είχε την τύχη να επιζήσει για πολύ χρόνο την απελευθέρωση του. Γενικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (ΚΖ) εξοντώθηκαν, από την πείνα, αρρώστιες, κακουχία, ιατρικά πειράματα, στο εκτελεστικό απόσπασμα, και στους θαλάμους των αερίων 5,5 εκατομμύρια Εβραίοι. Το Άουσβιτς στην Πολωνία διατηρείται σαν μουσείο και έχει γίνει τόπος προσκύνησης για τις επόμενες γενιές των ανθρώπων, γιατί “όποιος ξεχνάει την ιστορία του, αυτή επαναλαμβάνεται”. Υπάρχει ακόμα στην είσοδο το έμβλημα:
ARBEIT MACHT FREI = Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ.
Η αρχή του τέλους.
Το μεγάλο “Ερώτημα” που παραμένει ακόμα αναπάντητο είναι: Οι μεγάλες δυνάμεις , οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, δε γνώριζαν τι συνέβαινε σ' αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Σ' αυτές τις φάμπρικες του θανάτου; Γιατί τηρούσαν σιγή ιχθύος τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι έπεφταν θύματα του φρικιαστικού εγκλήματος των Ναζί; Όπως ο Ρούσβελτ το ίδιο και ο Τσόρτσιλ γνώριζαν πολύ καλά, επίσης αυτό το γνώριζε, και το Βατικανό, ο Πάπας Πίος. Το δίκτυο των μυστικών υπηρεσιών την εποχή εκείνη λειτουργούσε άριστα, οι πληροφορίες έδιναν και έπαιρναν. Τίποτε δεν υπήρχε που να μη γίνεται γνωστό στις κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων. Γιατί λοιπόν δεν επενέβησαν να σταματήσουν αυτή την ανθρώπινη τραγωδία, αλλά περίμεναν να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια; Η “αρχή του τέλους” για το τρίτο Ράιχ δεν ήταν τα μεγάλα εγκλήματα του Χίτλερ και των συνεργατών του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά το λάθος να επεκταθούν και σε άλλες περιοχές εκτός Ευρώπης και να θέσουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης αιτία ήταν, και οι πρώτοι γερμανικοί πύραυλοι που έπληξαν το Σεπτέμβριο 1944 το Λονδίνο. Αυτό βέβαια είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που μπορεί κανείς να ασχοληθεί...
Θα παραμείνουμε όμως σήμερα στην ιστορική επέτειο (27Ιανουαρίου 1945), της κατάληψης και απελευθέρωσης των κρατουμένων του Άουσβιτς

Σπύρος Γκάρος Γερμανία.

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ

Ένα ακόμη άρθρο του καλού μου φίλου και εκλεκτού συνάδελφου Σπύρου Γκάρου φιλοξενεί σήμερα Το Καφενείο Ελλάς।
Αναφέρεται στη γιορτή για τα τριάντα χρόνια από την ίδρυση της Ελληνικής Κοινότητας στην Νυρεμβέργη.


Γρήγορα πέρασαν τα χρόνια και η Ελληνική Κοινότητα Νυρεμβέργης γιορτάζει φέτος τα τριακονταετή γενέθλιά της, δηλαδή 1981 – 2011।
Ξεφυλλίζοντας το ιστορικό της κοινότητας, βλέπουμε ότι το 1964 ιδρύθηκε στη Νυρεμβέργη ένας ελληνικός εργατικός σύλλογος, στόχος του οποίου ήταν η συσπείρωση και η εξυπηρέτηση των Ελλήνων εργαζομένων της περιοχής.
Ο Σύλλογος Εργαζομένων Ελλήνων Νυρεμβέργης e.V ήταν ο πρόδρομος για την ίδρυση το 1981 μιας ελληνικής κοινότητας. Αυτός έθεσε τα θεμέλια να χτιστεί η Ελλην. Κοινότητα σε μεγαλύτερες βάσεις. Το σλόγκαν του εργατικού κινήματος είναι: “Ενωμένοι είμαστε δυνατοί !” Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε ακόμα και σήμερα...

Για τις 12 χιλιάδες Έλληνες στη Νυρεμβέργη μία κοινότητα ήταν και είναι απαραίτητη. Από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, συγκέντρωσε τους Έλληνες και τους ελληνικούς εθνικοτοπικούς συλλόγους υπό τη σκεπή της. Έγινε ο αντιπρόσωπος του Ελληνισμού στο Δήμο της Νυρεμβέργης. Με το δήμο δεν έχει μόνο πολιτιστικές διασυνδέσεις αλλά κατά κάποιον τρόπο και κοινωνικοπολιτικές, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι έδωσε τη δυνατότητα η Κοινότητα να παίζει το ρόλο της στην πολιτική ζωή της γερμανικής κοινωνίας. Συμμετείχε και συμμετέχει με αντιπροσώπους σε πολλές επιτροπές του δήμου, ταυτόχρονα ενδιαφέρεται και για τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας. Έχει λόγο στις δημοτικές αρχές μέσω του “συμβουλίου αλλοδαπών” αλλά και μέσω των δύο Ελλήνων δημοτικών συμβούλων, έναν της SPD και ένα της CSU. Είναι μέλος της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Κοινοτήτων της Γερμανίας και διατηρεί σχέσεις με το υφυπουργείο Αποδήμου Ελληνισμού. Με λίγα λόγια είναι μία ζωντανή Κοινότητα με αρκετές δραστηριότητες.
Το 2006 μέλη της Κοινότητας έγραψαν το ιστορικό της και γενικά την ιστορία του ελληνισμού της Νυρεμβέργης και των γειτονικών πόλεων σε ένα βιβλίο, που όπως το ονόμασε ένας από τους συντάκτες είναι ” Η ιστορία του Έλληνα μετανάστη στη Νυρεμβέργη, αλλά και σε όλη τη Γερμανία. Είναι ταυτόχρονα η Βίβλος για τις επόμενες γενιές των Ελλήνων μεταναστών”.
Τα τριάντα χρόνια που πέρασαν, ήταν για την Ελληνική κοινότητα ένας συνεχής αγώνας για επιβίωση, εδραίωση και ανάπτυξη. Δεν ήταν εύκολο χωρίς οικονομικά, με μία μικρή συνδρομή που και αυτή οι συμπατριώτες μας δεν τη διέθεταν, να ανταποκριθεί στα έξοδα που είχε. Πολλές φορές πλήρωναν τη γραφική ύλη τα ίδια τα μέλη του ΔΣ ή από μικρές δωρεές. Μετά από κάθε νέα εκλογή για το ΔΣ, από τα εφτά η εννέα εκλεγέντα μέλη, ζήτημα ήταν να εργάζονταν τα τρία η τα τέσσερα στις αρμοδιότητες που ανελάμβαναν. Είναι γνωστό ότι πολλές φορές εμείς λειτουργούμε με μία σχετική φιλοδοξία ή με την καθοδήγηση της πολιτικής οργάνωσης που ανήκουμε, ξεχνώντας ότι βρισκόμαστε και ζούμε σε μία άλλη χώρα εκτός της πατρίδας μας και εδώ στην ΟΔΓ οι συνθήκες ζωής και εργασίας, κακές ή καλές , είναι κοινές για όλους μας... Δεν είμαστε στο σπίτι μας να κάνουμε κουμάντο όπως εμείς θέλουμε. Η νοοτροπία του “διήρε και βασίλευε” κυριαρχούσε και στην δική μας παροικία κι αυτό πολλές φορές δυσκόλευε και δυσκολεύει την Κοινότητα να προχωρήσει ομαλά στο έργο της και να πετύχει περισσότερα θετικά πράγματα για τον ελληνισμό της Νυρεμβέργης. Εκτός αυτού, όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε και ακόμα υπάρχει έλλειψη επιτροπών, αυτές που θα απαλλάξουν τα δύο τρία άτομα του ΔΣ από το βάρος των υπευθυνοτήτων. Όμως παρόλα τα προβλήματα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα των 30 ετών και παρόλη την οικονομική κρίση που σήμερα διανύουμε, η Ελληνική Κοινότητα Νυρεμβέργης υπήρχε και θα υπάρχει σίγουρα και στο μέλλον.
Στην πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση που οργανώθηκε, στις 21 Γενάρη το απόγευμα, παραυρέθηκαν και χαιρέτησαν: ο κ. Christian Vogel αντιπρόσωπος του δημάρχου Νυρεμβέργης κ. Ulrich Maly, επίσης ο αστυνομικός διευθυντής κ.Stahl, εξήρε την ομαλή συμβίωση μεταξύ της γερμανικής κοινωνίας και της ελληνικής παροικίας, ο Έλληνας ιερέας Αλέξανδρος Τζατζάνης, ευχήθηκε στη κοινότητα να συνεχίσει να υπάρχει και στα επόμενα 50 χρόνια.
Ο πρόεδρος της κοινότητας κ। Γιάννης Δαουράκης χαιρέτησε τους αντιπροσώπους των πολιτικών παρατάξεων του δήμου της Νυρεμβέργης τις πολιτιστικές οργανώσεις και συλλόγους, τους αντιπροσώπους των ελληνικών κοινοτήτων των γειτονικών πόλεων, τους ελληνικούς εθνικοτοπικούς, συλλόγους στη Νυρεμβέργη, επίσης χαιρέτησε τους προσκεκλημένους ονομαστικά και όλους αυτούς που συνέβαλαν και συνέφεραν στη λειτουργία και την οργάνωση της γιορτής. Στο φινάλε ο συμπατριώτης μας Διαμαντής Γκίκας πρόβαλλε, με φωτεινές εικόνες και μουσική ,την ιστορία των Ελλήνων μεταναστών, πως έφτασαν και πως εγκαταστάθηκαν με τις οικογένειές τους στη Νυρεμβέργη. Ένας μεγάλος μπουφές με ορεκτικά και άλλα ελληνικά εδέσματα που έφτιαξαν οι γυναίκες της κοινότητας ήταν στη διάθεση των προσκεκλημένων. Ο ποντιακός σύλλογος νέων, υπό τη διεύθυνση του κ. Δημ. Λαμπρόπουλου, ενθουσίασε με χορούς και μουσική από τον Πόντο. Η εκδήλωση έκλεισε με ελληνική μουσική από το συγκρότημα „Όραμα”. Ήταν μία πολύ ωραία βραδιά ένα μικρό έγχρωμο πανηγύρι.
Σπύρος Γκάρος

Γίνε κι΄εσύ βουλευτής. Μπορείς!!!

Γιά να πω την αλήθεια, ποτέ δεν είχα σε καμμιά εκτίμηση την πολιτική και περισσότερο τους πολιτικούς της χώρας μας εκτός κάποιων, πάρα πολύ ολίγων εξαιρέσεων. Κάποιων εξαιρέσεων, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Από τα εφηβικά μου χρόνια, την εποχή που το κάθε νέος αρχίζει να ασχολείται με τους επαγγελματικούς του προσανατολισμούς, ποτέ δεν με απασχόλησε η πολιτική σαν επάγγελμα. Ίσως θέμα ιδιοσυγκρασίας, ίσως ο χαρακτήρας μου, ίσως η οπτική γωνία από την οποία ήθελα να βλέπω την ζωή, τους ανθρώπους, την κοινωνία।

Στο κτίριο αυτό σιτίζονται τριακόσια παλιόσκυλα και χίλιοι τετρακόσιοι κοπρίτες

Η μοίρα όμως τα έφερε έτσι, ώστε να με βρει η πολιτική απέναντί της από το μετερίζι του δημοσιογράφου. Φυσικά, λόγω επαγγέλματος, μαζύ με όλα, πάντοτε με απασχολούσαν και οι οικονομικές αποζημιώσεις των πολιτικών της πατρίδας μας. Ποτέ μου όμως δεν θέλησα ή δεν κατάφερα να ασχοληθώ διεξοδικά με αυτές. Γιά τον απλούστατο λόγο. Δεν ήθελα ούτε να μπλέξω αλλά ούτε και να νοιώσω άσχημα. Δεν ήθελα να νοιώσω μιά ακόμη πιό μεγάλη συχαμάρα γι΄αυτούς, που ήδη συχαινόμουν από τις πρώτες επαγγελματικές μου επαφές που είχα μαζύ τους. Όμως ένα δημοσίευμα της ημερήσιας εφημερίδας ΑΛΗΘΕΙΑ της Χίου - αναδημοσίευση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ των Αθηνών - μου άναψε το ενδιαφέρον αφού αυτά που διάβασα ειλικρινά είναι απίστευτα γιά ένα τόσο φτωχό κράτος όπως είναι η δύστυχη Ελλάδα μας. Γιά ένα κράτος, που δεν ντρέπεται να μας δείχνει στην τηλεόραση τους πολίτες του να σεργιανίζουν στις λαϊκές αγορές και να μετράνε τα λιγοστά χρήματά τους γιά να ψωνίσουν κάτι γιά το πιάτο των παιδιών τους. Ανθρώπους που αρκούντε μόνο στα απολύτως απαράιτητα.
Συγκρατήστε λοιπόν τα νεύρα σας και την ψυχραιμία σας, αλλά και τις βλαστήμιες που θα φτάσουν στα χείλια σας και απολαύστε πόσο στοιχίζει στον Έλληνα φορολογούμενο το λεγόμενο Ελληνικό Κοιονοβούλιο. Αυτό το κτίριο, που έχει την ατυχία να στεγάζει τους τριακόσιους φωστήρες της πατρίδας μας και κάποιες χιλιάδες ακόμη παρατρεχάμενους, γύρω απ΄αυτούς και να διαφεντεύει τις τύχες του λαού της.

" Εγώ δεν χρειάζομαι γυμναστήριο."
Η μηνιαία αποζημίωση λοιπόν, του κάθε βουλευτή ανέρχεται στο ποσό των 5.617 ευρώ τον μήνα, σαν βασικό μισθό μόνο, ενώ επί πλέον εισπράτει 1.123 ευρώ τον μήνα γιά έξοδα γραφείου, 450 ευρώ τον μήνα γιά έξοδα κίνησης, 730 ευρώ τον μήνα γιά ταχυδρομικά τέλη, ενώ υπάρχει και μιά αποζημίωση της τάξης των 2.500 ευρώ τον μήνα σε όσους συμμετέχουν σε επιτροπές της Βουλής. Τι κάνουν αυτές οι επιτροπές; Συγνώμη, αλλά τέτοιες ερωτήσεις δεν επιτρέπονται. " Θα σας αφήσω. Έχω να πάω γυμναστήριο."
Ακόμη δικαιούνται και εισπράτουν 15.000 ευρώ ετησίως γιά οκτώ – μάλιστα, γιά οκτώ- τηλεφωνικές γραμμές, 250 ευρώ μηνιαίως γιά το κινητό τους, 5.500 ευρώ γιά εφ΄άπαξ οργάνωση του γραφείου τους, 1.000 ευρώ μηνιαίως γιά ενοίκιο σπιτιού ή ενοικίαση ξενοδοχείου επιλεγμένο από τη Βουλή, δωρεάν αυτοκίνητο με άδεια κυκλοφορίας εντός του δακτυλίου της Αθήνας, υλικό αλληλογραφίας και δωρεάν γυμναστήριο. Τώρα μην με ρωτήσετε τι χρειάζεται σε έναν βουλευτή το δωρεάν γυμναστήριο διότι αμφιβάλω αν και οι ίδιοι θα μπορούσαν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Εγώ, προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ σε γυμναστήριο τον Μητσοτάκη, τον Σημίτη, τον Πάγκαλο, τον Βενιζέλο. Τέλος πάντων. Ο Βενιζέλος το αποφεύγει το γυμναστήριο.
Και δεν τελειώνουμε εδώ. Επί πλέον οι κ.κ. βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίο δικαιούνται και έχουν τέσσερεις υπαλλήλους απεσπασμένους από τον Δημόσιο τομέα οι οποίοι, φυσικά, πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο, έναν συνεργάτη διορισμένο από την Βουλή με διδακτορικό πτυχίο ή μεταπτυχιακό, του οποίου οι αποδοχές ξεπερνούν τις 2.300 ευρώ μηνιαίως και έναν αστυνομικό, ο οποίος φυσικά και αυτός πληρώνεται από το Ελληνικό Δημόσιο.
"Εγώ τι να πάω να κάνω στο γυμναστήριο;"

Μην βιάζεσθε και δεν τελειώσαμε ακόμη. Βουλευτής είναι αυτός. Δεν μπορεί να μείνει μόνο με αυτά τα.... ολίγα। Ο Έλληνας βουλευτής λοιπόν μετά από μιά θητεία τεσσάρων ετών δικαιούται σύνταξη η οποία ξεπερνάει το ποσόν των

5500 ευρώ μηνιαίως και κάποια ακόμη ευργετήματα. Οι κρατήσεις που καταβάλει από το ποσόν της σύνταξής του είναι μόνο 374 ευρώ τον μήνα।

Φυσικά υπάρχουν και........ οι αδήλωτοι πόροι, αν κάποιος από αυτούς αποφασίσει να μπλεχτεί – και είναι αρκετοί αυτοί που έχουν μπλεχτεί - σε υποθέσεις όπως η Ζήμενς, το Βατοπαίδι, τα ομόλογα, το χρηματιστήριο και τόσα άλλα σκάνδαλα, όπου από αυτές τις...... δραστηριότητες οι πόροι είναι πολύ πιό μεγάλοι από όσα του προσφέρει το ελληνικό κράτος. Καταλαβαίνετε λοιπόν γιά τι ποσά μιλάμε, που μπαίνουν στην τσέπη του κ. βουλευτή. Δικαιολογημένα η Βάσω Παπανδρέου είχε πει. “Κάποιοι σύντροφοι έχουν πλουτίσει από την πολιτική.” Φυσικά δεν γνωρίζουμε αν συμπεριλαμβάνει τον εαυτό της στους....συντρόφους.
Θα μου πείτε, λογικά και δικαιολογημένα, ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν και κάποιες υποχρεώσεις। Βεβαίως και έχουν υποχρεώσεις। Παρακαλώ απολαύστε και τις υποχρεώσεις τους। Μπορούν να εμφανίζονται στη Βουλή όποτε θέλουν και να απουσιάζουν πάλι όποτε θέλουν। Μπορούν να εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα δυό και τρεις φορές την εβδομάδα και να μας ζαλίζουν με τις ασυναρτησίες, τις αρλούμπες και τα ψέμματα, που μας αραδιάζουν। Κι΄ακόμη μπορούν να διορίζουν τους δικούς τους ανθρώπους και να αποφασίζουν αυτοί γιά το μισθό τους। Σ΄αυτό το κεφάλαιο ένα ωραίο παράδειγμα έδωσε στο παρελθόν ο πρώην υπουργός Απασχόλησης επί ΝΔ κ. Μαγγίνας διορίζοντας και τα τρία παιδιά του στο Δημόσιο. Είναι γνωστό ότι αν κάποιος ψάξει στους διάφορους τομείς του Δημόσιου Τομέα θα συναντήσει αδέλφια, παιδιά, ανήψια, ξαδέλφια, νύφες, γαμπρούς, μπατζανάκηδες ακόμη και κουμπάρους υπουργών και βουλευτών να έχουν στρογγυλοκαθήσει στην καρέκλα του Δημοσίου. Συνεδρίαση για τον προϋπολογισμό και η μισή Βουλή είναι άδεια.
Εάν λοιπόν έχετε την υπομονή και τις μαθηματικές γνώσεις να κάμετε τους σχετικούς λογαριασμούς με τα ποσά που παραθέτω πάρα πάνω και με τον αριθμό αυτών που απολαμβάνουν αυτά τα ποσά, ειλικρινά θα μείνετε άφωνοι. Θα διαπιστώσετε ότι το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού της πατρίδας μας σπαταλάται γιά να απολαμβάνουν όλοι αυτοί οι άχρηστοι τις βουλευτικές τους αποζημιώσεις. Και μετά ο απλός και φούκαρας Έλληνας πολίτης αναρωτιέται γιατί έχουμε ΔΝΤ κατοχή, γιατί έχουμε μνημόνειο, γιατί τα ταμεία δεν έχουν χρήματα γιά τις συντάξεις, γιατί δεν υπάρχει σύστημα Υγείας, γιατί η Παιδεία νοσεί, γιά ποιό λόγο τίτοτα δεν λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα, γιατί σε τελική ανάλυση θα πρέπει ο Έλληνας φορολογούμενος να δουλεύει πεινώντας μέχρι τα εβδομήντα του. Μα απλούστατα. Γιά να αμοίβονται οι βουλευτές μας. Πολύ σωστά είπε κάποιος ότι αν κλείσει η Βουλή για δέκα χρόνια η Ελλάδα θα ξεχρεώσει.
Αυτός είναι ο λόγος που ένα πλήθος από ξεπεσμένους ηθοποιούς, από αποτυχημένους τραγουδιστές, από παροπλισμένους αθλητές ακόμη και δημοσιογράφους αποφασίζουν να πολιτευτούν και βγαίνουν στα μπαλκόνια προσπαθώντας να μας πείσουν ότι θα αγωνιστούν γιά το καλό της Ελλάδας και όχι γιά την τρύπια τσέπη τους।
Γι΄αυτό φίλοι μου σαν τίτλο του σημειώματος αυτού έγραψα. “Γίνε κι΄εσύ βουλευτής. Μπορείς.” Να συμπληρώσω. Και αξίζει!!!
Ζητώ συγνώμη που, στο σημείωμα αυτό, στις λέξεις βουλευτής και υπουργός δεν γράφω το πρώτο γράμμα κεφαλαίο όπως ορίζουν οι κανόνες της ελληνικής γραμματικής. Είναι από τη μεγάλη εκτίμηση που τους έχω.

Παγκοσμιοποίηση ή το παγκόσμιο δράμα.

Το "Καφενείο Ελλάς" έχει την τιμή και σήμερα να φιλοξενεί άρθρο του καλού φίλου και εξαίρετου δημοσιογράφου Σπύρου Γκάρου από την Γερμανία.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα σύμπλεγμα αποτελούμενο από την οικονομία, πολιτική, περιβάλλον, πολιτισμός, πληροφορική κτλ.
Στο άκουσμα της είναι μία λέξη φανταστική, μία λέξη που δημιουργεί μεγάλες ελπίδες στους ανθρώπους, ότι η παγκοσμιοποίηση θα τους λύσει τα τεράστια προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της καταστροφής του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001 της αυξανόμενης τρομοκρατίας. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Όπως αποδείχτηκε, η παγκοσμιοποίηση είναι η μαύρη τρύπα που καταπίνει τις κοινωνίες των χαρακτηριζόμενων υποανάπτυκτων και οικονομικά αδύναμων χωρών. Με λίγα λόγια είναι η συμμαχία των μεγάλων τραστ της βιομηχανίας, του εμπορίου και των χρηματαγορών των ΗΠΑ και της Ε.Ε, η νέα τάξη πραγμάτων, όπως αυτοί την ονομάζουν(Joseph Stiglitz), είναι οι ακρίδες του καπιταλισμού, ( έτσι τους χαρακτήρισε o Müntefering (Μιντεφέρινγκ ), ένας Γερμανός πολιτικός του σοσιαλοδημοκρατικού κόμματος -SPD). Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα πολιτικό-οικονομικό σύστημα που στο πέρασμά του ισοπεδώνει τα πάντα, αυξάνει την ανεργία και τη φτώχεια, μεγαλώνει την καταστροφή του περιβάλλοντος και προωθεί την τρομοκρατία όταν το ίδιο γίνεται τρομοκράτης. Μία εβδομάδα μετά από την επίθεση στους πύργους της Ν. Υόρκης, στις 11.09.2001, το γερμανικό περιοδικό, Der Spiegel (Ο Σπήγκελ), έγραψε ένα άρθρο με τον τίτλο:
Η παγκοσμιοποίηση είναι ο καθημερινός τρομοκράτης. Πριν από λίγα χρόνια, όταν ο Bush (Μπους) στις ΗΠΑ απειλούσε το Ιράκ με πόλεμο, ήταν πολλοί οι πολιτικοί στην Ευρώπη που είχαν δηλώσει, ότι είναι μεγάλο λάθος, η τρομοκρατία να αντιμετωπίζεται με τρομοκρατία.

Σήμερα έχει καθαρά αποδειχτεί, ότι η παγκοσμιοποίηση αχρηστεύει τις τοπικές διοικήσεις δημιουργώντας μία απρόσωπη γραφειοκρατεία που κάνει τις κυβερνήσεις ανίκανες να εφαρμόσουν τα προγράμματά τους σε τοπικό επίπεδο. Μία μονόπλευρη ανάπτυξη με πάρα-πολλούς χαμένους και λίγους κερδισμένους. Να τονίσουμε, ότι οι συνεργαζόμενοι οργανισμοί, ΙWF(διεθνές νομισματικό ταμείο), WTO (οργανισμός διεθνούς εμπορίου που ιδρύθηκε το 1995, σε αντικατάσταση του GATT), και η Διεθνή Τράπεζα, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην υποτιθέμενη ανάπτυξη των ονομαζόμενων υποανάπτυκτων χωρών και όλων αυτών των χωρών που συντηρούνται από δάνεια, όπως σήμερα συμβαίνει και με τη δική μας πατρίδα. Οι μισθοφόροι αυτών των τριών οικονομικών οργανισμών παρουσιάζονται σαν πυροσβέστες του διεθνούς οικονομικού συστήματος, πλην όμως αυτό δεν τους εμποδίζει σε κάθε ευκαιρία να γίνονται και εμπρηστές.

Ο γνωστός Ρίβλιν (Rivlin) στο πρελούντιο, του Μιτσέλ Κέρτσμαν (Michel Kertman) , ενός σημαντικού γνώστη των εθίμων και συνηθειών της βορειοαμερικανικής ολιγαρχίας, έδωσε το σύνθημα: ...φάγε ή πέθανε, σκότωσε για να μη σε σκοτώσουν..., αυτό σήμερα είναι η επικρατούσα συναλλαγή. “...Όποιος κυριαρχεί στις διεθνείς αγορές, εξοντώνει τους ανταγωνιστές του. Στο λεξιλόγιό του έχει πάντα τη σφραγίδα του πολέμου και της καταστροφής. Όλες οι μεγάλες Hight – Tech επιχειρήσεις, κατάφεραν να γίνουν τεράστιες διοικούμενες από ψυχρούς δολοφόνους. Για να ανεβεί κανείς σ' αυτά τα ύψη, πρέπει να είναι ένας τέλειος καρχαρίας...” (M. Kertzman).
Από τη στιγμή λοιπόν που αυτοί οι οργανισμοί δανείζουν χρήματα αυτόματα επιβάλλουν και τους όρους τους, δηλαδή πώς και πού αυτά θα διατεθούν, ώστε να εξασφαλίσουν την είσπραξη των τόκων, αλλά και την επιστροφή του κεφαλαίου που δάνεισαν, βέβαια σε δολάρια. Πρακτικά, αυτή είναι μία ωραία μέθοδος να ελέγχουν και να συγκυβερνούν στη δανειολήπτρια χώρα. Για να εξοφληθεί το δάνειο είναι απαραίτητο να επενδυθεί αυτό στη βιομηχανική ανάπτυξη και σε επιχειρήσεις οι οποίες θα γίνουν ανταγωνιστικές στη διεθνή αγορά. Βέβαια ελάχιστες φορές συμβαίνει αυτό. Οι εμπειρίες απέδειξαν ότι το 20 – 25% τού δανείου πηγαίνει σε μίζες, κοινώς λαδώματα, στους πολιτικούς και διοικητικούς υπαλλήλους. Ένα άλλο μέρος των χρημάτων επενδύεται σε πολυτελή καταναλωτικά αγαθά, και σε μεγάλα έργα που δεν αποδίδουν κανένα κέρδος στην οικονομία της χώρας. Τέλος, μία μεγάλη επένδυση πηγαίνει σε εξοπλισμούς, μέσω των οποίων, η άρχουσα τάξη να μπορεί σε οποιαδήποτε στιγμή ακαριαίως ν' αντιμετωπίσει μία ενδεχόμενη εξέγερση του Λαού. Η ανάπτυξη στη χώρα είναι μηδενική με αποτέλεσμα αυτή να πρέπει να δανειστεί πάλι για να ξεπληρώσει το παλιό δάνειο κ.ο.κ. Δηλαδή ένας φαύλος κύκλος. Με αυτό το σύστημα οι τρεις σύμμαχοι: η Διεθνής Τράπεζα, το ΔΝΤ και ο Οργανισμός διεθνούς εμπορίου WTO, κυριαρχούν και εκμεταλλεύονται τα φυσικά αποθέματα της χώρας που δανείζουν, ένα είδος αποικιοκρατίας. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 ο πρόεδρος της Τανζανίας, δανειολήπτρια του ΔΝΤ χώρα, Julius Nyerere (Γιούλιους Νιερέρε), αγανακτισμένος έθεσε το ερώτημα: ....δηλαδή τι θέλετε; Ν' αφήσουμε τα παιδιά μας να πεθαίνουν από την πείνα για να εξοφλήσουμε το χρέος μας;...
...Οι παραπάνω τρεις οργανισμοί ισχυρίζονται, ότι δεν αντιπροσωπεύουν καμία πολιτική ιδεολογία. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Στην πράξη αυτοί είναι το μακρύ χέρι των υπηρεσιών των υπουργείων, οικονομικών και εξωτερικών των ΗΠΑ. Η εξάρτηση αυτή διαπιστώθηκε όταν το φθινόπωρο 2001 η Ουάσιγκτον κύρηξε τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας αλλά και εναντίον του Αφγανιστάν... (Michel Chossudofsky)
Ένας Άγγλος ρεπόρτερ είχε τότε γράψει: Το ΔΝΤ και η Διεθνής Τράπεζα είναι παραρτήματα του αμερικάνικου αντιτρομοκρατικού οπλοστασίου. Οι ΗΠΑ δε χάνουν το χρόνο να αποζημιώνουν τους συμμάχους τους ανάλογα, όπως π.χ συνέβει με το Πακιστάν. Στα τέλη του Σεπτέμβρη 2001 το διεθνές νομισματικό ταμείο, πήρε την εντολή από το υπουργείο οικονομικών να χορηγήσει
135 εκατ. δολάρια στη στρατιωτική κυβέρνηση του Πακιστάν, ταυτόχρονα η Ουάσιγκτον έλυσε το εμπάρκο που είχε επιβληθεί το 1998 σ' αυτή τη χώρα, ένεκα των δοκιμών της Α- βόμβας.
Στο φάκελο Πακιστάν, όπως τον παρουσιάζει ο τότε αρμόδιος για το ΔΝΤ Conny Lotze, αναφέρονται τα εξής: Χορηγήσαμε στις 23 του Σεπτέμβρη μία οικονομική βοήθεια 596 εκ. Δολάρια. Κατά τον έλεγχο που διενεργήσαμε, μείναμε ικανοποιημένοι από τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησε η στρατιωτική κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ.
Η πραγματική όμως βοήθεια που χορηγήθηκε στη στρατιωτική κυβέρνηση ήταν
2,5 δισεκατομμύρια δολάρια, ταυτόχρονα εξοφλήθηκε, με διάφορους τρόπους , το εξωτερικό χρέος αυτής της χώρας, το οποίο ανήρχετο 37 δισεκατομμύρια δολάρια.
Μη ξεχνάμε, ότι ήταν η εποχή που η Ουάσιγκτον, ετοιμαζόταν να επεμβεί στρατιωτικά στο Αφγανιστάν και είχε την ανάγκη και τη συνεργασία του γειτονικού Πακιστάν. Εκτός αυτού οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, (CIA) συνεργάζονται στενά με αυτές της στρατιωτικής κυβέρνησης του Πακιστάν (ISI).

Σε μία τελευταία στατιστική των Ηνωμένων Εθνών διαβάζουμε ότι, από τα 6,5 δισεκ. ανθρώπων σ' αυτόν τον πλανήτη, το 1/3 ζει μόνο με 1 δολάριο την ημέρα. Δηλαδή κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σύμφωνα με το ρυθμό της παγκοσμιοποίησης, όπως οι τεχνοκράτες την φαντάζονται, στις επόμενες δεκαετίες, υπολογίζεται. ότι θα προστεθεί στους πεινασμένους ακόμα ένα δισεκατομμύριο.

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo Chaves (Ούγκο Τσάβες), το Δεκέμβριο 2007, σε μία ομιλία του στο πανεπιστήμιο της Βραζιλίας είχε αναφέρει τα εξής: (... εσείς οι άρχοντες με τις βίλες και τις αυτοκρατορίες κλεισμένες στα ψηλά τείχη, με τους οπλισμένους φύλακες που προστατεύουν τα κάστρα σας, εσείς οι αριστοκράτες και εσείς της μεσαίας τάξης, τι θα κάνετε όταν οι μεγάλες μάζες των ξεριζωμένων, των απαλλοτριωμένων, και καταραμένων έρθουν εναντίων σας; Πείτε μου, τι θα κάνετε; Οι πρώτες αναλαμπές φωτίζουν ήδη τον ορίζοντα... ) Σίγουρα μία ημέρα αυτές οι μάζες θα απαιτήσουν αυτά που οι ακρίδες του καπιταλισμού τους κλέβουν. Σύμφωνα με τις στατιστική των Ηνωμένων Εθνών, κάθε επτά δευτερόλεπτα, κάπου στον κόσμο, πεθαίνει ένα παιδί κάτω των 10 ετών από την πείνα και το ακατάλληλο πόσιμο νερό, 850 εκατομμύρια άνθρωποι είναι τα θύματα μιας διαρκούς κατάστασης ασιτίας (J. Ziegler - FAO).
Απέναντι στους ολίγους, που δε γνωρίζουν τον πλούτο που κατέχουν, στέκονται εκατομμύρια θύματα της πείνας, των επιδημιών, των διαλυμένων οικογενειών. Στο κέντρο της νέας τάξης πραγμάτων βρίσκονται τα νέα αφεντικά του κόσμου, οι κυνηγοί του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι βαρώνοι των πολυεθνικών της βιομηχανίας, του εμπορίου και οι κερδοσκόποι των χρηματαγορών.
Το αόρατο χέρι μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, δεν καταστρέφει μόνο τις ανθρώπινες κοινωνίες, και τη φύση, αλλά αποφασίζει ποιος θα πρέπει να ζήσει και ποιος να πεθάνει।


Σπύρος Γκάρος
Βιβλιογραφία:
Michel Chossudofsky : Global Brutal
Jean Ziegler (UNO) : Die neuen Herscher der Welt
Joseph Stiglitz : Die Schatten der Globalisierung

Ο Θώδορος Πάγκαλος, το στόμα του και οι κοπρίτες.

Όχι! Δεν είναι κοπρίτης Ο Πάγκαλος είναι!

Καλημέρα σας κ. Πάγκαλε.
Ή μάλλον κ. Αντιπρόεδρε της Κυβέρνησης της Τρώϊκας και του Μνημονείου.
Είμαι ο γιός ενός κοπρίτη. Όπως γιός κοπρίτη είναι και ο αξιοσέβαστος συνάδελφός σας και συνονόματός σας κ. Θοδωρής Ρουσσόπουλος. Ο ευσεβής χριστιανός και τακτικός επισκέπτης του Βατοπεδίου. Θυμάστε εκείνα τα ιστορικά λόγια του στο Ελληνιικό Κοινοβούλιο. “Είμαι γιός ενός ταχυδρόμου” Κοπρίτης λοιπόν κι’ αυτός κοπρίτης κι’εγώ Αυτό το επίθετο δώσατε στους δημοσίους υπαλλήλους। Κι’ εγώ είμαι γιός δημοσίου υπαλλήλου κ Πάγκαλε. Βέβαια τον κοπρίτη πατέρα μου δεν τον διόρισε στο δημόσιο κάποιος αρχικοκοπρίτης πολιτικός αλλά η προσφορά δώδεκα χρόνων πολέμου για την πατρίδα του.
Πριν να γίνει κοπρίτης ξεκίνησε πολεμώντας από τα Ιωάννινα το 1912 πέρασε Μπιζάνι, Φάρσαλα, Θεσσαλονίκη. Από κει προχώρησε στη Σμύρνη πολεμώντας συνέχεια, για να περάσει τον Σαγγάριο και να επιστρέψει το 1922 στην Αθήνα χωρίς κανένα μέλλον. Βλέπετε κ. Πάγκαλε δεν είχε την πρόνοια να συνδεθεί με κοπρίτες πολιτικούς. Πάλι καλά που εκείνη την εποχή η πατρίδα του είχε την καλωσύνη να τον ανταμείψει δίνοντάς του μια θέση κοπρίτη στο Τελωνείο. Έτσι κι’ εγώ λοιπόν, θέλοντας και μή, πέρασα όλη την ζωή μου σαν γιός ενός κοπρίτη.

Περιμένοντας τον διορισμό τους.
Βέβαια, από ό,τι μπορώ να θυμάμαι, ο πατέρας μου, σε όλη τη διάρκεια της πολύχρονης υπηρεσίας του δεν έννοιωσε ποτέ κοπρίτης. Και τούτο διότι ο κόσμος τότε δεν είχε ακόμη εμπλουτισθεί με το κοιλιακό λεκτικό φαινόμενο «Πάγκαλος ».
Μετά από την πολύχρονη υπηρεσία του ο κοπρίτης πατέρας μου λοιπόν όταν συνταξιοδοτήθηκε δεν είχε, σαν περιουσία, τίποτα πάρα πάνω από το πολύ χαμηλό ποσό της σύνταξής του. Και τούτο, διότι δεν επέτρεψε στον εαυτό του να είναι μαζύ σας όταν τα τρώγατε. Διότι είπατε ότι “....μαζύ τα φάγαμε....” αλλά όλοι γνωρίζουν ότι μόνοι σας τα απολαύσατε. Άρα δεν τα φάγαμε μαζύ αξιοσέβαστε αντιπρόεδρε. Μόνοι σας τα καταβροχθήσατε. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι του κ Πάγκαλου
Όσο για μας, τα παιδιά του κοπρίτη πατέρα μας, προτιμήσαμε να μείνουμε μακρυά από τις δημόσιες κοπροϋπηρεσίες. Παρ’ όλο που είχαμε το δικαίωμα ένας από μας να γίνει κοπρίτης, εμείς προτιμήσαμε να μείνουμε απ’ έξω. Βλέπετε είχαμε την τύχη τότε να διαβάζουμε τον Ελεύθερο Τύπο.Την εφημερίδα που γράφεται από ζώα και διαβάζουν τα ζώα, όπως πολύ σωστά, χωρίς ίχνος ντροπής και αξιοπρέπεστατα είπατε.
Λένε κ. Αντιπρόεδρε της Τρώϊκας και του Μνημονείου ότι ο άνθρωπος πρέπει να βουτάει τη γλώσσα του στο μυαλό του πριν μιλήσει. Εσείς κάτι τέτοιο δεν το τολμάτε και πολύ σωστά κάνετε. Υπάρχει κίνδυνος να την φάτε και αυτήν και τότε τι θα απογίνει η Ελλάς χωρίς τη γλώσσα του Πάγκαλου; κ Πάγκαλε। Ζητώ μια θέση στο Δημόσιο
Λένε, οι κακές γλώσσες ότι όλα αυτά τα κάνετε για να αποσπάσετε την προσοχή του ελληνικού λαού από τις πράξεις του κ. Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης. Προσωπικά δεν το πιστεύω. Απλούστατα κ. Αντιπρόεδρε της Τρώϊκας και του Μνημονείου, εγώ πιστεύω ότι δεν μπορείτε νε ελέγξετε το στόμα σας τόσο στα εισερχόμενα όσο και στα εξερχόμενα. Ακόμη και οι συνέντευξή σας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στους “φοιτητές του κώλου,” όπως τους αποκαλέσατε, ήταν από τα εξερχόμενα του στόματός σας το οποίον δεν ελέγχετε. Εκεί, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, σας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσετε και για τους αγωνιστές του ’21, τους οποίους αποκαλέσατε “μια χούφτα χωριάτες αγράμματοι που δεν μιλούσαν ελληνικά” Να πω ότι αγνοείτε την ελληνική ιστορία, μάλλον θα σας αδικήσω Οπότε για άλλη μια φορά διαπιστώνεται η έλλειψη ελέγχου του στόματός σας

Δημόσιος υπάλληλος του Πάγκαλου εν ώρα εργασίας
Τελικά κ। Αντιπρόεδρε της Τρώίκας και του Μνημονείου, μήπως θα καταφέρετε κάποια φορά να πείτε στον ελληνικό λαό γιατί αποφασίσατε να γίνετε πολιτικός; Θα πείτε στον ταλαίπωρο ελληνικό λαό τι θέλετε μέσα στον πολιτικό χώρο της Ελλάδας; Θα καταφέρετε να πείτε στον ελληνικό λαό τι ζητάτε στην κυβέρνηση; Για να μπορέσουμε κι’ εμείς να ρωτήσουμε τον κ। Πρωθυπουργό, για πιό λόγο σας έχρησε αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του। Αν ο ελληνικός λαός περιμένει να γλυτώσει από τον γκρεμό που τον οδηγήσατε έχοντας αντιπρόεεδρό του εσάς, τότε κ। Πάγκαλε δεν είναι και πολύ μακρυά το

βάραθρο που θα κατρακυλήσει η χώρα μας।

\

Το κόμμα της Αλέκας

Κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα δίνουν στο ΚΚΕ μια ποσοστική εκλογική άνοδο ψήφων που φτάνει το 8% από το 6% που είχε κατρακυλήσει. Βέβαια αυτό το 2% δεν λέει τίποτα και δεν πρέπει να καταμετρηθεί σαν κάποια νίκη αν δούμε τον τρόπο που ακολούθησε και τις συνθήκες που επικρατούσαν για να φτάσει μέχρι το κόμμα. Δίοτι όλοι αυτοί δεν είναι ούτε οπαδοί, ούτε φίλοι, ούτε συμπορευόμενοι, ούτε καν συμπαθούντες. Είναι αυτοί, που στις τελευταίες τοπικές εκλογές για να τιμωρήσουν τα δυό μεγάλα κόμματα δεν ήξεραν τι να κάνουν την ψήφο τονς και μια και δεν αποτελούσε κάποιο διεκδικητικό στοιχείο γι’ αυτούς, την αγνόησαν. Έτσι – στην κυριολεξία – την πέταξαν στο κόμμα της Αλέκας. Θα σας φανεί παράξενο αλλά αυτό πλέον θα πρέπει να είναι το όνομα του ΚΚΕ. “Το κόμμα της Αλέκας”. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πορεία του ΚΚΕ από τα νεανικά μου χρόνια. .Ήταν τότε, αμέσως μετά το τέλος του Β! Παγκοσμίου πολέμου. Ήταν τότε, που το ΚΚΕ ανέτελε ελπιδοφόρο και που εμείς, νέα παιδιά, ζητούσαμε μια καινούργια ζωή, μια άλλη κοινωνία, κάποια δικαιώματα και το ΚΚΕ μας υποσχόταν πολλά. Ήταν τότε που σ’ αυτό το κόμμα υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να κάνουν πολλά. Έζησα όλους αυτούς, που έδεσαν το όνομά τους με την πορεία του κόμματος κι’ έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους για το κόμμα αυτό, που τότε πραγματικά ήτανε το κόμμα του ελληνικού λαού. Η μεγάλη ελπίδα του. Βελουχιώτης, Βαφειάδης, Πορφυρογένης, Μπελογιάννης, Ιωαννίδης, Μπουκουβάλας, Φλωράκης, έτσι μερικά ονόματα στην τύχη, και που θα χρειαζόταν μια μεγάλη και ατέλειωτη σειρά για να τους ονομάσει κανείς όλους. Όλοι αυτοί, στις πρώτες γραμμές του αγώνα, έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτό πουτ πίστευαν, γι’ αυτό που έννοιωθαν, γι’ αυτό που έπρεπε. Για τον ελληνικό λαό.
Σήμερα η Αλέκα έχει γράψει στα παλιά της τα παπούτσια την κομμουνιστική ιδεολογία και τον ελληνικό λαό τον χρησιμοποιεί για τις ανόητες κόντρες της με τα αντίπαλα κόμματα και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Το κόμμα, έτσι όπως το έχει καταντήσει σήμερα, δεν έχει κανένα από τα παλιά του ιδανικά. Δεν έχει κανέναν στόχο και τελικά δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον. Απλά όλους αυτούς τους οπαδούς, που και αυτοί δεν γνωρίζουν αν είναι οπαδοί κι’ ακόμη δεν γνωρίζουν αν είναι κομμουνιστές, η Αλέκα τους χρησιμοποιεί προκειμένου να επιτυγχάνει τα εμπορικά σχέδια του Περισσού. Και τα σχέδια αυτά απλά είναι ότι το κόμμα αυτό πρέπει να υπάρχει όχι για να προσφέρει στο λαό και τη χώρα αλλά για να εμποδίζει την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας. Αυτό είναι το σκεπτικό της Αλέκας και των περί αυτήν. Και για να τα επιτύχει όλα αυτά έφτασε ακόμη και στην κατασκευή του ΠΑΜΕ (Πανελλήνιο Αγωνιστικό Μέτωπο ) Διότι περί προσχεδιασμένης κατασκεύης πρόκειται και όχι κάποιας ανάγκης.
Αν προσέξει κανείς την πορεία και τις δραστηριότητες αυτού του υποτιθέμενου «κινήματος» θα διαπιστώσει ότι δεν είναι τίποτε άλλο από μια ομάδα ανθρώπων, που σαν σκοπό έχουν να διοργανώνουν απεργίες, κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και ό,τι άλλο θα μπορούσε να εμποδίζει τη χώρα από του να βρει το δρόμο της. Μιά μάζα από εικοσάχρονα παιδιά, χωρίς κανένα σκοπό ύπαρξης, χωρίς κάποιο ιδανικό, κάποιο στόχο. Αυτός είναι ο στρατός, οι επαναστάτες, το υποτιθέμενο μέλλον της Ελλάδας. Παρατάσονται με το τσιγάρο στο στόμα, την κουκούλα και ρίχνουν ξύλο σε όποιον διαφωνεί με αυτούς. Αν αυτός είναι ο κομμουνισμός που ονειρευόταν ο Βελουχιώτης δίνοντας τη ζωή του, αν αυτός είναι ο κομμουνισμός που ανέπτυξε στην απολογία του ο Μπελογιάννης, τότε η κ. Παπαρήγα έχει αποτύχει οικτρά.
Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι και τα άλλα κομματικά στελέχη και οι σύμβουλοι που περιστοιχίζουν την Αλέκα δεν βρίσκονται σε καλύτερη κομματική κατάσταση. Αμφιβάλω αν γνωρίζουν γιατί υπηρετούν ένα κόμμα, που έχει το κομμουνιστικό όνομα και υποτίθεται ότι είναι κομμουνιστικό.
Η Αλέκα Παπαρήγα έχει έναν δικό της δρόμο πολιτικής πορείας, που αμφιβάλω αν έχει κάποια σχέση με την έννοια της πολιτικής και τα κομμουνιστικά δεδομένα. Δεν φτάνει μόνο να αρνείται και να αμφισβητεί τα πάντα στην οποιαδήποτε κυβέρνηση. Θα πρέπει κάποτε να καταλάβει ότι ο ελληνικός λαός από το ΚΚΕ περιμένει πολλά. Γιατί κάποτε το κάμμα αυτό ήταν η μεγάλη ελπίδα του ελληνικού λαού. Αλλοιώς ας αλλάξει το όνομά του και ας το λέει. “Το κόμμα της Αλέκας”.