“ Παιδιά, της Ελλάδας παιδιά”

“Παιδιά, της Ελλάδας παιδιά, που σκληρά πολεμάτε.” Κάθε χρόνο τις μέρες τούτες στο νου μου έρχεται, θεία μελωδία, το τραγούδι τούτο της αλησμόνητης Σοφίας Βέμπο. Της μεγάλης Σοφίας Βέμπο. Της τραγουδίστριας της νίκης όπως της χάρισαν το όνομα. Ένα όνομα που το άξιζε, ένα όνομα που το κέρδισε με το θάρρος της και την λεβεντιά της αφού έφτασε στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας για να σταθεί πλάί στα παιδιά της Ελλάδας, που στ΄αλήθεια τόσο σκληρά πολεμούσαν. Κείνα τα παιδιά.
Τα παιδιά, που κάποιο πρωινό του Οκτώβρη, σαν τα φώναξε η πατρίδα, παράτησαν τη μάνα τους, το σπιτικό τους, παράτησαν γυναίκες παιδιά και με τ΄όπλο στο χέρι έτρεξαν πάνω στης Αλβανίας τα βουνά τα χιονισμένα για να πουνε ένα βροντερό όχι σ΄αυτούς τους εχθρούς, που τόσο ύπουλα και τόσα άτιμα θέλησαν να πατήσουν τ΄άγια χώματα της πατρίδας μας. Θέλησαν να σκλαβώσουν τη χώρα μας.
Μ΄ ένα όπλο στο χέρι, κείνα τα παιδιά, με μια χλαίνη μισοτριμένη και με τρύπιες τις αρβύλες τους βρέθηκαν πάνω στα χιονισμένα βουνα της Αλβανίας για την τιμή και την δόξα της πατρίδας. Κείνα τα παιδιά. Κείνα τ΄αμούστακα παιδιά, που αψήφησαν τα πάντα μπροστά στην τιμή, μπροστα στην αξιοπρέπεια, μπροστά στην λεφτεριά. Κείνα τα παιδιά που νηστικά και ξεπαγιασμένα πήραν να γράφουν σελίδες δόξας. Κείνα τα παιδιά που άλλαξαν την ιστορία του κόσμου. Κείνα τα παιδιά που έκαμαν ακόμη και τον σκληροτράχηλο Τσώρτσιλ να πει – έστω κι΄αν δεν το πίστευε- ότι.
“Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.”
Κείνα τα παιδιά, που σαν τέλειωσε ο πόλεμος, γύρισαν – όσα γύρισαν - σεμνά και ταπεινά και είπαν μόνο.
“Κάναμε το καθήκον μας.”
Tόσο απλά.



Τούτα τα παιδιά, τα σημερινά παιδιά της Ελλάδας, ψάχνω να βρω αν μοιάζουν με κείνα τα παιδιά του ΄40।



Τούτα τα παιδιά σήμερα που είναι αμφίβολό αν θα μπορέσουν σε ώρα ανάγκης να ξαναγράψουν σελίδες δόξας σαν εκείνα τα παιδιά του ΄40. Τούτα τα παιδιά που αδιαφορούν εγκληματικά για την έννοια πατρίδα, Τα παιδιά που κυκλοφορούν στους δρόμους χωρίς κανένα ιδανικό, χωρίς κάποιο όραμα, χωρίς σκοπό. Τούτα τα παιδιά που η κοινωνική τους αντίδραση είναι η κουκούλα και όλα όσα μπορούν να γίνουν φορώντας μια κουκούλα. Τούτα τα παιδια που ικανοποιούνται μ΄έναν φραπέ, ένα καπουτσίνο κι΄ένα τσιγάρο. Άραγε τι θα μπορέσουν να κάμουν τούτα τα παιδιά αν η πατρίδα τους το ζητήσει; Όμως ίσως πολύ σωστά τούτα τα παιδιά να αναρωτηθούνε. Για ποιά πατρίδα; Πότε την είδαμε; Και πότε η πατρίδα αυτή έσκυψε πάνω μας με κάποιο ενδιαφέρον; Μήπως τούτα τα παιδιά έχουν κάποιο δίκιο;

...Σαν γρηά μ΄αχτένιστα μαλλιά.

Θα θυμάστε ασφαλώς την αθηναϊκή καντάδα του παληού καιρού που μιλούσε για την όμορφη Αθήνα πως την κατάντησαν οι κάτοικοί της.
Η ιστορία εξακολουθεί και σήμερα να είναι η ίδια και χειρότερη.
Από τα κανάλια της Ελληνικής τηλεόρασης είχα την τύχη να ζήσω τα όσα συνέβησαν τις προηγουμενες μέρες στην πατρίδα μας. Ξεσηκωμένη όλη η Ελάδα σ΄έναν παναπεργιακό αγώνα ενάντια στα πολύ σκληρά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Σέβομαι το δικαίωμα του εργάτη να χρησιμοποιεί το μόνο όπλο που έχει – και το έχει αποκτήσει με αγώνες – όταν κρίνει ότι αδικείται. Την απεργία. Και κατά συνέπεια και τη διαδήλωση. Ψάχνω όμως να βρω ποιά σχέση μπορεί να έχει μια εργατική απεργία-διαδήλωση με όλα όσα έζησε τις τελευταίες μέρες η Ελλάδα και μαζύ της και όλος ο κόσμος.. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το δίκιο μιας τάξης εργατών μπορεί να συνδεθεί με τις καταστροφές που γνώρισε πριν λίγες μέρες το κέντρο της Αθήνας αλλά και άλλες πόλεις.. Δεν είναι δυνατόν η οποιαδήποτε εργατική απεργία να εξελίσεται σε λεηλασία καταστημάτων. Και είναι θλιβερό γεγονός μια εργατική απεργία να αφήνει έναν νεκρό και πολλούς τραυματίες.
Όταν μια απεργία δεν σέβεται τους υπόλοιπους ανθρώπους έχει αποτύχει. Ας το δουν κάπως σοβαρά οι Έλληνες εργάτες κι΄ας προστατέψουν τις κινητοποιήσεις τους από τους παρείσακτους, που μόνο ζημιά κάνουν στον αγώνα τους.
Οι κουκουλοφόροι, που πρωταγωνίστησαν στα επισόδεια δεν είναι άγνωστοι ούτε και τόσοι πολλοί που να μην μπορεί να εξουδετερωθούν. Η συνεχιζόμενη ύπαρξή τους αποδυκνύει ότι κάπου ανήκουν, κάποιος τους εξουσιάζει, κάποιοι τους χρησιμοποιούν και από κάπου πληρώνοντε. Και οι αφεντάδες τους είναι αυτοί που έχουν κάποια συμφέροντα οι εργατικές κινητοποιήσεις να εξελίσονται σε τραγωδία με νεκρούς, τραυματίες, καταστροφές και λεηλασίες. Θα πρέπει κάποιος να τολμήσει την εξαφάνησή τους με οποιοδήποτε κόστος..

Εν τω μεταξύ στο χώρο της αντιπολίτευσης συνεχίζεται ασταμάτητα ο χορός των εκλογών. Τι μπορεί να περιμένουν από αυτές τις εκλογές, αν γίνουν και λέμε ΑΝ διότι οι αφεντάδες της Τρόϊκας δεν τις θέλουν, ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν. Φωνάζει ο Τσίπρας εκλογές διότι δεν είναι σε θέση να πει τίποτε άλλο. Η Αλέκα τις θέλει με την ελπίδα ότι η απελπισία του λαού θα δώσει στο κόμμα της κάποιους ψήφους πάρα πάνω. Και τι έγινε; Για τον ίδιο λόγο ζητάει τις εκλογές και ο Καρατζαφέρης. Δηλαδή να βουλιάξει πιό πολύ οικονομικά η Ελλάδα αρκεί αυτοί να πλουτίσουν σε ψήφους. Διαφέρει ο Σαμαράς ο οποίος στις εκλογές βλέπει την ανάληψη της πρωθυπουργίας. Αναρωτήθηκε όμως τι θα παραλάβει και τι θα κυβερνήσει; Έχει καταλάβει ο πρόεδρος της ΝΔ ότι η Ελλάδα είναι ένα πτώμα πάνω στο οποίο οι ξένοι “φίλοι μας “ πειραματίζονται;
Δυστυχώς η μόνιμη επιτήρηση της Ελλάδα από τους δανειστές μας πολύ σύντομα θα είναι ένα γεγονός. Θα μας γυρίσουν πίσω στην εποχή του Όθωνα που την Ελλάδα κυβερνούσε η αντιβασιλεία τοιυ Άρμανσμπεργκ, του Μάουερ και του Άμπελ.
Διαφημίζει ο Σαμαράς ότι έχει τις λύσεις για όλα. Ότι μπορεί να ξαναζωντανέψει την Ελλάδα.
Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, αν πράγματι ο Σαμαράς έχει κάποιες λύσεις και δεν συνεργάζεται με την κυβέρνηση, τότε το μόνο που μπορεί να πει κανείς γι΄αυτόν, είναι ότι πρόκειται για έναν πολιτικό εχθρό του λαού και της χώρας. Αν δεν έχει τίποτα και απλά αρέσκεται να εντυπωσιάζει – και αυτό είναι το πιό πιθανό – τότε καλά θα κάνει να μην μιλάει και το κυριώτερο να μην εκβιάζει τόσο πρόστυχα την κυβέρνηση.
Τελικά ένας λαός που έχει φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης περιμένει να δει αν κάποιος από όλους αυτούς θα έχει την δύναμη να του δείξει ότι μπορεί να ελπίζει, αλλοιώς ας ετοιμασθούν για πολύ μεγαλύτερα από τα προχτεσινά της πλατείας Συντάγματος.

Εικόνες από τη σημερινή Ελλάδα

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία στη χώρα μας για το “κούρεμα”του οικονομικού χρέους μας έτσι που να μπορέσουμε ίσως κάποια στιγμή να ανασάνουμε από αυτόν τον βραχνά, πράγμα απίθανο βέβαια। Και φυσικά αφού η σκέψη αυτή είναι της ΕΕ, ήταν επόμενο, για το σχέδιο αυτό να χρησιμοποιηθεί η λέξη της γλώσσας που μιλάνε στις Βρυξέλλες, όλοι όσοι συμμετέχουν στην ομάδα που καθορίζει τις τύχες της Ευρώπη. Η γλώσσα η αγγλικ. Hair cut, λοιπόν το ονόμασαν, όπου ερμηνεύομενο στην πιό πλούσια και πιό όμορφη γλώσσα του κόσμου, την ελληνική αυτό το hair cut, σημαίνει απλά κούρεμα.

Τι ήταν όμως να το ακούσουν τα σαϊνια της ελληνικής δημοσιογραφίας. Το άρπαξαν και του άλλαξαν τα φώτα. Έτσι σε όλες τις φάσεις των συζητήσεων για το κούρεμα του ελληνικού χρέους ακούμε τους φωστήρες μας και φανατικούς οπαδούς της δολοφονίας της ελληνικής γλώσσας μας να μιλάνε από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και εφημερίδων για το hair cut και όχι για το κούρεμα, που θα κάνει η ΕΕ στο ελληνικό χρέος. Να μην δείξουν ότι γνωρίζουν και ξένες γλώσσες; Μετά από όλα αυτά θα βλέπουμε τον κάθε Έλληνα να μπαίνει στο κουρείο της γειτονιά του και να λέει στον κουρέα του.
-Κυρ’ Αναστάση. Τράβα μου ένα hair cut.

Εγκληματικά παρεξηγημένη η λέξη “συνδικαλισμός” στην Ελλάδα. Όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στις μεγάλες του δόξες, επί πρωθυπουργίας του Μεγάλου Ανδρέα, τότε που η νεολαία της Ελλάδας ήταν όλη ένας “πρασινοφρουρός” τότε αποφασίστηκε και η συνδικαλιστική διάρθρωση της εργατικής τάξης, προκειμένου να διασφαλισθούν οι ψήφοι για την κυριαρχία του κόμματος στην εξουσία.
Στον πολιτικό χώρο κανείς δεν σκέφτηκε ότι καλά και άγια όλα αυτά αλλά ας γίνουν με κάποιο μέτρο και με κάποια όρια. Ήταν τότε η εποχή όπου στο ελληνικό στερέωμα κυριαρχολύσε η ιστορική εντολή του μεγάλου αρχηγού “ Τσοβόλα δος τα όλα”
Και τα δίνουν όλα σε όλους προκειμένου αυτοί να κάθονται ανενόχλητοι στις καρέκλες τους και να ροκανίζουν τα πάντα. Αποτέλεσμα να παραδώσουν στους απογόνους τους ένα διαλυμένο, ένα χρεωκοπημένο κράτος, ένα κράτος ερείπιο που όμως έχει συνδικαλισμό.
Με αυτές τις συνθήκες ανδρώθηκε ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα και πέρασε στα χέρια του Φωτόπουλου και του κάθε Φωτόπουλου που νοιώθει τέτοια δύναμη ώστε να έχει το θράσος να φωνάζει
-Θα κατεβάσω τους διακόπτες.
Μάλιστα φίλοι μου. Μας απαιλεί ότι θα κατεβάσει τους διακόπτες βυθίζοντας όλη την Ελλέδα στα σκοτάδια. Περιουσία του κάθε συνδικαλιστή Φωτόπουλου οι διακόπτες της ΔΕΗ.
Κι’ ο Λυμπερόπουλος. Ο πρόεδρος των ιδιοκτητών ταξί. Συνδικαλιστής και αυτός αλλά από τα “φρούτα” της Νέας Δημοκρατίας. Τούτος έχει συνδέσει τον συνδικαλισμό με τον θάνατο.
-Θα πεθάνουμε αλλά όχι μόνοι μας. Θα πεθάνουμε όλοι μαζί.
Ο κ. Λυμπερόπουλος σαν μια νέα Τζαβέλαινα μας καλεί να χορέψουμε όλοι μαζί το χορό του Ζαλόγγου για να μπορέσει με την ....θυσία μας αυτή να γίνει ακόμα πλουσιώτερος. Κι’ αυτό το αποκαλεί συνδικαλισμό. Eίναι αυτός που το καλοκαίρι με τις απεργίες του κατάφερε να σκοτώσει τον τουρισμό και να κάνει τους τουρίστες αγανακτισμένοι να δηλώνουν

-Δεν ξαναερχόμαστε ποτέ στην Ελλάδα.

Τελικά είναι έξω από κάθε λογική το ότι οι της Ελλάδας Έλληνες δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν ότι έχουν φέρει την πατρίδα μας στην ολική καταστροφή. Είναι κρίμα που αυτό το ονομάζουν συνδικαλισμό.
.

Προφητείες...και πάσης Ελλάδας.

“ Εδώ και δυό χρόνια (1981που έγινε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση ) έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, κρατικοδιαίτων, επιχειρηματιών, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.
Σε είκοσι, τριάντα χρόνια από σήμερα ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι΄ένας λαός στα όρια της οικονομικής και ηθικής εξαθλίωσης.“

Όλα αυτα ειπώθηκαν εικοσιοκτώ χρόνια πριν. Όχι από κανέναν μεγάλο
οικονομολόγο, ή κάποιον πολιτικό αναλυτή. Ούτε μαντικές ικανότητες είχε ο άνθρωπος που τα είπε. Ένας απλός άνθρωπος ήταν, που με το ταλέντο που του χάρισε η φύση προσπαθούσε να περάσει μηνύματα γέλιου στους ανθρώπο
υς και να κερδίσει το ψωμί των παιδιών του.

Ο Χάρυ Κλυν ήταν αυτός ο άνθρωπος που είπε τούτα τα τόσο σοφά προφητικά λόγια. Ο απλός άνθρωπος του λαού, αυτός που είχε το χάρισμα να μοιράζει το γέλιο στους ανθρώπους ήταν αυτός που μπόρεσε να δει τόσο μακρυά και να μην λαθέψει.

Ένα βράδυ του 1983 ήτανε, στη μπουάτ της Πλάκας ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, στην παράσταση “Αλλαγή και πάσης Ελλάδος” που ειπώθηκαν οι προφητείες αυτές. Γέλασε ο κόσμος κείνο το βράδυ μα δεν προβληματίστηκε. Δεν μπόρεσαν να συλλάβουν τα όσα είχε πει ο κωμικός της βραδυάς. Ίσως να τα πέρασαν για αστεία Ήταν η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου μεσουρανούσε στο πολιτικό στερέωμα. Το χρήμα κυκλοφορούσε εντυπωσιακά χωρίς να υπάρχει. Ήταν η εποχή που ο Τσοβόλας με εντολή του αρχηγού του, τα έδινε όλα. Κείνες τις μέρες τα κιβώτια με τις παιδικές πάνες, γεμάτες χρήμα, χτυπούσαν τις φιλικές πόρτες όχι για να αλλάξουν το λερωμένο μωρό αλλά για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιώτεροι.
Κι΄οι αγρότες με δόλιες τρόπους ξεγελούσαν τους “Κουτόφραγκους” να πάρουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις. Ήταν η εποχή, που ο Κοσκωτάς, ένα άγνωστο κι΄ασήμαντο πρόσωπο, θα διέσυρε όλο τον πολιτικό κόσμο, με τα χρήματά του, που κανείς δεν ήξερε από που προέρχονται.
Ήταν η εποχή, που το χρήμα έτρεχε στους δρόμους και όλοι έτρωγαν χωρίς αυτά τα χρήματα να είναι δικά τους.
Όλοι μιλούσαν ότι έχτιζαν ένα καινούργιο κράτος. Όμως χωρίς πρόγραμμα, χωρίς οραματισμούς, χωρίς μέλλον και φυσικά, χωρίς βάσεις. Όλοι προσπαθούσαν να γίνουν πιό πλούσιοι από τον πιό πλούσιο. Σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, γέμιζαν τους δρόμους και οι μαρίνες γέμιζαν από σκάφη. Και κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να ρωτήσει, πως; που; γιατί; Και κάποιο πρωί η βόμβα έσκασε. Κι΄εκείνο το μεγάλο, το εγκληματικό, “Λεφτά υπάρχουν” που ακούστηκε από τον απόγονο του Ανδρέα, αποδείχτηκε ότι ήταν η είσοδος της χώρας στις φυλακές των δανειστών.
Τριάντα χρόνια μετά η Ελλάδα έγινε αυτό που είχε προφητικά προβλέψει ο Χάρυ Κλυν. Έγινε η χώρα των πιθήκων, των κρατικοδιαίτων, των συνδικαλισταράδων. Η Ελλάδα της φτώχιας, της απελπισίας και της ηθικής εξαθλίωσης από τα υπολοίματα του Ανδρέα Παπανδρέου, που επιμένουν ακόμη ξεδιάντρωπα να μας λένε ότι θα μας σώσουν.

Η νεολαία.

Είναι το μέλλον αλλά δεν έχει μέλλον

“Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποχρέωση σε μια κυβάρνηση
aπό το να δικαιώσει τους πόθους των νέων ανθρώπων.”
Θίοντορ Ρούζβελτ. (Πρόεδρος των ΗΠΑ)


Ο Θίοντόρ Ρούζβελτ εκτός από ένας επιτυχημένος πρόεδρος των ΗΠΑ, αναμφισβήτητα υπήρξε κι΄ένας μεγάλος οραματιστής। Ένας πολιτικός που είχε την ικανότητα να βλέπει πολύ μπροστά। Ένας ηγέτης μου γνώριζε να κυβερνά. Είναι αυτός, που με τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του κατάφερε να βγάλει τις Ηνωμένες Πολιτείες από την καταστροφική οικονομική κρίση του 1929 και να την οδηγήσει στην ευημερία. Είναι αυτός που έφτιαξε την μεγάλη Αμερική, Και φυσικά, μέσα στην μεγάλη ακτίνα των οραματισμών του ήταν αυτός που μπόρεσε να δει ότι ένα κράτος αν θέλει να προοδεύσει θα πρέπει οποσδήποτε να ποντάρει το μέλλον του στην νεολάια, στους νέους ανθρώπους. Σ΄αυτούς που αν ιδωθούν σωστά, αν προετοιμαστούν σωστά και αν χρησιμοποιηθούν σωστά η χώρα τους με ασφάλεια θα οδηγηθεί στον δρόμο της προόδου.

Κι΄αυτή του την σκέψη, αυτή του την πίστη προς τη νεολαία, την άφησε παρακαταθήκη σε όλους αυτούς που θα ήθελαν να είναι οι ηγέτες της δικής τους χώρας.
Δυστυχώς στη δική μας χώρα, στην Ελλάδα, αυτό το μήνυμα του Ρούζβελτ δεν έφτασε ποτέ. Όχι μόνο τώρα, που η οικονομική κρίση και η ανικανότητα των πολιτικών της την έχουν οδηγήσει στο χείλος της αβύσσου, αλλά παντοτε για όλους τουςπολιτικούς όλων των παρατάξεων, όλων των αποχρώσεων και όλων των κομμάτων η νεολαία ήταν ένα είδος ανάγκης και ποτέ δεν ήταν το μέλλον της χώρας. Κανείς από όλους αυτούς δεν στήριξε το μέλλον της πατρίδας μας στη νεολαία. Κανείς δεν έδωσε την ευκαιρία στην νεολαία. Κανείς δεν πίστεψε στη νεολαία, Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τη νεολαία. Αντίθετα.Όλοι τους είδαν τη νεολαία σαν μια λύση στις δύσκολες στιγμές κι΄όχι σαν μια δύναμη για το μέλλον. Αποτέλεσμα. Κατάφερναν πάντοτε να φτιάνουν μια νεολαία χωρίς μέλλον, χωρίς οράματα, χωρίς στόχους. Μια νεολάια που δεν γνώριζε ποιά είναι η αποστολή της, ποιό είναι το καθήκον της, ποιός είναι ο προορισμός της. Μιά νεολαία που, απλά, ήθελαν να την χρησιμοποιούν. Μια νεολαία πο το μόνο που έχει μάθει είναι να αγωνίζεται για να επιζήσει και να αδιαφορεί για όλα τα άλλα. Αδιαφορεί ακόμη και γι΄αυτή την ίδια την πατρίδα της και κατά χιλιάδες οι νέοοι αποφασίζουν και παίρνουν τους δρόμους της ξενητιάς.
Δυστχώς η νεολαία της Ελλάδας από πολλά χρόνια έχει αφεθεί στην τύχη της. Από μέρος του κράτους και των υπευθύνων δεν υπάρχει καμμιά προοπτική, κανένα ενδιαφέρον γι¨αυτό το τόσο πολύτοιμο κομμάτι της πατρίδας μας. Νέοι επιστήμονες με δύο και τρία διπλώματα, με διδακτορικό καμμιά φορα, κάνουν διανομή πίτσας και ψήνουν σουβλάκια. Κάποιοι άλλη βλέπουν την μετανάστευση σαν μόνη λύση. Και κανείς από τους πολιτικούς και τους υπεύθυνους της χώρας δεν δείχνουν να γνωρίζουν τι γίνεται. Ποιό δράμα παίζεται. Τι θα γίνει.
Κάποιο πρωί η Ελλάδα θα ζητάει τους νέους της Και δεν θα ξέρει και η ίδια που έχουν πάει. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά.