Κι εσύ να λείπεις

Αυτό το ποιήμα του Γιάννη Ρίτσου μου το έστειλε ο αδελφικός μου φίλος Σπύρος Γκάρος από την Νυρεμβέργη στην μνήμη του λατρευτού μου Βαγγέλη
Τον ευχαριστώ πάρα πολύ
Ντένης Κονταρίνης



Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά
διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια
του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο
να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν
στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένα να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου
ν' αντέχουν πιότερα από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα σφηνωμένη
στην καρδιά σου να μη λιώνει
Όταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο
θα 'χει λιώσει.
Να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ότι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα
που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα
σ' όλο το κόσμο...