Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ

Φίλοι μου καλή σας μέρα.
Με χαρά μου φιλοξενώ ένα ακόμη άρθρο του καλού μου φίλου και συνάδελφου, δημοσιογράφου από την Γερμανία,
Σπύρου Γκάρου. Αναφέρεται στο πανέμορφο Ξυλόκαστρο
Απολαύστε το. ΔΚ.

Μπράβο στο Δήμαρχο του Ξυλόκαστρου κ. Α. Κλαδούχο, έχει λόγο με βαρύτητα, γιατί ότι είπε το έκανε!
Στο τέλος Ιουνίου υποσχέθηκε, ότι θα λειτουργήσει ο “παραλιακός” , κι έτσι ακριβώς έγινε. Μέσα σε λίγες ημέρες το Ξυλόκαστρο άλλαξε χρώμα και πρόσωπο, αναπνέει τώρα. Πρώτα μπορούσε κάποιος να το παρομοιάσει με μια “ γριούλα στα κουρέλια της”, η οποία ξαφνικά, με ένα χτύπημα της μαγικής ράβδου, μεταβλήθηκε σε μοντέρνα, όμορφη ζωντανή κοπέλα, έτοιμη να διαγωνιστεί στα διεθνή καλλιστεία! Καθάρισε το τοπίο, απαλλάχτηκε ο παραλιακός από τα “πλαστικά τσαντίρια”... αυτό είναι πρόοδος και εξέλιξη, σημαίνει επιστροφή στις παλιές φυσικές του δόξες.
Η φύση για τη ζωή μας είναι ένα βασικό στοιχείο. Xωρίς αυτή ζωή δεν υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια απομακρυνόμαστε πολύ από αυτή. Με το οικονομικό σύστημα που έχουμε επιλέξει την καταστρέφουμε, καίμε τα δάση μας, βρομίζουμε τις θάλασσές μας, ρυπαίνουμε συνειδητά και ασυνείδητα το περιβάλλον, πολλά από τα είδη ζωής έχουν εξαφανιστεί και άλλα ακολουθούν την ίδια τύχη. Όταν ο άνθρωπος μείνει μόνος του στη Γη, τότε θα καταλάβει τη δυστυχία του... Η παγκόσμια οικονομική κρίση μάς οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές και επικίνδυνες υπερβολές ενάντια στο χώρο που ζούμε και γενικά ενάντια στον Πλανήτη. Η καταστροφή του περιβάλλοντος σημαίνει και αλλαγή στο κλίμα.
Νομίζω λοιπόν. ότι ήταν μεγάλη ανάγκη, στη ρυμοτομία του Ξυλόκαστρου να γίνει αυτή η αλλαγή. Δε φτάνει όμως μόνο αυτό. Πολλά πράγματα πρέπει ακόμα ν΄ αλλάξουν, αλλά σκοντάφτουν στα χρονικά περιθώρια και στο χρήμα, που σήμερα δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε να επενδύσουμε στην ποιότητα της ζωής και αυτής των παιδιών μας, επενδύουμε όμως σε μία άχαρη καταστροφική πολυτέλεια. Η ασφυξία και το φρακάρισμα στους δρόμους του Ξυλόκαστρου έχει περάσει τα ανεκτά όρια.
Άφθονες πολυκατοικίες, με ελάχιστους στενούς δρόμους και ανύπαρκτα πεζοδρόμια, μία νέα “Κυψέλη” στην Κορινθία. Ήταν ένα πολεοδομικό έγκλημα για την περιοχή, η αύξηση του ύψους που δόθηκε στις οικοδομές, ένα δείγμα της Ιντελιγκέντσια των τότε πολιτικών αυτού του άμοιρου τόπου... Πολλοί είναι οι Ξυλοκαστρίτες που βρίζουν και αναστενάζουν.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, δε διδαχτήκαμε και φτιάχνουμε μία καινούρια πόλη χωρίς υποδομή. Πριν λίγες ημέρες παρακολουθούσα στην παλιά εθνική ένα λεωφορείο της γραμμής που είχε μία μετωπική σύγκρουση με ένα μικρό Φίατ, πίσω από τα δύο οχήματα είχε σχηματιστεί ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα στο οποίο είχαν εγκλωβιστεί και δύο φορτηγά. Απορώ πως επιτρέπεται η στάθμευση σε αυτόν το μοναδικό δρόμο διπλής κατεύθυνσης, όπως επίσης απορώ πως επιτρέπεται η κυκλοφορία σε φορτηγά και νταλίκες σε ώρες μεγάλης κυκλοφορίας. Να μην αναφερθώ στο δράμα της κεντρικής οδού “Τσαλδάρη” και γύρω από την πλατεία του “ Αγίου Βλάση”. Τα παράνομα παρκαρίσματα, τα διπλοπαρκαρίσματα, η οχλαγωγία, τα κορναρίσματα, και τα μαρσαρίσματα, από τα μηχανάκια, τις μηχανές και τα οχήματα μεγάλου κυβισμού, όλα μαζί ένα μεγάλο “χάος”, ένας κυκλοφοριακός “γόρδιος δεσμός”.
Πολλοί προσπαθούν να βρουν λύση χρησιμοποιώντας τη Νοταρά, αλλά και αυτή δεν είναι λύση. Υπάρχουν στο Ξυλόκαστρου οι μονόδρομοι “θεωρητικά”, αφού ορισμένοι οδηγοί αγνοούν τις πινακίδες ποιος είναι μονόδρομος και ποιος διπλής κατεύθυνσης. Υπάρχει η υπόνοια ότι τα διπλώματα δεν τ΄ απόκτησαν από μία σχολή οδηγών αλλά μέσω των εκπτώσεων από κάποιο “σούπερ μάρκετ”.
Η τροχαία θα μπορούσε να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα από τα πρόστιμα που θα έπρεπε να επιβάλλει σ΄ όλους αυτούς που ασύδοτα παραβιάζουν τους κανονισμούς.
Επανέρχομαι στον παραλιακό. Γνωρίζω ότι υπήρξαν και αντιθέσεις σ΄αυτή την αλλαγή. Φυσικό είναι. Πολλοί είχαν συνηθίσει να πίνουν το καφέ τους ή τη μπύρα τους μέσα στα πλαστικά κλουβιά και να βλέπουν τη θάλασσα θολή, αντί να απολαμβάνουν τα χρώματα, τον αέρα, και το οξυγόνο του Κορινθιακού ελεύθερα και ανοιχτά. Θα περάσει κάποιος σχετικός χρόνος για να αντιληφθούν τη διαφορά και να χειροκροτήσουν το έργο. Πλην όμως μόνο ο παραλιακός δε φτάνει για να σωθεί το Ξυλόκαστρο. Θα πρέπει γενικά εκ θεμελίων η δομή του ν΄ αλλάξει. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο, ίσως αδύνατο. Με τον προαστιακό η κάθοδος των μυρίων από την Αθήνα και τις γειτονικές πόλεις βρίσκεται προ των θυρών και το κυκλοφοριακό “χάος” κρέμεται πάνω από τους Ξυλοκαστρίτες σαν τη “δαμόκλειο σπάθη”.
Εύχομαι αυτό το έργο να προχωρήσει και από τον “κύκνο” και πέρα. Είναι έργο ζωής, έχουμε ελευθερία κίνησης να περπατήσουμε να καθίσουμε στο παγκάκι χωρίς να βλέπουμε τους απέναντί μας ν΄αδειάζουν το ένα πιάτο μετά το άλλο ή να πέφτουμε πάνω στους δίσκους των γκαρσονιών. Η βόλτα τώρα στον Κορινθιακό είναι απόλαυση. Ο παραλιακός έγινε ανθρώπινος. Σ. Γ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου